Σ’ έναν αιώνα που τα πάντα μοιάζουν να έχουν την τιμή τους, αυτό που -όπως όλα δείχνουν- δεν θα επιτύχουν να αγοράσουν οι 12 ιδιοκτήτες κορυφαίων ομάδων που ενορχήστρωσαν το ποδοσφαιρικό «πραξικόπημα» ονόματι European Super League, είναι η συναίνεση των οπαδών.
Όχι των άλλων ομάδων, κάτι που φαντάζει λογικό, αλλά και των «δικών τους».
Και είναι πράγματι εντυπωσιακό να νικά ο ρομαντισμός τον κυνισμό των πάμπλουτων αυτών ιδιοκτητών εν έτει 2021. Διότι περί αυτού πρόκειται: Για την επικράτηση της ποδοσφαιρικής βάσης επί των ανθρώπων που δεν σεβάστηκαν την Ιστορία του αθλήματος, την κουλτούρα που ενώνει εκατομμύρια οπαδούς σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Οι «12» φέρονται να εξέτασαν τις λεπτομέρειες προτού ανακοινώσουν την ανταρσία τους, ωστόσο, προφανώς, η τόση ενασχόλησή τους με το ποδόσφαιρο δεν τους δίδαξε πως οι οπαδοί των ομάδων τους δεν λατρεύουν τους ίδιους και τα κέρδη τους, δεν τους αναγνωρίζουν ως κατόχους και της Ιστορίας των ομάδων τους, παρά ως ιδιοκτήτες της εταιρείας.
Μπορούν να έχουν οικονομικά οφέλη από αυτήν, πολλές φορές μπορούν να τη χρησιμοποιούν και ως μοχλό πίεσης για άλλα συμφέροντά τους, όμως, το «προϊόν» που λέγεται ποδόσφαιρο δεν είναι ούτε πλυντήριο, ούτε φριτέζα. Έχει να κάνει με ανθρώπους και μιαν Ιστορία που έχει αρχή, μέση και συνέχεια, μια συνέχεια που δεν μπορεί να είναι στο χέρι κανενός ιδιοκτήτη να την τερματίσει, εάν δεν λάβει η σύμφωνη γνώμη του «λαού» της ομάδας.
Η κάθε ομάδα είν’ ένας ζωντανός οργανισμός, μιαν «οικογένεια» -όπως συνηθίζουμε να την αποκαλούμε όταν μιλούμε για συλλόγους- και στις ζωτικής σημασίας υποθέσεις της κάθε οικογένειας λόγο πρέπει να έχουν όλα τα μέλη της. Τι θα πει, λοιπόν, αποχωρώ από το Champions League; Σημαίνει κόβω τον ομφάλιο λώρο που συνδέει την ομάδα με το ποδοσφαιρικό συναίσθημα, το οποίο αποτελεί την πεμπτουσία του συγκεκριμένου αθλήματος. Είναι αυτό που το έκανε τον λεγόμενο «βασιλιά των σπορ».
Διότι το ποδόσφαιρο ξεχώρισε τόσο, επειδή δεν γεννήθηκε μες στις ελίτ. Και είναι μια παρέα της παγκόσμιας ελίτ εκείνη που ήλθε να το οδηγήσει σ’ ένα άνευ προηγουμένου σχίσμα και διά μέσου του διαίρει και βασίλευε ν’ αβγατίσει τα έσοδά της. Τι και αν με αυτόν τον τρόπο σπάσει την αλυσίδα της Ιστορίας; Η εν λόγω στάση, εξόργισε τους οπαδούς.
Το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης, το σημερινό Champions League, έπλεξε αλησμόνητες εποποιίες μες στις δεκαετίες. Αυτές μνημονεύουν οι οπαδοί. Αυτές τις μάχες: τους σπουδαίους αγώνες, με τους ήρωές τους: τους θρυλικούς παίκτες, τους στρατηγούς τους: τους μεγάλους προπονητές, με τις χαρές και τις λύπες που τις συζητούν και θα τις συζητούν όσο θα υπάρχει ποδόσφαιρο.
Μάχες μεταξύ ομάδων από όλη την Ευρώπη, έπη που δεν γεννήθηκαν μόνον από τους τιτάνες του αθλήματος. Διότι εάν οι μισές χρυσές σελίδες της Ιστορίας του ποδοσφαίρου ξεπηδούν από τις τιτανομαχίες των πανίσχυρων ομάδων του, οι άλλες μισές αναβλύζουν από τις νίκες των «Δαβίδ» επί των «Γολιάθ» του αθλήματος. Ο ρομαντισμός του ποδοσφαίρου δεν πηγάζει μοναχά μέσα από τους θριάμβους των μεγάλων, αλλά και μέσα από τις υπερβάσεις των πιο αδύναμων.
Ο ρομαντισμός του ποδοσφαίρου είναι μες στα ταξίδια των οπαδών σε κάθε γωνιά της Ευρώπης, όπου πηγαίνουν για να δουν την αγαπημένη τους ομάδα, μες στις στιγμές ευτυχίας των οπαδών της μικρής ομάδας όταν πετυχαίνει έναν άθλο επί μιας μεγάλης, μέσα στην υπόκλιση των οπαδών της μεγάλης ομάδας προς τους οπαδούς της μικρής, όταν η μικρή νικά τη δική τους.
Οι αρχές πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, δεν έχουν να κάνουν με την υπεροψία, την υποτίμηση ή το καθαρό εμπόριο, όσο και αν έχει εμπορευματοποιηθεί το άθλημα. Το παρόν του, έχει να κάνει με μιαν αλληλουχία γεγονότων που έχει συνθέσει έναν ολόκληρο κόσμο για εκατομμύρια ανθρώπους. Τι αξία θα έχει η κατάκτηση του European Super League για τους οπαδούς της ομάδας που θα το κατακτήσει; Καμία, αφού δεν θα αισθάνονται πραγματικοί πρωταθλητές… Ευρώπης. Πώς θα κομπάζουν οι οπαδοί των μεγάλων ομάδων για τα τρόπαιά τους, όταν οι κατακτήσεις τους θ’ αφορούν διαφορετικές διοργανώσεις; Πώς θα συνεχιστεί η αλυσίδα της Ιστορίας; Πώς θα έχει αξία το σήμερα, όταν θα έχει πάψει να συνδέεται με το χθες;
Μάλλον, λοιπόν, οι 12 ιδιοκτήτες δεν κατάλαβαν ποτέ πως οι ίδιοι οι οπαδοί των ομάδων τους βλέπουν τόσο ρομαντικά το ποδόσφαιρο. Μάλλον, περίμεναν χειροκροτήματα και ζητωκραυγές όταν τους ανακοίνωσαν πως θα φτιάξουν νέα, πιο χρυσοποίκιλτα σαλόνια για τις ομάδες τους, μέσα από κτισμένα τείχη που θα τις χωρίζουν από τις ρίζες τους.
Η αντίδραση των οπαδών της Τσέλσι έξω από το Στάμφορντ Μπριτζ (όπου έστησαν λαϊκά δικαστήρια), όταν ενημερώθηκαν πως ο ιδιοκτήτης της ομάδας, Ρομάν Αμπράμοβιτς, ετοιμαζόταν να κάνει πίσω υπό το βάρος των οπαδικών πιέσεων και να αποχωρήσει από European Super League, δείχνει πόσο λάθος τα είχαν υπολογίσει:
{https://twitter.com/MiguelDelaney/status/1384564828459749383}
Απόλυτη ιδιοκτησία στο ποδόσφαιρο δεν μπορεί να υπάρχει, οι ομάδες δεν είναι απλά μαγαζιά και αυτό αποδείχθηκε. Από τι αποδείχθηκε; Από το γεγονός ότι οι «μαγαζάτορες» κάνουν πίσω. Δεν ήταν νόμιμη η προσπάθειά τους; Νόμιμη ήταν. Αλλά σε αυτήν τη ζωή… το νόμιμο δεν είναι πάντα και ηθικό.
ΥΓ1: Αυτή η ιστορία κατέδειξε και πόσο υποκριτική είναι η υπόθεση των μελών και της τάχα δημοκρατικής αυτής διαδικασίας. Ερωτήθηκαν ποτέ οι οπαδοί-μέλη των ομάδων;
ΥΓ2: Οι πανηγυρισμοί που υπάρχουν για την κατάρρευση της European Super League, δεν σχετίζονται με τη διαφαινόμενη νίκη της UEFA, η οποία έχει συμβάλει στο άνοιγμα της ψαλίδας προς όφελος των δυνατών και στην ανεξέλεγκτη εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου.
ΥΓ3: Όλα δείχνουν πως ο Φλορεντίνο Πέρεθ ήταν ο ισχυρότερος κρίκος σε αυτήν την αποκοτιά. Ο ιδιοκτήτης της Ρέαλ, της ομάδας που την τροπαιοθήκη της κοσμούν 13 Κύπελλα Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης ή αλλιώς… Champions League.