Τα όσα διαδραματίζονται τις τελευταίες ώρες στο εγχώριο πολιτικό σύστημα με φόντο τη Συμφωνία των Πρεσπών είναι τελείως διαφορετικά από όσα συνέβησαν το 1965. Ουδείς μπορεί να λέει ελαφρά την καρδία ότι υπάρχει επιχείρηση αποστασίας σε εξέλιξη, διότι εάν το λέει αυτό, πρώτα πρέπει να το αποδείξει. Σε διαφορετική περίπτωση το μόνο που κάνει είναι να πετάει λάσπη στον ανεμιστήρα.
Η συμπόρευση με το ΣΥΡΙΖΑ για να ψηφιστεί η Συμφωνία των Πρεσπών είναι μια πολιτική επιλογή, όπως το ίδιο είναι και η καταψήφιση ενδεχόμενης πρότασης δυσπιστίας της ΝΔ, αλλά και η άρνηση για συμπόρευση με την αξιωματική αντιπολίτευση.
Δυστυχώς όμως φθάσαμε στο σημείο, από το τυφλό μίσος, τον φανατισμό και εν πολλοίς και τον πολιτικό τζιχαντισμό αρκετών να μιλάνε ελαφρά την καρδία για αποστασία, αγνοώντας το ιστορικό φορτίο της λέξης.
Η χώρα έχει μπει, αργά, αλλά σταθερά, σε τροχιά κανονικότητας, μετά την έξοδο από τα μνημόνια. Διορθωτικές κινήσεις γίνονται σε πολλά επίπεδα, αν και απαιτούνται πολλά ακόμα.
Αυτό όμως δεν συνιστά σε καμία περίπτωση κλίμα θεσμικής εκτροπής και πολιτικής ανωμαλίας. Εξάλλου, το 2019 δεν είναι 1965. Μόνο το όνομα Μητσοτάκης είναι το ίδιο, αλλά το 1965 ο πατέρας ήταν πρωταγωνιστής, ενώ τώρα ο γιος είναι εγκαλών και βασικός συντελεστής της δημιουργίας πολωτικού κλίματος, όπου κυρίαρχη είναι η λέξη Αποστασία.
Οι λέξεις όμως μερικές φορές καίνε…