«Επαγγελματικά τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα γιατί γεννάμε δουλειές που δεν καρποφορούν, δεν ευοδώνονται, και αυτό δεν είναι καλό. Όχι μόνο γιατί δεν ‘πήγαν’ οι δουλειές και δεν ξεκίνησε το ταμείο να εισπράττει για να πληρωθούμε. Δεν είναι καλό γιατί στο θέατρο οποιαδήποτε παράσταση είναι ένα γέννημα, είναι ένα παιδί, είναι μια δημιουργία. Όταν τη δημιουργία αυτή, ενώ έχει ολοκληρωθεί από την πλευρά μας, δεν μπορείς να τη δείξεις -κι από εγωισμό, για να δείξεις τη δουλειά σου, που κοπίασες με σκοπό ν το δώσεις στον κόσμο- δεν είναι ωραίο πράγμα αυτό. Και είσαι έρμαιο σε αποφάσεις που είναι μεν για το γενικό καλό και για την καλή μας υγεία αλλά δεν παύουν να είναι ένα εμπόδιο στην καλλιτεχνική δουλειά μας».
Με αυτά τα λόγια ο Τάσος Χαλκιάς περιέγραψε την κατάσταση του ίδιου και των υπολοίπων καλλιτεχνών αυτή την εποχή, μετά από ένα περιπετειώδες καλοκαίρι, κατά το οποίο πολλές από τις προγραμματισμένες παραστάσεις της περιοδείας του έργου «Δάφνες και πικροδάφνες» στο οποίο πρωταγωνιστούσε ματαιώθηκαν λόγω των μέτρων.
«Ήταν κρίμα» συμφώνησε με τον Γρηγόρη Αρναούτογλου, αφού η παράσταση ήταν η πρώτη στην οποία συνευρίσκονταν στη σκηνή μετά από 26 ολόκληρα χρόνια με τον Πέτρο Φιλιππίδη, μια παράσταση που, όπου παίχτηκε επιδοκιμάστηκε από το κοινό.