Υπάρχουν αρκετοί τρόποι για να πει κανείς συγγνώμη.
Ένας βιαστικός - προσχηματικός, για να ξεμπερδεύεις, χωρίς καν να αναφέρεσαι στο λάθος επί της ουσίας, έτσι, για να πέσει ο θόρυβος και να πας παρακάτω - στα ίδια λάθη.
Ένας μελοδραματικός που να αναδεικνύει το ηθικό μεγαλείο της μεταμέλειας - δείτε και θαυμάστε τη μετάνοιά μου, τη διαφορά μου από τους άλλους που δεν κάνουν πίσω, δεν παραδέχονται ότι έσφαλαν και δεν αλλάζουν.
Ένας έντονα φορτισμένος που κρύβει θυμό - πάρτε μια συγγνώμη για να με αφήσετε ήσυχο που κανονικά θα πρεπε εσείς να μου ζητάτε συγνώμη (που με κάνατε σαν εσάς).
Ένας κουρασμένος - δεν αντέχω άλλο, ζητώ συγγνώμη και αφήστε με ήσυχο.
Ένας πονηρός - ζητώ συγνώμη με μια διατύπωση που είναι σαν να μη ζητώ, πχ “δεν ήξερα το πρόβλημα υγείας του Γ. Κατρούγκαλου και γι αυτό έκανα πλάκα με τα μαλλιά του” - δηλαδή (δεν λέγεται αλλά εννοείται), αν δεν υπήρχε πρόβλημα υγείας καλώς θα τον “έκραζα” για την εμφάνισή του αφού είναι “Ζαίος”.
Υπάρχει και ένας αυθεντικός, ειλικρινής, ουσιαστικός, λυτρωτικός τρόπος να ζητήσει κανείς συγγνώμη, όπως έκανε ο διευθυντής της “Καθημερινής” Αλέξης Παπαχελάς για την απρέπεια σε βάρος του Γ. Κατρούγκαλου από τον αρθρογράφο Στ. Κασιμάτη.
Το σημαντικό δεν είναι ότι ανέλαβε ο ίδιος, ως διευθυντής της εφημερίδας, την ευθύνη.
Το σημαντικό είναι ότι είπε πως δεν υπάρχει όριο στο χιούμορ και τη σάτιρα, αλλά υπάρχει όριο στην σκληρότητα, δηλαδή στην απανθρωπιά.
Και κάπως έτσι αγγίχτηκε η πιο σκοτεινή όψη της ιστορίας της τελευταίας δεκαετίας, το υλικό της εθνικής παρακμής, ο βρώμικος καθρέφτης της αποτυχίας μας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επένδυσε στο διχασμό για να κερδίσει τις εκλογές του 2015, στην πλατεία των “Αγανακτισμένων” θέριεψε το φίδι του μίσους, ο φανατισμός έφερε τύφλωση που απλώθηκε παντού και στο αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο αναπτύχθηκε ένα άρρωστο μένος εναντίον των “κατσαπλιάδων” και “μαδουριστών” που πήραν την εξουσία, με αποτέλεσμα να μετέρχονται μέσα χειρότερα από τους “ψόφους” και τους προπηλακισμούς της περιόδου 2012-2014, να κάνουν ψυχρά δολοφονίες χαρακτήρων και να φτιάχνουν καριέρες πάνω στις ηθικές εκτελέσεις αυτών που επιλέγουν ως εχθρούς.
Ο τρόπος με τον οποίο αντέδρασε ο Γ. Κατρούγκαλος στην αθλιότητα του Στ. Κασιμάτη, το ότι δεν προσπάθησε να ηρωοποιηθεί και να εργαλειοποιήσει την κατακραυγή που σηκώθηκε για λόγους πολιτικής ιδιοτέλειας, τον καθιστούν εμβληματική φυσιογνωμία στον πόλεμο εναντίον του μίσους στη δημόσια σφαίρα.
Ο τρόπος με τον οποίο αντέδρασε ο Γ. Κατρούγκαλος στην αθλιότητα του Στ. Κασιμάτη, το ότι δεν προσπάθησε να ηρωοποιηθεί και να εργαλειοποιήσει την κατακραυγή που σηκώθηκε για λόγους πολιτικής ιδιοτέλειας, τον καθιστούν εμβληματική φυσιογνωμία στον πόλεμο εναντίον του μίσους στη δημόσια σφαίρα.
Ακόμη πιο εμβληματικό πρόσωπο, στην ίδια μάχη, έγινε ο Αλέξης Παπαχελάς. Γιατί είχε το ήθος και τη γενναιότητα να μην προσθέσει κανένα «αλλά» δίπλα από τη συγγνώμη του. Γιατί δεν θυμήθηκε τις αθλιότητες των «άλλων» για να «ταϊσει» το διψασμένο για εκδίκηση κοινό, γιατί δεν αναζήτησε άλλοθι και δικαιολογίες, γιατί χαμήλωσε το βλέμμα σε μια εποχή που το ρεύμα είναι με την αγριάδα, το θράσος, το σηκωμένο φρύδι, την πυγμή.
Είπε απλώς και απλά μια αλήθεια. Τόσο σπάνιο για το «χώρο» που κατέληξε συγκινητικό.