Δύο εβδομάδες μετά τον αποκεφαλισμό ενός καθηγητή καινούργιος στόχος της ισλαμικής τρομοκρατίας είναι τρεις πιστοί που εκκλησιάζονταν στη Νίκαια. Η συγκίνηση αλλά και η οργή είναι τόσο έντονες που καθιστούν δύσκολο, ίσως και απρεπή, κάθε σχολιασμό.
Αλλά «στον πόλεμο κάνεις όπως κάνουν στον πόλεμο» σύμφωνα με μια γαλλική παροιμία: σε ένα κράτος που πλέον βρίσκεται σε επίπεδο ανώτατης τρομοκρατικής απειλής με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε αστυνομική και στρατιωτική επαγρύπνηση, ο σχολιασμός, η ανάγκη να ειπωθούν τα πράγματα με το όνομά τους είναι επιτακτική. Για κάτι τέτοιο χρειάζεται και προσοχή και ευαισθησία.
Ευαισθησία όμως «δεν είναι η ικανότητα βίωσης έντονων συγκινήσεων αλλά η ιδιότητα μιας καλής πυξίδας να δείχνει τον βορρά ακόμα και μέσα στην μεγαλύτερη τρικυμία» μας προειδοποιεί ένας στρατιωτικός θεωρητικός του 19ου αιώνα. Ευαισθησία είναι και η ικανότητα να ονομάζουμε τα πράγματα.
Η επιλογή της Νίκαιας σαν έμμονου στόχου (86 νεκροί στην τρομοκρατική ενέργεια της 14ης Ιουλίου του 2016) δεν είναι τυχαία. Σαν μοχλός στις τεκτονικές πλάκες της Δημοκρατίας ο ισλαμοφασισμός εισέρχεται στην ρωγμή της. Ανάμεσα στον Τιερί Μαριανί, πρώην υπουργό του Σαρκοζί που στρατολογήθηκε από την Μαρίν Λε Πεν, και την οικογένεια Γκερινί, σύμβολο διαφθοράς και δειλίας του σοσιαλιστικού κόμματος, ο Νότος της Γαλλίας, θέατρο οξείας αντιπαράθεσης ανάμεσα σε ό,τι χειρότερο αντιπροσωπεύει την γαλλική Δεξιά και την γαλλική Αριστερά, αποτελεί ιδανική ρωγμή.
Και αυτή η ρωγμή βαθαίνει εξαιτίας μιας ακόμα επίδειξης δειλίας από μέρους της Αριστεράς και της Δεξιάς· της πρώτης, να παραδεχτεί ότι ανέχτηκε το ροκάνισμα των αξιών του κοσμικού κράτους από το ισλαμικό προλεταριάτο των προαστίων χάρη ενός κοντόφθαλμου εκλογικού υπολογισμού· της δεύτερης, να δηλώσει ξεκάθαρα και σε πλήρη αποστασιοποίηση από την Ακροδεξιά, ότι Ισλάμ και ισλαμοφασισμός δεν ταυτίζονται. Όχι μόνο διότι κατά τον μεσαίωνα το Ισλάμ διέδιδε τα αρχαιοελληνικά γράμματα και έκανε έρευνα στα μαθηματικά, στην ιατρική, στη φυσική ενώ ο Χριστιανισμός σκότωνε (στην κυριολεξία) οποιαδήποτε έκφραση έρευνας ή έστω αμφιβολίας. Αλλά γιατί σήμερα, στον 21ο αιώνα, τα θύματα του ισλαμοφασισμού στη συντριπτική τους πλειονότητα είναι μουσουλμάνοι πατεράδες, μουσουλμάνες μανάδες, κόρες, γιοί, όλοι κάτοικοι μουσουλμανικών κρατών.
Η δολοφονία 77 νεαρών Νορβηγών από τον Αντερς Μπρέιβικ έγινε στο όνομα των ευρωπαϊκών αξιών μόλις πριν από εννέα χρόνια, ενώ κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα οι Ναζί συνέδεαν άμεσα και συστηματικά τα αντισημιτικά γραπτά του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου με την Τελική Λύση. Το Κου-Κλουξ-Κλαν, αποκλειστικά προτεσταντική οργάνωση στην αρχή, άνοιξε το 1965 τις αγκάλες του και στον καθολικισμό.
Ακόμα και στο φιλελεύθερο, λαϊκό κράτος της Γαλλίας η προβολή του «Τελευταίου πειρασμού του Χριστού» του Σκορτσέζε αναβλήθηκε από όλες τις αίθουσες το 1988: ο θάνατος ενός θεατή από έκρηξη δακρυγόνου μέσα σε αίθουσα του Μονπαρνάς, οι 14 τραυματίες εκ των οποίων 4 με σοβαρά εγκαύματα μετά τον εμπρησμό του κινηματογράφου στο Σαιν-Μισέλ, ο εμπρησμός μιας τρίτης αίθουσας στην Όπερα από χριστιανούς φονταμενταλιστές, παρά την αστυνομική προστασία, υπερίσχυσε του δημοκρατικού δικαιώματος της προβολής κινηματογραφικού έργου ενός των μεγαλύτερων σκηνοθετών.
Κανένα σοκ πολιτισμών στον ορίζοντα λοιπόν. Μόνο ένας θανατηφόρος χορός του ισλαμοφασισμού με την ευρωπαϊκή Ακροδεξιά όπου το ένα μέρος εξυπηρετεί και τροφοδοτεί το άλλο με τη δειλία Δεξιάς και Αριστεράς σαν ιδανικό καταλύτη.
Αν έφταναν αρετή και τόλμη, θα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα. Θέλει ιστορική μνήμη και ψυχραιμία η ελευθερία.
Ο Διονύσιος Ντερβίς-Μπουρνιάς (© DionysiosDervis-Bournias) είναι ελληνογάλλος μαέστρος