Από τον Τραμπ που απειλούσε να αποσύρει τις ΗΠΑ από το ΝΑΤΟ στον Μπάιντεν που δεσμεύεται για ολική επαναφορά του «Αμερικανού Φίλου» στην εγγύηση της ασφάλειας της Γηραιάς Ηπείρου?
Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη και έχει αποχρώσεις που καταγράφηκαν από την ίδρυση της Ατλαντικής Συμμαχίας το 1949.
Παρά μια ψυχροπολεμική κυρίαρχη στην Δύση ρητορική που θέλει την Ρωσία του Πούτιν να αποτελεί επανέκδοση της απειλής που αποτελούσε η ΕΣΣΔ για την Δυτική Ευρώπη υπάρχει μια έμπρακτη παραδοχή ότι η Ε.Ε δεν αντιμετωπίζει κίνδυνο για την ασφάλεια της από την Ανατολή.
Η έμπρακτη παραδοχή είναι η άρνηση της Γερμανίας να ξοδέψει περισσότερα για την άμυνά της μια επιλογή που βρίσκεται στους αντίποδες της προ του 1991 κατάστασης πραγμάτων.
Το ΝΑΤΟ όμως δεν δημιουργήθηκε μόνο για την αντιμετώπιση της ΕΣΣΔ όπως διαπίστωσε στις αρχές της δεκαετίας του 50 ο πρώτος Γενικός Γραμματέας της Ατλαντικής Συμμαχίας Λόρδος Ισμέι.
Το ΝΑΤΟ σύμφωνα με τον Βρετανό διπλωμάτη υπάρχει για να κρατά τους Ρώσους έξω, τους Αμερικανούς μέσα και τους Γερμανούς κάτω…
Η αυτοκατάργηση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού και στην συνέχεια η αυτοδιάλυση της ΕΣΣΔ απήλλαξαν το ΝΑΤΟ από τον πρώτο στόχο με την ρωσική απειλή να αφορά τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες και να σταματά στα σύνορα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.
Έτσι η εμπλοκή και παρουσία των ΗΠΑ στην Ευρώπη προβάλλει να μην έχει ως προαπαιτούμενο στρατιωτική απειλή εξ Ανατολών.
Πολύ απλά οι ΗΠΑ αποτελούν βαρύνοντα συνδιαμορφωτή των ευρωπαϊκών ισορροπιών καθώς μια πολυάριθμη ομάδα χωρών – μελών της Ε.Ε προτιμά την ηγεμονική πρωτοκαθεδρία της Ουάσιγκτον από το Γαλλογερμανικό Δίδυμο η ακόμη περισσότερο μια χωρίς προσχήματα Γερμανική Ευρώπη.
Αντίστοιχα για τις ΗΠΑ η Διατλαντική Σχέση είναι ίσως η πιο βαρύνουσα παράμετρος διασφάλισης της Παγκόσμιας Πρωτοκαθεδρίας τους.
Αν η Ευρώπη βρεθεί να τηρεί ίσες αποστάσεις ανάμεσα στις ΗΠΑ από την μια μεριά και την Ρωσία και την Κίνα από την άλλη η ακόμη χειρότερα αν διαμορφώσει μια Ειδική Στρατηγική Σχέση με την Μόσχα τότε οι ΗΠΑ θα έχουν καταγράψει μια χωρίς προηγούμενο γεωπολιτική υποτίμηση.
Εκεί που η ρητορική καταγράφει απόλυτη διάσταση με την πραγματικότητα είναι η περίπτωση της Γερμανίας.
Το Βερολίνο προτιμά το ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ από μια χειραφετημένη ευρωπαϊκή αμυντική δομή όπου τον πρώτο λόγο θα είχε η Γαλλία μια εξέλιξη που θα αποκαθιστούσε την ισορροπία των δυο πόλων του Γαλλογερμανικού Άξονα.
Έτσι είναι σαφές ότι οι αποκλίσεις μεταξύ Βερολίνου και Παρισιού αλλά και η γερμανική απροθυμία περαιτέρω χαλάρωσης της δημοσιονομικής πειθαρχίας με την αύξηση των αμυντικών δαπανών όχι μόνον δεν ανησυχεί αλλά αντίθετα ικανοποιεί την Ουάσιγκτον καθώς νομιμοποιεί την εμπλοκή της στην εγγύηση της ασφάλειας της Ευρώπης.
Αυτή είναι η δεδομένη πραγματικότητα που διαμορφώθηκε μετά το 1991 με τον Μπάιντεν να αποκαθιστά την ρητορική πολιτική ορθότητα που ποδοπάτησε βάναυσα ο Τραμπ για προφανείς λόγους εσωτερικής κατανάλωσης.
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος- διεθνολόγος)