Είναι μια άσκηση ενσυναίσθησης για όλους να θυμηθούμε πότε είδαμε το βίντεο με το φονικό λυντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου, τι νιώσαμε, τι συζητήσεις κάναμε, αν και πότε το ξεχάσαμε, αν και πότε το ξανασκεφτήκαμε, αν και πότε αναρωτηθήκαμε τι γίνεται με την ΕΔΕ για τους αστυνομικούς και με τη δίκη.
Να θυμηθούμε πότε είδαμε το βίντεο με το φονικό λυντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου, τι νιώσαμε, τι συζητήσεις κάναμε, αν και πότε το ξεχάσαμε, αν και πότε το ξανασκεφτήκαμε, αν και πότε αναρωτηθήκαμε τι γίνεται με την ΕΔΕ για τους αστυνομικούς και με τη δίκη
Για τους δημοσιογράφους που δούλευαν εκείνη τη φοβερή Παρασκευή, πριν από δύο χρόνια, αυτή η άσκηση γίνεται πιο δύσκολη. Γιατί θα πρέπει να θυμηθούν τι μετέδωσαν και πώς παρουσίασαν την είδηση: Μίλησαν για τον θανάσιμο αυτοτραυματισμό του ληστή όπως “έπαιζαν” τα δελτία ειδήσεων με βάση τις διαρροές της αστυνομίας; Και όταν αποκαλύφθηκε η αλήθεια, με ήχο και με εικόνα, μήπως βοήθησαν στη διαμόρφωση του προφίλ ενός επικίνδυνου τοξικομανούς που προκαλούσε φόβο στους εμπόρους της Γλάδστωνος;
Μήπως άρχισαν να ουρλιάζουν στο μικρόφωνο για την ανομία στο κέντρο της Αθήνας και να μαζεύουν “κιου” αγανακτισμένων πολιτών; Μήπως δικαιολογούσαν το σαδισμό της αστυνομίας ως νόμιμη άμυνα και την απάθεια του πλήθους ως φόβο; Και μετά; Μήπως δεν είδαν τα κενά της αστυνομικής έρευνας, τις καθυστερήσεις και την σκόπιμη αμέλεια των αρχών;
Μήπως δεν άκουσαν τις κραυγές αγωνίας όσων φώναζαν ότι έτσι όπως εξελίσσεται η υπόθεση οι δράστες θα πέσουν στα μαλακά; Μήπως ξέχασαν ότι ξεκίνησε έρευνα στην ΕΛΑΣ που ποτέ δεν μάθαμε αν κατέληξε κάπου;
Μήπως δημοσιογράφοι δικαιολογούσαν το σαδισμό της αστυνομίας ως νόμιμη άμυνα και την απάθεια του πλήθους ως φόβο; Και μετά; Μήπως δεν είδαν τα κενά της αστυνομικής έρευνας, τις καθυστερήσεις και την σκόπιμη αμέλεια των αρχών;
Η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου ήταν ένα φρικτό γεγονός από αυτά που σημαδεύουν μια κοινωνία είτε επειδή το κουβαλάει με ενοχή είτε επειδή το πετάει με αδιαφορία. Για τον κόσμο των ΜΜΕ ήταν ένα συγκλονιστικό γεγονός που αποκάλυψε, πέρα από όλα τα άλλα, την ηθική γύμνια της ασυνείδητης δημοσιογραφίας που παπαγαλίζει τις αγορεύσεις της εξουσίας, που ταυτίζεται με συστήματα συμφερόντων και δεν έχει κανένα αίσθημα κοινωνικής ευθύνης, καμία αγωνία για την αλήθεια, και, τελικά, κανέναν αυτοσεβασμό.
Τον Ζακ Κωστόπουλο εκείνη τη σκυλίσια μέρα τον ποδοπάτησαν πολλοί: Όχι μόνο αυτοί που τον χτυπούσαν, ούτε μόνο όσοι παρακολουθούσαν, σιωπηλά, τη βία πάνω του, αλλά και εκείνοι που έβγαλαν προς τα έξω το γεγονός διαστρεβλώνοντάς το, συγκαλύπτοντας ευθύνες, συσκοτίζοντας την πραγματικότητα και κακοποιώντας το θύμα.
Για το γεγονός ότι δυο χρόνια μετά τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου δεν έχει καν ξεκινήσει η δίκη και φυσικά δεν έχει τιμωρηθεί κανείς δεν φταίνε μόνο οι αργοί ρυθμοί της Δικαιοσύνης, η απαιτητικότητα του ανακριτικού έργου ή οι αγκυλώσεις της πολιτείας όταν πρόκειται για εγκλήματα από συνηθισμένους ανθρώπους.
Φταίνε και οι δεκάδες αυτόπτες μάρτυρες που δεν πήγαν να καταθέσουν, οι δημοσιογράφοι που δεν είδαν παρά μια ακόμη αναλώσιμη ιστορία με αίμα και οι άλλοι που είδαν αλλά δεν μίλησαν.
Εσύ τι έκανες τη μέρα που σκοτώθηκε ο Ζακ; Ίσως να μη θυμάσαι καν. Δεν είσαι ο μόνος ούτε μόνος. Είστε πολλοί - μπορεί οι περισσότεροι.