Τα παιδάκια που πάνε σχολείο συνήθως αρρωσταίνουν. Κάνα συναχάκι, λίγο πυρετό και γενικά μία ποικιλία στη συμπτωματολογία. Πολλοί εκπαιδευμένοι γονείς με τα πρώτα συμπτώματα δεν τρέχουν το παιδί στα Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών των Νοσοκομείων, αλλά εφόσον επικοινωνήσουν με τον παιδίατρο τους (επίσης εκπαιδευμένος σε αυτή τη ρουτίνα), παίρνουν κάποιες οδηγίες και τα κρατούν (εφόσον έχουν τη δυνατότητα) στο σπίτι, αφενός για να αναρρώσουν και να ανακτήσουν δυνάμεις, αλλά και για να μην κολλήσουν και άλλα παιδάκια.
Η κατάσταση αυτή φέτος, σχολική χρονιά πανδημίας, προφανώς γίνεται πιο σύνθετη. Λίγο τα πρωτόκολλά και οι σχετικές εγκύκλιοι του ΕΟΔΥ, λίγο η ανασφάλεια εκπαιδευτικών και γονιών μπροστά στον ακόμη άγνωστο και απρόβλεπτο Covid 19, αρκετά η αντικειμενική ανάγκη ελέγχου και επιδημιολογικής επιτήρησης του σχολικού πληθυσμού, αλλά και οι ποικίλες «στιγμές κανονικότητας» που προσφέρει η Κυβέρνηση δημιουργούν νέα δεδομένα και συνήθως νέες επιβαρύνσεις.
Δημιουργούν πρόσθετα κόστη για τις οικογένειες σε μέσα ατομικής προστασίας των παιδιών, κυρίως μάσκες και αντισηπτικά, καθώς το κόστος το επιβαρύνονται εξ ολοκλήρου οι οικογενειακοί προϋπολογισμοί, ειδικά μάλιστα μετά τις υπερμεγέθεις μάσκες που μοιράστηκαν σε ένα μέρος μόνο του σχολικού πληθυσμού.
Δημιουργούν επιπλέον επιβαρύνσεις στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς όταν έχοντας λειτουργήσει πολύ λιγότερα τμήματα ολοήμερου σχολείου σε νηπιαγωγείο και δημοτικό και με τον φόβο έκθεσης παππούδων και γιαγιάδων σε κίνδυνο, είτε αναζητούνται εναλλακτικές λύσεις στην φροντίδα των παιδιών στο σπίτι, είτε αναγκάζονται οι γονείς, φλερτάροντας με την εργοδοτική δυσμένεια ή/ και τη συρρίκνωση του εισοδήματός τους, να απουσιάσουν από την εργασία τους για να «κρατήσουν» τα παιδιά.
Δημιουργεί επιπλέον δαπάνη για τα νοικοκυριά όταν, αυτή η Κυβέρνηση μη αναπτύσσοντας περαιτέρω το δίκτυο των δημόσιων δομών Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, υποχρεώνονται οι γονείς να αναζητήσουν βεβαιώσεις από τους ιδιώτες παιδιάτρους για να επιστρέψουν τα παιδιά στο σχολείο. Ακόμη χειρότερα υποχρεούνται να πληρώσουν από την τσέπη τους τη διενέργεια τεστ στον ιδιωτικό τομέα για τις ύποπτα covid παιδιατρικά περιστατικά, καθώς ακόμη δεν συνταγογραφούνται.
Δημιουργεί πρόσθετη επιβάρυνση για τις οικογένειες με παιδιά όταν μπαίνοντας στον όγδοο μήνα της πανδημίας στη χώρα η Υπουργός Παιδείας απαιτεί εντός 24ωρου την κατάρτιση προγράμματος τηλε-εκπαίδευσης από τις διευθύνσεις των σχολείων, χωρίς ωστόσο να έχει διαθέσει στον σχολικό πληθυσμό για τις ανάγκες της πανδημίας ούτε ανακυκλωμένο Amiga 500 (ηλεκτρονικός υπολογιστής 30 χρόνων πριν) ή να έχει
εξασφαλίσει σε κάθε μαθητή και μαθήτρια πρόσβαση στο διαδίκτυο για τις ανάγκες της τηλε-εκπαίδευσης και έχοντας προσλάβει αρκετές χιλιάδες λιγότερους εκπαιδευτικούς σε σχέση με πέρυσι.
Θα δημιουργούσε και ένα κόστος αποφυγής χρήσης από πολλούς μαθητές, κυρίως του Λυκείου, των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, που συνεχίζουν να θυμίζουν κάτι από παράνομο ικαριώτικο πανηγύρι, αλλά τη λύση έδωσε ένα μέρος της επιστήμης όταν σύστησε να τα αποφεύγουμε και να κινούμαστε με τα πόδια.
Όλα αυτά τα δεδομένα οδηγούν στο ασφαλές συμπέρασμα ότι για κάθε στιγμή κυβερνητικής αβλεψίας, αναλγησίας ή αστοχίας οι υγειονομικές, κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις είναι άμεσες. Και αυτή δεν είναι μία πρωτόγνωρη κατάσταση, αυτή είναι η αμείλικτη πραγματικότητα σε κάθε κρίση.
Ο Σταμάτης Βαρδαρός είναι Πολιτικός επιστήμονας, Πρώην Αν. Γενικός Γραμματέας Υπουργείου Υγείας, Επιστημονικός Συνεργάτης ΙΜΕ ΓΣΕΒΕΕ