Οι φετινές εκδηλώσεις μνήμης της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και οι συνθήκες που διαμορφώθηκαν γύρω από αυτές,είναι μία τομή στην πολιτική ατμόσφαιρα.
Το πρόσχημα της προστασίας της δημόσιας Υγείας για την επιβολή των κυβερνητικών αυταρχικών μέτρων κατέρρευσε με πάταγο από τις εκδηλώσεις μνήμης για το Πολυτεχνείο, που διοργάνωσαν ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, το ΚΚΕ, το ΜέΡΑ 25 και άλλοι φορείς.
Οι δυνάμεις του προοδευτικού χώρου και της Αριστεράς κατάφεραν να επικαιροποιήσουν το μήνυμα της επετείου, να διαφυλάξουν τις θεμελιώδεις λειτουργίες της Δημοκρατίας μας, και να αποδείξουν ότι και η μνήμη μπορεί να μείνει ζωντανή και τα μέτρα για την προστασία της δημόσιας υγείας να τηρηθούν.
Το επιχείρημα περί «κινδύνου για τη δημόσια υγεία» απογύμνωσαν και οι καταγγελίες ενώσεων αστυνομικών για τις συνθήκες συνωστισμού στις οποίες τους έθεσαν οι αποφάσεις του αρμόδιου υπουργού.
Η -από μέρες- απόπειρα του κ. Μητσοτάκη να κλιμακώσει την όξυνση με επίκεντρο την επέτειο, η προβοκατόρικη και αντισυνταγματική απαγόρευση που επέβαλε και η απρόκλητη βία στην οποία προέβησαν εις βάρος πολιτών οι δυνάμεις της αστυνομίας κατ’ εντολή του Μεγάρου Μαξίμου, αποτελούν ωμή παραδοχή της Ν.Δ. ότι έχει εξαντληθεί κάθε δυνατότητά της να πείθει και να προχωρά.
Είναι η παραδοχή πως η μόνη της διέξοδος πλέον, είναι η καταφυγή στην ωμή βία και τον καταναγκασμό.
Οι κυβερνητικές αποφάσεις και τα γεγονότα των τελευταίων ημερών ανέδειξαν δύο ακόμα ζητήματα. Αφενός την προσπάθεια της Ν.Δ. να αποκρύψει την αποτυχία της στη διαχείριση της πανδημίας και αφετέρου τα ιστορικά προηγούμενα που έχει η ίδια και τα στελέχη της με την τότε εξέγερση. Προηγούμενα που συμβάλλουν σε μια αγωνιώδη προσπάθεια ιστορικού αναθεωρητισμού και ξεπλύματος της ακροδεξιάς της χώρας.
Μιας ακροδεξιάς που βρίσκεται -ήδη από εποχής Σαμαρά- στη βιτρίνα της Ν.Δ. Μιας ακροδεξιάς, η οποία δεν έπαψε να πιστεύει ότι στο Πολυτεχνείο δεν υπήρξαν νεκροί. Μιας ακροδεξιάς που μετακινήθηκε από τις πρώτες γραμμές του ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, στη προθήκη και μετά στη διοίκηση της ΝΔ. Της ακροδεξιάς που έστησε καριέρες με επιχειρήματα του τύπου «η χούντα άφησε μία οικονομία κούκλα». Της ακροδεξιάς που μετακινήθηκε προς τη ΝΔ χωρίς να αλλάξει ούτε ένα «και» από τη βασική ρητορική και αφήγηση των χουντικών για τη μεταπολίτευση. Με αυτή τη ρητορική μπόλιαζαν τη ΝΔ από το 2012. Τώρα πλέον αισθάνονται όπως το ψάρι μέσα στο νερό.
Έτσι φτάσαμε στη ύβρι που διέπραξε ό κ. Μητσοτάκης στη Βουλή. Υποστήριξε ότι οι αριστεροί αγωνιστές και αγωνίστριες εξαργύρωσαν με θέσεις τούς αγώνες τους κατά της χούντας και τη συμμετοχή τους στη δημοκρατική εξέγερση του Πολυτεχνείου. Πρόκειται για μια άποψη ντροπιαστική τόσο για τη Δημοκρατία μας όσο βεβαίως και για τον ίδιο και την παράταξή του. Μια πραγματική ύβρις προς τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες εκείνης της περιόδου και την ιστορία του ελληνικού λαού. Μια τοποθέτηση που αποδίδει ταπεινά κίνητρα ιδιωτικού οφέλους σε τότε νεολαίους που κινητοποιήθηκαν με προφανή κίνδυνο της ζωής τους, ενάντια στη δικτατορία. Είναι η απόδειξη πως ο ίδιος αντιλαμβάνεται τη συμμετοχή και των αγώνα μόνο με τέτοιους όρους. Είναι επίσης, αυτονόητα για τον κ. Μητσοτάκη, μια προσπάθεια επιβολής ενός θεσφάτου που θα ήθελε να αναδεικνύονται ηγεσίες, μόνο από «πολιτικά τζάκια», όπως ο ίδιος.
Η επιλογή Μητσοτάκη να παίξει στο γήπεδο της ακραίας πόλωσης γύρισε ως πολιτικό μπούμερανγκ στην κυβέρνηση και οδήγησε τον ίδιο σε βαριά πολιτική ήττα.
Πλέον, η κυβέρνηση αδυνατεί να εμπνεύσει, να πείσει, να κινητοποιήσει. Βρίσκεται, ξεκάθαρα, σε πολιτική απομόνωση. Με μόνους, συνοδοιπόρους την ακροδεξιά και την Ελληνική Λύση.
Απομόνωση, ύβρις και ήττα για τον κ. Μητσοτάκη.
Από την άλλη, οι αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις, υπέγραψαν κοινό κείμενο μετά από δεκαετίες.
Για την ιστορία των αγώνων του ελληνικού λαού ήταν μια πολύ καλή στιγμή.
Για τις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις ήταν μια πολύ καλή στιγμή.
Το αν θα αναδειχθεί σε ιστορική τομή μένει αποδειχθεί.
Μένει να το καταφέρουμε.
Το απαιτούν οι καιροί.
(Ο Νίκος Παππάς είναι βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ νοτίου τομέα β’ Αθήνας)
