Το ερώτημα κάνει τελευταία το γύρο στις πολιτικές παρέες. Θα βγάλει το χειμώνα η κυβέρνηση Μητσοτάκη; Δεν εννοούν το παρόν υπουργικό Συμβούλιο. Αυτό μπορεί μην βγάλει ούτε το χρόνο.
Κατά τις πληροφορίες ο ανασχηματισμός είναι πάντα στα σχέδια του Πρωθυπουργού. Θα τον κάνει μόλις σταθεροποιηθεί η κατάσταση- αν και μερικοί απορούν αν μπορεί να τον κάνει όπως ακριβώς θέλει.
Ακόμη και αν η αμφισβήτηση για τη δυνατότητα της κυβέρνησης να ξεχειμωνιάσει υποχωρήσει, θα μείνει το ερώτημα: αρκεί στον Κυριάκο Μητσοτάκη η εντολή που πήρε τον Ιούλιο του 2019 ή θα επιδιώξει - με επιλογή ή από ανάγκη -την ανανέωσή της , παρά τις περιπλοκές της διπλής κάλπης;
Ο προβληματισμός των πολιτικών παρατηρητών είναι συγκεκριμένος. Όσο περνάει ο καιρός τα προβλήματα διογκώνονται και κατ αντιστοιχία περιορίζεται η ευχέρεια της κυβέρνησής να τα αντιμετωπίσει.
Τα διλήμματα Μητσοτάκη
Όταν παρέλθει η επιδημία -κανείς δεν μπορεί να πει με ακρίβεια πότε- θα αφήσει πίσω καμένη γη, σε πολλά μέτωπα: στην οικονομία, την παραγωγή, την κοινωνική συνοχή, την απασχόληση, την επιχειρηματικότητα, τις επιμέρους κοινωνικές ομάδες.
Αλλά και στους θεσμούς , την κοινοβουλευτική τάξη και την πολιτική ομαλότητα. Έγιναν πολλά – ακόμη και σε θέματα λειτουργίας της Δημοκρατίας-που θα ήταν αδιανόητα σε κανονικές συνθήκες- και δεν θα περάσουν χωρίς συνέπειες.
Αν σ αυτά προστεθεί η μόνιμη πλέον, ελληνοτουρκική κρίση, αλλά και οι ευρωπαϊκές και διεθνείς αβεβαιότητες που αγγίζουν την Ελλάδα, προκύπτει ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να συνεχίσει, όπως ξεκίνησε.
Ο Πρωθυπουργός , ακόμη και αν καταφέρει να ανοίξει κάποιες βαλβίδες ασφάλειας- με ευρύ ανασχηματισμό, παροχές και άλλα εργαλεία- θα βρίσκεται αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο αποσταθεροποίησης από ενδεχόμενη κοινωνική έκρηξη. Άρα πάλι με την πρόωρη προσφυγή λαϊκή ετυμηγορία...
Συνεπώς το ερώτημα είναι αν θα επιλέξει ο ίδιος το χρόνο ή θα αφήσει να οδηγηθεί υπό την πίεση των πραγμάτων;.
Η κατάσταση περιπλέκεται και από τα σενάρια για την προοπτική - αναγκαστικού- μεγάλου Συνασπισμού διακυβέρνησης, από την παρούσα Βουλή. Τα δυο μεγάλα κόμματα τον αποκλείουν.
Αλλά διορατικοί παρατηρητές δεν βλέπουν πώς αλλιώς θα δημιουργηθούν συνθήκες για να αντιμετωπισθεί ο όγκος των δυσκολιών της χώρας, που διαρκώς μεγαλώνει.
Αυτό βέβαια σημαίνει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα πρέπει να παραδώσει σε Πρωθυπουργό κοινής αποδοχής, κατά το προηγούμενο του Γιώργου Παπανδρέου στον Λουκά Παπαδήμο, που ηγήθηκε τρικομματικής κυβέρνησης. Παρά την ισχυρή πλειοψηφία της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ μόλις δυο χρόνια πριν...
Κανείς αρχηγός πλειοψηφίας δεν θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση του σημερινού Πρωθυπουργού: καμία από τους εκδοχές των εξελίξεων δεν φαίνεται να τον ευνοεί.
Οι προσπάθειες που κάνει να συνδεθεί προσωπικά με ελπιδοφόρες προοπτικές , είτε πρόκειται για το εμβόλιο, είτε για την διαχείριση κοινοτικών πόρων, είναι αμφίβολο αν αποδίδουν. Ο εμβολιασμός-ως πράξη λήξης της πανδημίας– τελεί υπό αμφιβολία ακόμη. Η «Επιτροπή Πισσαρίδη», έχει θεωρίες, αλλά όχι και πρακτικές απαντήσεις για τους όρους της κοινοτικής χρηματοδότησης.
Κατά συνέπεια, όλα της πανδημίας δύσκολα και η κυβέρνηση αποδιαρθρωμένη.
Η επιστροφή του Τσίπρα
Στον αντίποδα, αρχίζει να περνάει ο Αλέξης Τσίπρας- παρ ότι χρειάσθηκαν 16 μήνες από την εκλογική ήττα του για να δει φως στο τούνελ.
Ως τώρα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είχε κανένα λόγο να περιμένει και πολύ περισσότερο να ζητάει εκλογές.
Το μισό χρόνο ήταν απασχολημένος με την εσωστρέφεια του κόμματος του και τον άλλο μισό με την αναζήτηση αφηγήματος, με το οποίο θα ζητήσει να επιστρέψει στη θέση που του πήρε ο Κυριάκος Μητσοτάκης- αλλά και το μιντιακό και οικονομικό σύστημα, που συμπράττει μαζί του.
Όπως συμβαίνει συχνά, ο Θεός της πολιτικής κάνει τους δικούς του λογαριασμούς και ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου χαμογελάσει. Το τελευταίο διάστημα άρχισαν να γενούν πάλι οι κότες του πρώην Πρωθυπουργού και είναι κοντά να αρχίσει να παίρνει αυγά και από τα κοκόρια.
Παρότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν έγινε ακόμη το κόμμα που επιχειρεί να διαμορφώσει και παραμένει αδύναμο σχήμα, χωρίς διακριτή ταυτότητα και προγραμματικό λόγο, χωρίς στελεχιακό εμπλουτισμό , αλλά και χωρίς επαρκή μιντιακή υποστήριξη, οι οιωνοί άρχισαν να γίνονται καλοί για την Κουμουνδούρου. Η ερχομένη άνοιξη μπορεί να είναι και πολιτική άνοιξη για τον ίδιο και το κόμμα του.
Η απογοήτευση για την κυβέρνηση μπορεί να κρύβεται από τη δημοσκοπική κεκτημένη ταχύτητα, αλλά η πρόσκρουση του κυβερνη3τικού οχήματος στον κορονοϊό υπήρξε τόσο σφοδρή, ώστε διαμορφώνει νέα πολιτική πραγματικότητα.
Εκ των πραγμάτων θα αποβεί υπέρ του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εφόσον κινηθεί με συνέπεια στη διαμόρφωση προϋποθέσεων που είναι εμφανώς εφικτό: νέο κόμμα, ανανέωση προσώπων, απόσυρση «καμένων» στελεχών, καθαρός προγραμματικός λόγος, οργανωμένη κοινοβουλευτική παρουσία, επαφή με την κοινωνία και επιμονή αντιπολίτευση, με αξιόπιστα στελέχη στο προσκήνιο.
Ούτως ή άλλως βρισκόμαστε σε ένα σημείο καμπής. Η κυβέρνηση αρχίζει να χάνει έδαφος. Προς το παρόν δεν κερδίζει , εμφανώς τουλάχιστον, η αντιπολίτευση, αλλά έτσι γίνεται πάντα: μεσολαβεί ένα διάστημα μέχρι να αλλάξει έδρα η κλεψύδρα.
Εφόσον συνεχιστούν αυτές οι τάσεις που άρχισαν να καταγράφονται στην κοινωνία και την πολιτική σκηνή– αλλά και στο διεθνές πλαίσιο- θα παγιωθεί νέα εικόνα.
Μετά τον δύσκολο χειμώνα η κυβέρνηση, αν επιβιώσει , θα βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Η αξιωματική αντιπολίτευση, αν δεν πατήσει τα κορδόνια της, θα βρίσκεται στην αφετηρία διεκδίκησης της επιστροφής στα πράγματα.
Απολύτως φυσιολογική εξέλιξη για την πολιτική στον κοινοβουλευτισμό.
(Ο Γιώργος Λακόπουλος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας)
