Το τρίτο κύμα έρχεται ούτως ή άλλως; Βγούμε δεν βγούμε; Μείνουμε ή δεν μείνουμε σπίτι; Κι αν δεν βγούμε ούτε στη λιακάδα με τις μάσκες μας; Αι δεν ανοίξει ούτε το click away μέχρι τον Φεβρουάριο; Αν τα κάνουμε όλα απολύτως σύμφωνα με τις οδηγίες, τί θα συμβεί με το τρίτο κύμα;
Ομολογώ ότι αρχίζω και μπερδεύομαι πολύ. Με μπερδεύουν οι εκτιμήσεις και προβλέψεις των ειδικών και μου προκαλούν μεγάλη σύγχυση τα ρεπορτάζ, ιδιαίτερα του τηλεοπτικού σαββατοκύριακου, που αν δεν τύχει να συμπέσουν χρονικά με πραγματικά μεγάλα γεγονότα, όπως πχ η εισβολή των οπαδών του Τραμπ στο Καπιτώλιο, προσπαθούν μετά μανίας να γίνουν δελεαστικά.
Όλα όμως έχουν και τα όριά τους. Την Κυριακή το βράδυ, πλημμύρισαν οι τηλεοπτικές οθόνες με εικόνες Αθηναίων που μετά από σχεδόν έναν χρόνο σε ειδικό καθεστώς διαβίωσης, είπαν να αξιοποιήσουν την καλοκαιρινή μέρα στην καρδιά του χειμώνα για να πάρουν αέρα, να βγάλουν τα παιδιά τους στον ήλιο, να περπατήσουν, να χαρούν μία στάλα.
Οι πιο θαρραλέοι πήγαν για μπάνιο, για ηλιοθεραπεία, για ρακέτες, για πικνίκ. Οι λιγότερο θαλασσινοί αναζήτησαν λίγες ανάσες «βουνίσιου» αέρα. Δεν μαζεύτηκαν 2000 άτομα σε μία πλατεία, ούτε στα στενά και τα σοκάκια του Μοναστηρακίου. Δεν στριμώχτηκαν σε αίθουσες εκδηλώσεων, κινηματογράφου, θεάτρου, ούτε στα σκαμπό ενός μπαρ. Βγήκαν στην εξοχή.
Για την ακρίβεια, σε ό,τι μπορεί να φέρνει λίγο στο μυαλό μια «τζούρα» εξοχής σ αυτή την πόλη των εκατομμυρίων πολιτών, των τόνων τσιμέντου και των εκατοντάδων δρόμων που η μία κρεμασμένη μπουγάδα «καμαρώνει» την απέναντι.
Και βγήκαν με μάσκες. Όλοι, πλην ελαχιστότατων ίσως εξαιρέσεων.
Για τη Βούλα, τη Βουλιαγμένη και το Καβούρι, δεν έχω προσωπική άποψη. Για τον λόφο του Φιλοπάππου, όμως, έχω. Γιατί ήμουν κι εγώ εκεί. Ανέβηκα μέχρι το Μνημείο του Φιλοπάππου και μετά ανεβοκατέβηκα όλο τον λόφο. Ήταν κι άλλοι πολλοί εκεί.
Ακροβολισμένοι σε διάφορα σημεία να απολαύσουν τη μαγική θέα της πόλης από ψηλά, να περπατήσουν στα δεκάδες μονοπάτια, να μυρίσουν λίγο χώμα, να ασκηθούν με τα παιδιά ή με τα σκυλιά τους. Και να θέλαμε να είμαστε ο ένας πάνω στον άλλον, θα έπρεπε να μαζευτεί όλη η πόλη την ίδια ώρα στο ίδιο σημείο.
Κι όμως! Άκουσα με τα αυτιά μου να περιγράφονται σκηνές συνωστισμού στο λόφο του Φιλοπάππου και στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, στην οποία προφανώς υπήρχε κόσμος, αλλά όχι τόσος που να μην μπορείς να κρατήσεις αποστάσεις ασφαλείας και μάλιστα μεγαλύτερες από αυτές που ορίζονται αρμοδίως.
Προς τί λοιπόν όλη αυτή η υπερβολή; Εκτός κι αν δεν είναι υπερβολή και είναι πραγματικός φόβος και τρόμος να περπατάς με μάσκα στον Λόφο, σε απόσταση πολλών μέτρων από τους διπλανούς σου. Διότι, εκτός από τα ΜΜΕ, και κάποιοι λοιμωξιολόγοι εκφράζουν δημοσίως αγωνία μήπως η μαζική έξοδος των Αθηναίων την Κυριακή φέρει πιο κοντά ή πιο γρήγορα το τρίτο κύμα.
Αυτό κι αν με μπερδεύει. Δηλαδή, το τρίτο κύμα έρχεται ούτως ή άλλως; Βγούμε δεν βγούμε; Μείνουμε ή δεν μείνουμε σπίτι; Κι αν δεν βγούμε ούτε στη λιακάδα με τις μάσκες μας; Αι δεν ανοίξει ούτε το click away μέχρι τον Φεβρουάριο; Αν οι μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου συνεχίσουν να εκπαιδεύονται στη μοναξιά του δωματίου τους; Αν τα κάνουμε όλα απολύτως σύμφωνα με τις οδηγίες, τί θα συμβεί με το τρίτο κύμα; Θα σκάσει πριν φτάσει στην ακτή, θα τα πάρει όλα σβάρνα ή θα προκαλέσει τσουνάμι;
Υ.Γ. «Συνωστισμός» πολιτών στον λόφο δεν υπήρξε. Κάποιος σχετικός «συγχρωτισμός», μπορεί. Παρατηρείται, ωστόσο, ανησυχητικός «συνωστισμός” ειδικών στα τηλεπαράθυρα. Και αυτό, στ αλήθεια, μπερδεύει ακόμα πιο πολύ…
Η Έλλη Τριανταφύλλου είναι δημοσιογράφος
