Πίσω από την ρητορική της αδιαπραγμάτευτης περιχαράκωσης της Άγκυρας στις πιέσεις των ΗΠΑ για απόσυρση των S–400 οι δύο πλευρές αναζητούν την μεθόδευση μιας συνεργασίας σε άλλα πεδία, που θα μπορούσε να οδηγήσει στην υπέρβαση του σημερινού αδιεξόδου.
Στις 15 Μαρτίου, με άρθρο του που αναρτήθηκε στο Μπλούμπεργκ, ο Ερντογάν ζητά την στήριξη της Δύσης, ΗΠΑ και Ε.Ε, στην Βορειοδυτική Συρία, όπου η Τουρκία είναι παρούσα στο Ιντλίμπ και στο Αφρίν με την ανοχή της Ρωσίας.
Προφανώς ο τούρκος Πρόεδρος προεξοφλεί ότι η ψυχροπολεμική αντιπαράθεση Μπάιντεν-Πούτιν θα επεκταθεί και στην Συρία και έτσι ελπίζει για επιστροφή των ΗΠΑ στην προ του 2014 Ατζέντα που έδινε προτεραιότητα στην ανατροπή του καθεστώτος Άσσαντ στην Δαμασκό.
Με άλλα λόγια επί της ουσίας η Άγκυρα αποδέχεται σιωπηρά την παρουσία των ΗΠΑ στην Κουρδική Βορειοανατολική Συρία την οποία προσπαθεί να εξισορροπήσει με μια ενισχυμένη τουρκική παρουσία στην Βορειοδυτική Συρία.
Δυτικά δηλαδή του Ευφράτη η Τουρκία και οι ως επί το πλείστον ανακυκλωμένοι Τζιχαντιστές σύμμαχοί της και ταυτόχρονα ανατολικά του ίδιου ποταμού η συμμαχία του συριακού παρακλαδιού του ΡΚΚ με τις Ειδικές Δυνάμεις των ΗΠΑ.
Πρόκειται για σενάρια που από ότι φαίνεται θα παραμείνουν ασκήσεις επί χάρτου καθώς τίποτε δεν εγγυάται ότι η ψυχροπολεμική υποτροπή στις σχέσεις Ρωσίας-ΗΠΑ θα επεκταθεί και στην Συρία.
Άλλωστε η ανάφλεξη στην Ουκρανία τον χειμώνα και την άνοιξη του 2013-14 δεν εμπόδισε την ανοχή αν όχι την συνενοχή των ΗΠΑ στην εμπλοκή της Πολεμικής Αεροπορίας της Ρωσίας στο πλευρό του καθεστώτος Άσσαντ καθώς προτεραιότητα είχε η ανάσχεση των Τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους που ήταν κοινή απειλή και για τις δύο πλευρές.
Τα παραπάνω εξακολουθούν να ισχύουν και σήμερα και είναι βέβαιο ότι οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να στηρίξουν την πρόταση Ερντογάν για την δημιουργία και σταθεροποίηση μιας υπό τον έλεγχο της Άγκυρας Βορειοδυτικής Συρίας.
Με άλλα λόγια τα ανοίγματα και οι ελιγμοί προσέγγισης του Ερντογάν προς τις ΗΠΑ με επίκεντρο την Συρία δεν θα αλλάξουν την πολιτική της Ουάσιγκτον, ενώ θα δημιουργήσουν κρίση εμπιστοσύνης στις σχέσεις με την Μόσχα.
Άλλωστε η πρωτοβουλία των ΗΠΑ να ζητήσουν την διαμεσολάβηση του Ερντογάν μεταξύ της κυβέρνησης του Αφγανιστάν και της ηγεσίας των Ταλιμπάν με την φιλοξενία της συνάντησης των δύο πλευρών στην Κωνσταντινούπολη τον προσεχή μήνα εμμέσως πλην σαφώς διαμηνύει ότι η εμπλοκή της Τουρκίας στην Συρία προσλαμβάνεται ως περιπλοκή.
Η εμπλοκή της Άγκυρας στην αναζήτηση των ισορροπιών της επόμενης μέρας στο Αφγανιστάν αντίθετα δεν συγκρούεται με την γραμμή πλεύσης για συντεταγμένη αποχώρηση των ΗΠΑ, ενώ είναι βέβαιο ότι θα δημιουργήσει νέο μέτωπο τριβών μεταξύ Τουρκίας από την μια μεριά και Ρωσίας-Ιράν από τη άλλη.
Αν σε κάτι συνετέλεσε αποφασιστικά ο παρεμβατικός μικρομεγαλισμός του Ερντογάν σίγουρα είναι ότι ΗΠΑ και Ρωσία συγκλίνουν να θεωρούν αποσταθεροποιητική την εμπλοκή της Τουρκίας στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Με τα σημερινά δεδομένα τίποτε δεν εγγυάται ότι μέχρι την Σύνοδο Κορυφής των 27 τον Ιούνιο θα έχει δρομολογηθεί μια δυναμική εξομάλυνσης των σχέσεων ΗΠΑ-Τουρκίας που είναι το προαπαιτούμενο για να διαμορφωθεί το πλαίσιο της Ειδικής Σχέσης Αγκυρας-Βρυξελλών που προωθεί επίμονα και σταθερά το Βερολίνο.
Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος