Η επικαιρότητα που διαμόρφωσε το σκάνδαλο της αστυνομικής φρούρησης του Φουρθιώτη, διακόπηκε από τη δολοφονία του Γιώργου Καραϊβάζ . Αλλά οι πυροβολισμοί που δέχθηκε μέρα μεσημέρι ένας πραγματικός δημοσιογράφος, δεν αποσύρουν το ζήτημα που έθεσε η υπόθεση ενός τύπου που δήλωνε δημοσιογράφος.
Αυτό το ζήτημα είναι η προνομιακή μεταχείριση που επιφυλάσσει η ΕΛΑΣ σε ένα κύκλο προσώπων στον οποίο εντάσσονται- όχι εξ οφίτσιο, αλλά με δική τους πρωτοβουλία ή αξίωση- παράγοντες των ΜΜΕ: εκδότες, παρουσιαστές εκπομπών και «μεγαλοδημοσιογράφοι» .
Για την ακρίβεια η Πολιτεία διαθέτει αστυνομικούς πόρους – προσωπικό και οχήματα- για τη φρούρησή τους, την ανάγκη της οποίας όμως κατά κανόνα επικαλούνται οι ίδιοι και απλώς αναγνωρίζει η αρμόδια υπηρεσία.
Οι δημοσιογράφοι με αστυνομική φρουρά είναι μια υπόθεση των τελευταίων δεκαετιών.
Άρχισε με την επίκληση της απειλής από τρομοκράτες, αλλά συνεχίσθηκε - και μάλλον επεκτάθηκε - και μετά την υποχώρηση του τρομοκρατικού φαινομένου, με την επίκληση πάσης φύσεως κινδύνου.
Η υποχρέωση της Αστυνομίας να προστατεύσει οποιονδήποτε από πραγματικές απειλές κατά της ζωής του συμπεριλαμβάνει ασφαλώς και τους δημοσιογράφους.
Αλλά σε πόσες περιπτώσεις υπάρχει όντως πρόγνωση κινδύνου για τη ζωής ενός δημοσιογράφου ώστε να τεθεί υπό αστυνομική φρούρηση; Γιατί δεν έχουν την ευχέρεια να εξασφαλίσουν και οι υπόλοιποι πολίτες;
Την απάντηση δίνει στο iEidiseis.gr απόστρατος στρατηγός της ΕΛΑΣ με σχετική εμπειρία: «Κατά κανόνα δεν υπάρχουν πραγματικά θέματα ασφάλειας, απλώς η φυσική και πολιτική ηγεσία της Αστυνομίας θέλει να τα έχει καλά με τα στελέχη των ΜΜΕ».
Δίπλα στους βασιλικούς ποτίζονται και πολλές γλάστρες. Ο Φουρθιώτης της διπλανής στήλης είναι ένα άνισο φαινόμενο, αρκετά διαδεδομένο. Παρ΄ ότι ο συχνά οι αστυνομικοί που διατίθενται είναι κάτι ανάμεσα σε ορντινάντσες και παιδιά για τα θελήματα.
Πώς σε προστατεύει κάποιος όταν απλώς σε μεταφέρει με τη μηχανή; Τι προστασία παρέχει όταν απλώς προσέχει το σπίτι σου όταν λείπεις; Τι είδους προστασία είναι αυτή που χρειάζεται κάποιος μόνο τις καθημερινές;
Από χρόνια, στις περισσότερες περιπτώσεις η διάθεση φρουράς σε εκδότες και δημοσιογράφους- σε ιδιώτες δηλαδή- είναι από τις πιο φαύλες εξυπηρετήσεις της πολιτικής εξουσίας σε πρόσωπα από τα οποία προσδοκά προβολή και στήριξη.
Το αποτέλεσμα αποβαίνει σε βάρος του πολίτη. Δυνάμεις που χρειάζεται η ΕΛΑΣ για την αστυνόμευση περιοχών που τις έχουν ανάγκη, διατίθενται σε όσους έχουν την εξουσία να τις διεκδικήσουν για ιδιωτική χρήση.
Σε πολλές περιπτώσεις κάποιοι θέλουν την αστυνομική φρουρά όχι μόνο ως δωρεάν υπηρετικό προσωπικό, αλλά και για λόγους … πρεστίζ. Δεν είναι λίγο να λες «ο αστυνομικός μου».
Ποτέ δεν έγινε γνωστό πόσοι είναι – πολύ περισσότερο: ποιοί είναι -οι φρουρούμενοι δημοσιογραφικοί «στόχοι». Ούτε πόσοι αστυνομικοί διατίθενται γι αυτούς. Όπως φυσικά ουδέποτε τεκμηριώθηκε αν υφίσταται πραγματικός λόγος φρούρησης.
Αλλά ακόμη και αν υφίσταται αναδύεται ένα ερώτημα: γιατί επωμίζονται οι πολίτες το κόστος για κινδύνους που αντιμετωπίζει μια ειδική κατηγορία ιδιωτών στη δουλειά τους, ή για προσωπικούς τους λόγους;
Πχ αν ένας δημοσιογράφος φοβάται ότι θα τον αποδοκιμάσουν στο δρόμο- επειδή τον βρίζουν στο τηλέφωνο- είναι λόγος επιβάρυνσης του κρατικού προϋπολογισμού για να αισθάνεται ασφαλής; Γιατί όποιος νομίζει ότι κινδυνεύει δεν απευθύνεται στην επιχείρηση που τον απασχολεί;
Συνιστά κοινοβουλευτική παραβίαση ότι το αρμόδιο υπουργείο δεν αποκαλύπτει ούτε στη Βουλή, πόσοι αστυνομικοί απασχολούνται χωρίς λόγο, στη φύλαξη προσώπων, που δεν σχετίζονται με το δημόσιο συμφέρον.
Η διαρροή προσωπικού που υφίσταται η ΕΛΑΣ είναι μεγάλη, αν κριθεί από τις υποσχέσεις για …απόσυρση φρουρών που δίνουν κατά καιρούς οι αρμόδιοι υπουργοί, δείχνοντας τους προκατόχους τους για καταχρηστική χορήγηση φρουρών..
Ο Νίκος Δένδιας έλεγε ότι αποδέσμευσε 460 άνδρες της ΕΛΑΣ. Ο Βασίλης Κικίλιας, είχε υποσχεθεί να πάρει 3.500 αστυνομικούς από τη φρουρά βουλευτών και επιχειρηματιών και να τους στείλει στο «δρόμο».
Παλιότερα ο Γιάννης Πανούσης, είχε ενημερώσει τη Βουλή ότι το πρώτο τρίμηνο του 2015 χίλιοι αστυνομικοί, είχαν επιστρέψει στην κανονική δουλειά τους.
Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, ελεγχόμενος στη Βουλή για το σκάνδαλο Φουρθιώτη, το έκανε πιο περίπλοκο: Για τους δημοσιογράφους και εκδότες διατίθεται το 2% του συνόλου, του …. μονοψήφιου ποσοστό όλων των αστυνομικών δυνάμεων.. Όποιος βγάλει άκρη κερδίζει …φρουρά!
Δεν έχασε βέβαια την ευκαιρία να ρίξει την ιδέα για … ιδιωτικοποίηση της φρούρησης ιδιωτών, αλλά με κρατικά λεφτά.
Κανείς δεν δίνει στοιχεία με ακρίβεια. Μόνο αν γίνει καμία στραβή , σαν αυτή με τον Φουρθιώτη μπορεί να αποκαλυφθούν ψήγματα της πραγματικότητας.
Τα Προεδρικά Διατάγματα του 1991 και 1992 , με τα οποία αποφαίνεται η «Υπηρεσία Ευπαθών Στόχων» για τις ανάγκες φύλαξης είναι όχι απλώς ευρύχωρα στην ερμηνεία τους, αλλά και άσχετα με την πραγματική αποστολή στη αστυνομίας .
Το σκάνδαλο Φουρθιώτη είναι η απόδειξη, αν δει κανείς την εξοργιστική αξιολόγηση των «κινδύνων» που τον απειλούσαν. Τον προστάτευσαν ως …δημοσιογράφο από όσους ενδεχομένως «θα ήθελαν να τον εκδικηθούν λόγω της δουλειάς του». Προφανώς και από όσους δεν τσίμπησαν στην κομπίνα με τα λεφτά στο υπουργείο Απασχόλησης.
Πιο εξοργιστική όμως είναι η στάση του αρμόδιου υπουργού. Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης στη Βουλή δεν είπε ούτε λέξη κατά του «παρουσιαστή». Όχι δεν πήρε κεφάλια αξιωματούχων, αλλά τους κάλυψε και εμμέσως δικαιολόγησε τους ισχυρισμούς του.
Προέβαλε ότι όσα κατέγραψαν τα ΜΜΕ είναι «λάσπη στον ανεμιστήρα», επειδή… δεν ήταν θωρακισμένο το αυτοκίνητο που του διέθεταν και δεν τον φρουρούσαν 14 άτομα αλλά μόνο τέσσερα!
Λάσπη κατά του...Φουρθιώτη; Στο τέλος θα την πληρώσει -πάλι;- ο Βρούτσης!
Ο Γιώργος Λακόπουλος είναι δημοσιογράφος