Το κύριο για την Αθήνα στη Συμφωνία με το Κάιρο υπήρξε ασφαλώς η «ακύρωση» του τουρκολιβυκού μνημονίου- και αυτό σε μεγάλο βαθμό επιτεύχθηκε με την υπογραφή του Νίκου Δένδια και του Αιγύπτιου ομολόγου του. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν πρέπει να υποτιμηθούν και κυρίως να υποτιμηθούν και να υποβαθμιστούν τα «δύσκολα» σημεία της συμφωνίας και οι «γκρίζες ζώνες» που ενδεχομένως υπάρχουν σε αυτή.
Οι πληροφορίες, πχ, επιμένουν πως η Κρήτη έχει επήρεια 88%, με αποτέλεσμα πολλοί να απευθύνουν ευλόγως το ερώτημα εάν η Τουρκία, σε τυχόν μελλοντικές διαπραγματεύσεις, ξεκινά από το ποσοστό αυτό τις συζητήσεις για τα ελληνικά νησιά.
Όλα, επίσης, δείχνουν, πως η συμφωνία, που είναι πάντως τμηματική, δεν περιλαμβάνει το Καστελόριζο και τη μισή Ρόδο. Αλήθεια, πού είναι όλοι εκείνοι, ακόμα και υπουργοί της κυβέρνησης, που ασκούσαν πρόσφατα εξοντωτική κριτική στον Χρήστο Ροζάκη, για δηλώσεις του σχετικά με το Καστελόριζο; Κριτική –από τη στιγμή που θα ψηφίσουν στη Βουλή τη συμφωνία με την Αίγυπτο- που υπήρξε ασφαλώς υποκριτική, για ικανοποίηση του δεξιού και ακροδεξιού ακροατηρίου του κυβερνώντος κόμματος, όπως ακριβώς με τη Συμφωνία των Πρεσπών!
Ενδιαφέρον, πάντως, εμφανίζει και η δήλωση του πρωθυπουργού την περασμένη Τετάρτη, ότι «είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε διερευνητικές επαφές (σσ: με την Τουρκία) για τις θαλάσσιες». Κατά τη γνώμη της στήλης, ο πρωθυπουργός οφείλει να διευκρινίσει εάν πέραν της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ εννοεί και κάτι άλλο ακόμα (πχ το δικαίωμα επέκτασης των αιγιαλίτιδας ζώνης) στα 12 ναυτικά μίλια. Και αυτό, καθώς ο διάβολος κρύβεται πάντα στις… λεπτομέρειες- ειδικά στη διπλωματία.