Η Παγκόσμια Ημέρα για την εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 25 Νοεμβρίου.
Από το 1960 που καθιερώθηκε αυτή η μέρα, έχουν γίνει τεράστια βήματα για την αντιμετώπιση του φαινομένου, ωστόσο ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς.
Με αφορμή την ημέρα, σήμερα, η Γενική Γραμματεία Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων, σε συνεργασία με την UNICEF, παρουσίασε την 1η Ετήσια Έκθεση για τη Βία κατά των Γυναικών, αφιερωμένη στη μνήμη της Ελένης Τοπαλούδη.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της έκθεσης, φέτος 4.872 γυναίκες σε όλη την χώρα βρήκαν το κουράγιο να καταγγείλουν πως είχαν πέσει θύματα βίας μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.
Κάθε μέρα, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε ολόκληρο τον κόσμο, πίσω από κλειστές πόρτες εκτυλίσσονται ιστορίες απελπισίας και πόνου.
Όπως δήλωσε στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων η αρμόδια Γενική Γραμματέας, Μαρία Συρυγγέλα, πρόκειται για ένα οριζόντιο πρόβλημα.
«Μπορεί καμιά φορά να νομίζουμε ότι αυτό το πρόβλημα αφορά γυναίκες από ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Δεν ισχύει. Δεν έχει ταξικούς περιορισμούς, ούτε μορφωτικούς περιορισμούς».
«Η πρόληψη και η καταπολέμηση της έμφυλης βίας αποτελούν βασικούς στρατηγικούς στόχους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Συμβουλίου της Ευρώπης και της Ελληνικής Κυβέρνησης και λειτουργούν ως πρωταρχικές προϋποθέσεις για την πραγμάτωση της ουσιαστικής ισότητας των φύλων», συμπλήρωσε η κα.Συρυγγέλα.
Μια γυναίκα υψώνει την γροθιά της. Βρίσκεται σε κίνδυνο.
Πρόκειται για διεθνές μη λεκτικό κώδικα και δηλώνει πως υφίσταται βία.
Αυτό το σιωπηλό σινιάλο διαδόθηκε ευρέως κατά τη διάρκεια της καραντίνας, όπου τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας κορυφώθηκαν σε όλη την υφήλιο, σύμφωνα με τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών.
Η κλινική εμπειρία και η βιβλιογραφία φανερώνουν πως οι περισσότερες γυναίκες έχουν υποστεί επανειλημμένα βία και έχουν φτάσει στο σημείο να φοβηθούν για τη ζωή τους, μέχρι να βρουν τη δύναμη να ζητήσουν βοήθεια.
Το φαινόμενο, δυστυχώς, δεν γνωρίζει χωρικούς ή ταξικούς περιορισμούς. Πρόκειται για μια παγκόσμια πραγματικότητα.
Στην Ευρώπη, οι περισσότερες καταγγελίες γίνονται στην Σουηδία, όχι γιατί εκεί είναι πιο βίαιοι οι άνθρωποι, αλλά γιατί εκεί οι γυναίκες γνωρίζουν καλύτερα τα δικαιώματά τους και λαμβάνουν περισσότερη στήριξη τόσο από τους αρμόδιους κρατικούς φορείς, όσο και από τον κοινωνικό τους περίγυρο.
Δυστυχώς, στην χώρα μας, το ζήτημα της έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας αποτελεί ακόμα θέμα-ταμπού, για μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας.
Πολλές είναι οι γυναίκες αισθάνονται ντροπή και δεν τολμούν να επικοινωνήσουν αυτό που τις βασανίζει.
«Αυτές οι γυναίκες, υποτιμούν πάρα πολύ το γεγονός. Το υποβαθμίζουν. Λένε ένα χαστούκι ήταν, δεν γίνεται συχνά» αποκαλύπτει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κλινική ψυχολόγος και διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ, Άννα Κανδαράκη.
«Από πίσω υπάρχει ένα κομμάτι ενοχής, ότι με κάποιον τρόπο κι εγώ το προκαλώ. Η βαθύτερή τους πεποίθηση, ακόμα και αν δεν λέγεται, είναι ότι σε όλες τις σχέσεις υπάρχει βία», καταλήγει η ειδικός που έχει συντελέσει στην θεραπεία κακοποιημένων γυναικών στο Παρίσι.
