Πάγωσε το δικαστήριο με την ανατριχιαστική περιγραφή μίας ακόμη μάρτυρας, που γλύτωσε από την κόλαση της φωτιάς στο Μάτι, αφού υπέστη εκτεταμένα εγκαύματα κι έχασε μητέρα και πατέρα, που κάηκαν ζωντανοί.
«Κάποιος μου λέει κοπέλια καίγεσαι. Είχα πιάσει φωτιά από πίσω. Έφτασα στη θάλασσα κι έπεσα κατευθείαν μέσα. Από πάνω καιγόντουσαν τα πάντα. Είχε εκρήξεις. Κάθισα δίπλα σε μια οικογένεια. Κάποια στιγμή κρύωνα. Θυμάμαι να είμαι στη θάλασσα με τα χέρια απλωμένα και να βγάζω τις σάρκες μου. Βγήκα έξω και ξαναμπήκα μέσα γιατί στέγνωσα και πέθαινα από τον πόνο».
«Δεν περνάει μέρα που να μη σκεφτώ αυτά που έχω ζήσει»
Η μάρτυρας Ιωάννα Πέταλα, που κάηκε, όπως είπε «στα χέρια, πλάτη, στους γλουτούς και στα πόδια, έπαθε πνευμονική εμβολή, με επιπλοκές και μπήκε στη ΜΕΘ επί 8 ημέρες, με τους γιατρούς να τη θεωρούν σχεδόν νεκρή», καθήλωσε το δικαστήριο, με τη φρίκη που έζησε και την περιέγραψε στην κατάθεση της.
«Είχαν πει ότι δε θα γλιτώσω. Δεν μπορούσα να περπατήσω. Ακόμα με πονάνε στη ζέστη τα εγκαύματα. Δεν μπορώ να λειτουργήσω σωστά. Δεν περνάει μέρα που να μη σκεφτώ αυτά που έχω ζήσει», είπε με τον τρόμο ακόμη στα μάτια της.
Οι σκηνές που περιέγραψε η μάρτυρας, όταν η ίδια άρχισε να φλέγεται, σόκαραν το ακροατήριο, που άκουγε με κομμένη την ανάσα.
«Εκείνη την ημέρα γύρω στις 17.30 άκουσα στην τηλεόραση για τη φωτιά στο Νταού. Δέκα λεπτά μετά κόπηκε το ρεύμα και βγήκε όλη η γειτονιά έξω. Υπήρχε κάτι περίεργο στην ατμόσφαιρα, ο αέρας δυνατός. Είπαμε να κλειστούμε στο σπίτι. Την ώρα που έκλεινα το τελευταίο παντζούρι ακούω τη μαμά μου να ουρλιάζει. Είχαν λαμπαδιάσει κάτι κλαδιά. Άρπαξε η μαμά μου την τσάντα της κι εγώ τα κλειδιά και φύγαμε προς Περικλέους. Την ώρα που φεύγαμε μια γειτόνισσα έμπαινε στο αμάξι της και πήγαμε μαζί της. Φύγαμε αναγκαστικά αριστερά κάτω. Η φωτιά μας κυνήγαγε από αριστερά και πίσω. Όταν ακινητοποιηθήκαμε είδα ότι η φωτιά ήταν πολύ κοντά. Τους λέω βγείτε έξω θα καούμε. Έπεσε πολύ πυκνός μαύρος καπνός», είπε και συνέχισε:
«Άκουγα ανθρώπους να ουρλιάζουν»
«Έπεσα κάτω, έχασα τα γυαλιά μου. Γύρισα πίσω και είδα πύρινες νιφάδες. Ενστικτωδώς κατευθύνθηκα προς θάλασσα. Άκουγα ανθρώπους να ουρλιάζουν. Περνούσε ένας νεαρός μόνο με το μποξεράκι του και μια μάνα με ένα λιπόθυμο παιδάκι ή νεκρό… Κάποιος μου λέει κοπέλια καίγεσαι. Είχα πιάσει φωτιά από πίσω. Έφτασα στη θάλασσα κι έπεσα κατευθείαν μέσα. Από πάνω καιγόντουσαν τα πάντα. Είχε εκρήξεις. Κάθισα δίπλα σε μια οικογένεια. Κάποια στιγμή κρύωνα. Θυμάμαι να είμαι στη θάλασσα με τα χέρια απλωμένα και να βγάζω τις σάρκες μου. Βγήκα έξω και ξαναμπήκα μέσα γιατί στέγνωσα και πέθαινα από τον πόνο».
H ίδια περιέγραψε, τις ανθρώπινες κραυγές, που της έσκιζαν τα αυτιά και τον κόσμο που αβοήθητος καιγόταν.
Καμία ανταπόκριση, όπως είπε δεν ήρθε, ενώ κάποια στιγμή κάποιος από το πλήθος, που καιγόταν, κατάφερε να μιλήσει μα κάποιον δικό της στο κινητό.
«Είμαστε όλοι στην παραλία, ειδοποίησε κάποιον να μας σώσει», είπε ο άνθρωπος, όπως περιέγραψε η μάρτυρας στην κατάθεσή της.
«Ακόμα με πονάνε στη ζέστη τα εγκαύματα»
Και συμπλήρωσε:
«Κάποια στιγμή άκουσα τη φωνή κάποιου γνωστού μου. Ζήτησα βοήθεια γιατί δε μπορούσα ούτε να μιλήσω. Άκουσα στην παραλία τη φωνή της γειτόνισσας. Της λέω πού είναι η μάνα μου. Μου λέει είναι καλά. Προσπάθησα να τη βρω. Κάποια στιγμή ήρθε ένα καραβάκι, έπεσα λιπόθυμη. Φτάσαμε στη Ραφήνα. Κάποια στιγμή με πήγαν στο Θριάσιο, μετά από λίγο με πήγαν στο ΓΝΑ, έμεινα 54 μέρες. Έχω καεί στα χέρια, πλάτη, γλουτούς και πόδια. Έπαθα πνευμονική εμβολή, είχα επιπλοκές. Μπήκα ΜΕΘ 8 ημέρες. Είχαν πει ότι δε θα γλιτώσω. Δε μπορούσα να περπατήσω. Ακόμα με πονάνε στη ζέστη τα εγκαύματα. Δεν μπορώ να λειτουργήσω σωστά. Δεν περνάει μέρα που να μη σκεφτώ αυτά που έχω ζήσει».
«Η μάνα μου ήταν πεσμένη στο πεζοδρόμιο, τόσο καμένη που δεν είχε μαλλιά»
Mε βαριά εγκαύματα στο σώμα, η μάρτυρας, που ακόμη ταλαιπωρείται, περιέγραψε στην κατάθεσή της όλα όσα υπέστησαν η μητέρα και ο πατέρας της, που τους έχασε στη φωτιά.
Είπε:
«Η μάνα μου ήταν πεσμένη στο πεζοδρόμιο, πεσμένη στα γόνατα, τόσο καμένη που δεν είχε μαλλιά. Ήταν γυμνή, χωρίς μαλλιά και ούρλιαζε. Της έφεραν ένα τραπεζομάντηλο από την ταβέρνα. Ξέρω από έναν κύριο που ήταν μαζί της ότι 5-6 ώρες ήταν ζωντανή. Με το που έφτασε στη Ραφήνα πέθανε. Ο πατέρας μου απανθρακώθηκε κοντά στο αμάξι. Δεν κατάφερε να πάει μακριά».
H μάρτυρας ξέσπασε τη δικαιολογημένη οργή της, για την ολιγωρία και την ανυπαρξία των Αρχών, λέγοντας:
«Δεν μας ενημέρωσε κανείς. Υπήρξε η αντίληψη στο Μάτι ότι αν συνέβαινε κάτι επικίνδυνο χτυπούσαν οι καμπάνες. Αν μας ειδοποιούσε κάποιος έστω και δέκα λεπτά νωρίτερα… ήταν μια κατηφόρα. Οι δικοί μου θα ζούσαν».
«Ο θάλαμος μύριζε καμένη σάρκα»
Ακολούθησε η κατάθεση της αδελφής της, Δήμητρας Πεταλά, η οποία έζησε το χάος, όλων εκείνων, που προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν με τους δικούς τους, χωρίς αποτέλεσμα, λόγω ανυπαρξίας του κρατικού μηχανισμού.
Ενώ περιέγραψε το απίστευτο ότι, δέχτηκε κλήση από την Πυροσβεστική Θεσσαλονίκης, για να δηλώσει τους αγνοούμενους της, στο Μάτι!
Είπε:
«Αναζητώντας τους δικούς μου ανθρώπους, έκανα δεκάδες τηλέφωνα παντού. Λιμενικό, πυροσβεστική, νοσοκομεία. Δεν έβρισκα κανέναν. Και δέχομαι κλήση λίγη ώρα αργότερα τηλέφωνο από την πυροσβεστική Θεσσαλονίκης! Εκεί δήλωσα τους αγνοούμενους! Στην πυροσβεστική Θεσσαλονίκης».
Και συμπλήρωσε:
«Όταν πλέον ενημερώθηκα ότι η αδελφή της νοσηλεύεται, ζήτησα να της μιλήσω. Μου είπαν ”δεν μπορείτε, είναι καμένα τα χέρια της”. Καταλαβαίνετε το σοκ. Πήγα να τη δω και ο θάλαμος μύριζε καμένη σάρκα. Ήταν άλλοι 3 μαζί με την αδελφή μου».
Ακόμη χειρότερα, όπως είπε στη συνέχεια, μόνη της πήρε τηλέφωνο να αναγνωρίσει τους νεκρούς γονείς της.
«Δεν είχα καμία ενημέρωση. Πήρα τηλέφωνο και τους λέω ”νομίζω πως σε αυτούς τους σάκους που έχετε, έχω δυο νεκρούς μέσα”».
Η δίκη συνεχίζεται.
