Επιφυλάχτηκε το Συμβούλιο της Επικρατείας, να εκδώσει την απόφασή του στη δίκη, για την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού, που έχει πιλοτικό χαρακτήρα, καθώς αναμένεται να έχει καθοριστικό αντίκτυπο για όλους τους μόνιμους υπαλλήλους του Δημοσίου.
Την ώρα της συζήτησης στο ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο, περίπου 500 δημόσιοι υπάλληλοι συγκεντρώθηκαν έξω από το ΣτΕ, ζητώντας την επαναφορά των δώρων.
Η υπόθεση αφορά αίτηση υπαλλήλου του Υπουργείου Παιδείας, ο οποίος ζητά την καταβολή αποζημίωσης για τα καταργημένα επιδόματα Χριστουγέννων, Πάσχα και θερινής άδειας των ετών 2023 και 2024.
Στην αίτηση του επικαλείται τις συνταγματικές διατάξεις, που κατοχυρώνουν την αρχή της ισότητας, της αναλογικότητας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, καθώς και διατάξεις του ευρωπαϊκού δικαίου, κυρίως τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την Οδηγία 2022/2041 για τους επαρκείς κατώτατους μισθούς.
Η ΑΔΕΔΥ άσκησε παρέμβαση υπέρ του προσφεύγοντος, υποστηρίζοντας ότι τα επιδόματα είχαν καθιερωθεί ήδη από το 1951 και η κατάργησή τους το 2012 έγινε σε ένα τελείως διαφορετικό οικονομικό πλαίσιο, το οποίο σήμερα δεν ισχύει.
Η πλευρά της υποστήριξε ότι, η πολιτεία παραλείπει να επαναφέρει τις σχετικές ρυθμίσεις, με αποτέλεσμα να τίθεται ζήτημα παραβίασης του δικαιώματος σε αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης.
Ο εισηγητής, σύμβουλος Επικρατείας Ιωάννης Μιχαλακόπουλος, σημείωσε ότι, η Οδηγία 2022/2041 έχει ήδη ενσωματωθεί στο εθνικό δίκαιο μέσω του ν. 5163/2024, ο οποίος καλύπτει και τους πολιτικούς δημοσίους υπαλλήλους.
Ωστόσο, όπως αναφέρει ο προσφεύγων, η μεταφορά της Οδηγίας στην ελληνική έννομη τάξη είναι ελλιπής, καθώς τα δώρα εορτών και άδειας συνεχίζουν να απουσιάζουν από τη μισθολογική πολιτική του Δημοσίου, σε αντίθεση με όσα ισχύουν στον ιδιωτικό τομέα, όπου τα επιδόματα αυτά συνυπολογίζονται στον κατώτατο εγγυημένο μισθό.
Το Δημόσιο αντέτεινε στο δικαστήριο ότι, δεν παραβιάζονται οι αρχές της ισότητας και της αναλογικότητας, αφού οι δημόσιοι υπάλληλοι αποτελούν μια ιδιαίτερη κατηγορία εργαζομένων, με διαφορετικό καθεστώς προσλήψεων, μισθολογικής εξέλιξης και αποχώρησης από την υπηρεσία, όπως προβλέπει το άρθρο 103 του Συντάγματος, για αυτό και η μη χορήγηση επιδομάτων δεν εμπίπτει στις διατάξεις του άρθρου 22 του Συντάγματος για ίση αμοιβή, καθώς αυτές αφορούν μόνο εργαζομένους με σύμβαση ιδιωτικού δικαίου.
Από πλευράς του Δημοσίου δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στο κόστος επαναφοράς των επιδομάτων, που εκτιμάται σε 1,37 δισ. ευρώ, ενώ αν συνυπολογιστούν και οι εργοδοτικές εισφορές, το συνολικό ποσό ανέρχεται σε 1,55 δισ. ευρώ.
Επιπλέον, οι νομικοί εκπρόσωποι του κράτους υπογράμμισαν ότι το ΣτΕ δεν έχει αρμοδιότητα να επιβάλει στην Πολιτεία τη λήψη συγκεκριμένων νομοθετικών μέτρων, καθώς κάτι τέτοιο συνιστά παρέμβαση στη σφαίρα της νομοθετικής εξουσίας.
Αναφορικά με την εφαρμογή του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, το Δημόσιο ισχυρίστηκε ότι οι διατάξεις του εφαρμόζονται μόνο όταν το κράτος ασκεί αρμοδιότητες βάσει του δικαίου της Ε.Ε. και όχι όταν λαμβάνει αποφάσεις εσωτερικής πολιτικής, όπως είναι η διαμόρφωση της μισθολογικής πολιτικής του δημόσιου τομέα.
