Με τον δανεισμό να έχει μεγεθυνθεί σε δυσθεώρητα για τον κύκλο εργασιών της επίπεδα και την έλλειψη ρευστότητας να της αποστερεί τη δυνατότητα να χτυπήσει μεγάλα έργα στο εξωτερικό, η «Βαράγκης» προσέφυγε στο πτωχευτικό δίκαιο.
Η διοίκηση Δ. Βαράγκη επικαλούμενη τη διασφάλιση της συνέχισης της παραγωγικής δραστηριότητας στο εργοστάσιό της στο Σχηματάρι και των έργων που υλοποιούνται στη συντριπτική τους πλειονότητα στον Περσικό Κόλπο και ειδικότερα σε Κουβέιτ, Ομάν, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και Κατάρ, καθώς και για την αποφυγή απομείωσης της εταιρικής της περιουσίας, κατέθεσε αίτηση με τη σύμφωνη γνώμη του 74% του συνόλου των πιστωτών για τη λήψη προληπτικών μέτρων.
Σήμερα αραβικά είναι τα κεφάλαια, τα οποία, σε συνεργασία με τις πιστώτριες τράπεζες, θα οδηγήσουν την εξυγίανση της Βαράγκης.
Σύμφωνα με πληροφορέις του BnB Daily, η εταιρεία έφτασε σε συμφωνία εξυγίανσής της με στρατηγικό επενδυτικό σχήμα από τον Περσικό Κόλπο και τις Alpha Bank και
Eurobank.
Τόσο το τίμημα, όσο και το προϊόν ρευστοποίησης των υπολοίπων περιουσιακών στοιχείων θα χρησιμοποιηθούν για την εξόφληση των λοιπών υποχρεώσεων της Βαράγκης, όπως αυτές διαμορφώνονται με βάση τη Συμφωνία Εξυγίανσης.
Στη συνέχεια, η Βαράγκης θα λυθεί και θα εκκαθαριστεί.
Ο καθαρός δανεισμός ανέρχεται σε 12,036 εκατ. ευρώ.
Μέσω της ενδιάμεσης χρηματοδότησης της επιχείρησης μέχρι την έκδοση της απόφασης του δικαστηρίου επί της Συμφωνίας Εξυγίανσης από το νέο φορέα, επιτυγχάνεται:
Η ομαλή συνέχιση της τρέχουσας δραστηριότητας της Βαράγκης
Η πλήρης λειτουργία των παραγωγικών της εγκαταστάσεων
Η διατήρηση όλων των υφιστάμενων θέσεων εργασίας
Η συμφωνία κατατέθηκε προς επικύρωση στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Θηβών σύμφωνα με τα άρθρα 106β και δ τον Ν. 3588/2007, όπως ισχύει και η ημερομηνία για την συζήτηση ορίστηκε στις 10 Οκτωβρίου.
Σύμβολο επιτυχίας και καλού γούστου
Ηταν τέλη του 19ου αιώνα, και συγκεκριμένα το 1894, όταν ο Θεμιστοκλής Βαράγκης, ένα από τα οκτώ παιδιά της οικογένειάς του έρχεται από την Ανδρο στην Αθήνα και αποφασίζει να γίνει επιπλοποιός σπουδάζοντας στη Διπλάρειο Σχολή Επιπλοποιών. Λίγα χρόνια μετά και ενώ η υψηλή κοινωνία της Αθήνας διψάει να υιοθετήσει τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής και την αντίστοιχη αισθητική, ανοίγει στη γωνία των οδών Σόλωνος και Πινακωτών, μαζί με τον Δημήτριο Αθηναίο, μια πρότυπη επιπλοποιία που τα προϊόντα της έμελλαν να γίνουν σύμβολο επιτυχίας και καλού γούστου για τους αγοραστές τους.
Δεν πέρασαν δέκα χρόνια και ο Θεμιστοκλής Βαράγκης με τον συνεργάτη του καλούνται το 1907 να επιπλώσουν τα βασιλικά ανάκτορα του Τατοΐου, για λογαριασμό του βασιλέα Γεωργίου Α΄.
Η μικρή επιπλοποιία των λίγων δεκάδων τετραγωνικών μεταφέρεται το 1917 στον αριθμό 17 της οδού Λεωνίδου στο Βοτανικό και γίνεται πλέον εργοστάσιο. Αλλά ούτε εκεί χωράει για πολύ, καθώς η ζήτηση καλπάζει μαζί με τη φήμη του Βαράγκη και την όρεξη της αθηναϊκής ελίτ να εξωραΐσει τους χώρους κατοικίας και εργασίας της.
Είχε έρθει το 1922 και το εργοστάσιο μεταφέρεται στο 41 της Ιεράς οδού. Μετακόμιση που συμπίπτει με την ανάδυση της δεύτερης γενιάς στην επιχείρηση και συγκεκριμένα του Νίκου Αθηναίου και του Δημήτρη Βαράγκη, παππού του σημερινού επικεφαλής της «Βαράγκης», οι οποίοι έχουν σπουδάσει στο Παρίσι και αποτελούν αδιαμφισβήτητους εκπρόσωπους ό,τι καλύτερου έχει να προσφέρει η Γηραιά Ηπειρος στον χώρο του επίπλου και της εσωτερικής διακόσμησης.
Η χρυσή εποχή του Μεσοπόλεμου για την Ελλάδα έχει φθάσει και έχει πρωταγωνιστή στη διακόσμηση και στην αισθητική τους δυο άνδρες. Στις διεθνείς εκθέσεις της Θεσσαλονίκης, το 1928 και το 1931, η επιχείρηση κερδίζει το χρυσό βραβείο. Ηδη άλλωστε η αγορά την έχει βραβεύσει: τα έπιπλα της βρίσκονται όχι μόνον στα μεγάλα αθηναϊκά σαλόνια αλλά και στη «Μεγάλη Βρεταννία», στο Zonar’s, στο Μέγαρο Σταθάτου, στο King George, στην Παλαιά Βουλή και στο υπουργείο Εξωτερικών.
Ο Θ. Βαράγκης αποφασίζει στις αρχές της δεκαετίας του ’60 να στραφεί από τις πολύ πλούσιες οικογένειες σε ολόκληρη την αστική τάξη, όπως αυτή νοείτο τότε στην Ελλάδα, με τιμές ναι μεν υψηλές σε σχέση με τον ανταγωνισμό, πλην όμως πιο προσιτές πλέον. Η τακτική αυτή πιάνει και οι πωλήσεις πολλαπλασιάζονται.
Το 1970 η εταιρεία «Θ. Βαράγκης Α.Ε.» φτάνει να ανοίξει κατάστημα στο Παρίσι και το 1975 αναλαμβάνει την επίπλωση του Μεγάρου Μαξίμου. Δέκα χρόνια μετά, η Ελλάδα έχει αλλάξει και τα εισαγόμενα ευρωπαϊκά ποιοτικά έπιπλα, με πρωταγωνιστή τα ιταλικά, αρχίζουν να δημιουργούν έναν υπολογίσιμο ανταγωνιστή για την εταιρεία. Η «Βαράγκης» απαντά με έμφαση στην ανάπτυξη του δικτύου λιανικής πώλησης.
