«Εγεννήθη ημίν ηγέτης», είχε πει ο Μαν. Σολομός το 1964, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου κατέβηκε υποψήφιος βουλευτής στην Αχαΐα και σάρωσε.
Ισχύει και για τον Χάρη Δούκα;
Είναι πρόωρο. Αλλά το ερώτημα τίθεται, λόγω της ανομβρίας ηγετών στη Δημοκρατική Παράταξη-στο ΠΑΣΟΚ, στον ΣΥΡΙΖΑ.
Τα πολιτικά χαρακτηριστικά του εκλεκτού των Αθηναίων είναι πρωτίστως προσωπικά.
Δεν τον εξέλεξε το ΠΑΣΟΚ όπως κομπάζει, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί να μπει στο κάδρο.
Η ανακουφιστική αύρα της ορμητικής εισβολής του στη σκηνή, υπερβαίνει τα όριά τους.
Αυτό στη συλλογική συνείδηση τον κάνει κάτι σαν νέο Τσίπρα.
Η αύξηση του 3% του καχεκτικού κόμματός του, σε 10% στο δήμο Αθηναίων το 2010, ήταν ο καταλύτης που άλλαξε στη συνέχεια τους πολιτικούς συσχετισμούς.
Η χαρισματική κυριαρχία του στη μνημονιακή συγκυρία, ξανάφερε τη Δημοκρατική παράταξη στην κυβέρνηση - όπως είχαν κάνει τρεις φορές οι Παπανδρέου.
Αυτή τη φορά υπό την ηγεσία της Αριστεράς- που στη συνέχεια την κατέστρεψε..
Ο νέος «πρώτος δήμαρχος της χώρας» είναι σαραντάρης, καταρτισμένος, αποκατεστημένος επιστημονικά και επαγγελματικά, ευπρεπής και έχει το χάρισμα της διείσδυσης στην κοινωνία.
Δεν αναδείχθηκε ούτε με την κομματική υποστήριξη – που παραμένει ισχνή στου Αθήνα- ούτε με τεχνικές του πολιτικού μάρκετινγκ, που χρησιμοποίησε ο αντίπαλός του.
Εμφανίσθηκε σαν ουράνιο σώμα που προσανατόλισε τους Αθηναίους σε μια νέα επιλογή που τους συμπεριλαμβάνει-παρά την αδιαφορία τους για την κάλπη.
Τους παρακίνησε να απαλλαγούν από τον υπερτιμημένο γόνο, που στρογγυλοκάθισε στη δημαρχιακή καρέκλα με πραγματική επιδίωξη να κοπιάρει τη μητέρα του, στη χρησιμοποίηση του Δήμου για πολιτική ανέλιξη.
Ο Δούκας το πήγε αλλιώς. Με το ύφος της δημόσιας παρουσίας του και τις προτάσεις του, έθεσε τον εαυτό του στη διάθεση της Αθήνας- δίκην αποστολής..
Αυτό δούλεψε. Από εδώ και πέρα, η πολιτική προοπτική του θα κριθεί από τρεις προϋποθέσεις- η πρώτη από τις οποίες είναι το αυτοδιοικητικό έργο του.
Δεύτερη είναι η συνειδητοποίηση ότι δεν αποτελεί δημιούργημα του ΠΑΣΟΚ, ούτε το άλογο που έβαλε στην κούρσα ο Ανδρουλάκης και τάισε ο Κασσελάκης.
Κάθε άλλο. Είναι ο αντι- Ανδρουλάκης και ο αντι-Κασσελάκης ταυτόχρονα.
Τρίτη προϋπόθεση είναι η άρνησή του να εργαλειοποιηθεί στο γενικό πολιτικό παιχνίδι, από τη «φράξια της Θράκης» της Χαρ. Τρικούπη και τους Συριζαίους της Κουμουνδούρου, που έσπευσαν να κανάλια να καπελώσουν τη νίκη του.
Η ανάδειξή του από τους προοδευτικούς πολίτες δεν έγινε για να ανοίξουν κανένα «ρήγμα» στη Δεξιά κυβέρνηση, αλλά για να κλείσουν ρήματα στην δημοκρατική Αντιπολίτευση.
Ο Χάρης Δούκας είναι το νέο πείραμα που κάνει η πρωτεύουσα να γίνει πόλη για τους κάτοικους της.
Είναι όμως ταυτόχρονα και το πείραμα που κάνει η Δημοκρατική Παράταξη, να αλλάξει μέτρα και σταθμά, χωρίς να χάσει την ψυχή της..