Λαμβανομένων υπόψη των διαφορών στα πολιτεύματα, τα εκλογικά συστήματα και το ιστορικό υπόβαθρο, προσφέρονται οι πολιτικές εξελίξεις στη Γαλλία ως παράδειγμα για την Ελλάδα;
Δεν υπάρχει απάντηση, όσο δεν κλείνει ο εκλογικός κύκλος με νέα κυβέρνηση, ώστε να φανεί που πάει η Γαλλία. Υπάρχουν όμως κάποιες παρατηρήσεις για τον ρόλο των τριών πρωταγωνιστών αυτής της περιόδου.
Πρώτο. Ηττήθηκε οριστικά η Λεπέν; Ή μήπως τα δέκα εκατομμύρια των Γάλλων που ανέδειξαν πρώτο και με διαφορά το κόμμα της – άσχετα από την κατανομή των εδρών – είναι ο καλύτερος βατήρας που είχε ως τώρα για τη διεκδίκηση της πραγματικής εξουσίας, σε τρία χρόνια;
Βγαίνει από το παιχνίδι επικράτησης η ακροδεξιά, ως κίνδυνος για την Ε’ Γαλλική Δημοκρατία και την Ευρώπη; Ή μήπως ο χρόνος πλέον δουλεύει για λογαριασμό της, αφού στο Ελιζέ βρίσκεται πάντα ο φορέας της πολιτικής που την εξέθρεψε;
Δεύτερο. Τι ακριβώς είναι το περίφημο «Λαϊκό Μέτωπο». Έχει αξιοπιστία ένα σχήμα που στήθηκε στο πόδι, χωρίς πειστικό πολιτικό πρόγραμμα στον πρώτο γύρο και επικράτησε στον δεύτερο, με επιλογές χωρίς αρχές και προκειμένου να μην περιέλθει η κυβέρνηση στην ακροδεξιά;
Θα ήθελε πραγματικά η Γαλλία να κυβερνηθεί από κάποιον σαν τον Μελανσόν, ή έστω από μια «συμμαχία» με ετερόκλιτες συνιστώσες, που λόγω ιδεολογικών διαφορών έχουν συγκρουόμενες πολιτικές επιδιώξεις; Θα είχε κέρδος η κοινοτική Ευρώπη από μια κυβέρνηση στο Παρίσι;
Οι θριαμβολογίες στην Ελλάδα – από ομάδες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ κυρίως – και οι παροτρύνσεις για αντιγραφή του γαλλικού μοντέλου «προοδευτικής συνεργασίας», δεν είναι μόνο πρόχειρες και επιδερμικές. Έχουν και τυχοδιωκτικές» πλευρές στον βαθμό που καθιστούν την εκλογική επικράτηση αυτοσκοπό και παραβλέπουν τη σημασία της ηγεσίας που θα αναλάβει τη διακυβέρνηση.
Τρίτο. Τι ακριβώς συμβαίνει τελικά με τον Μακρόν; Έσβησε άδοξα και πρόωρα το αστέρι του, ή αποδείχθηκε μάγος των πολιτικών ελιγμών, που έκοψαν τον δρόμο στην ακροδεξιά;
Επωφελούμενος, στον δεύτερο γύρο, από συναλλαγές με ό,τι θεωρούσε «διαβολικό», ανέκτησε το κύρος του ή έφερε χάος και ακυβερνησία στη Γαλλία;
Πολλοί στον διεθνή χώρο δεν έχουν τίποτε περισσότερο από ελεγείες για τον ιδιότυπο Γάλλο πολιτικό. Άλλοι, – όπως στα καθ’ ημάς, ο πρώην ευρωβουλευτής Γ. Κύρτσος, που υπήρξε μέλος της ευρωομάδας του – τον θεωρούν πραγματικό νικητή.
Αυτή η συζήτηση έχει μέλλον – ανάλογα με τις διακυμάνσεις που θα πάρει η πολιτική ζωή στη Γαλλία, στα τρία χρόνια που θα έχει ακόμη στο τιμόνι τον Μακρόν.
Είτε προκύψει κυβέρνηση με την οποία θα μπορεί να συνεννοηθεί, είτε υποχρεωθεί σε συγκατοίκηση με αναταραχές, το σίγουρο είναι ότι ο ίδιος απομυθοποιείται ως πολιτικός μακράς πνοής και ηγετική ευρωπαϊκή φυσιογνωμία.
Με την αντικοινωνική πολιτική του τροφοδότησε την ακροδεξιά, εν συνεχεία την επικαλέστηκε ως κίνδυνο για να ανανεώσει τη θητεία του και τώρα διαολίσθηκε σε ανάρμοστες συμμαχίες, για να διασωθεί ο κοινοβουλευτικός σχηματισμός του.
Καθώς κυρίαρχη δύναμη δεν υπάρχει πλέον στη δεύτερη ισχυρή χώρα της Ευρώπης, ο τελικός απολογισμός του Μακρόν προβλέπεται ακόμη πιο αρνητικός.
Θα παραδώσει σε χειρότερη κατάσταση από ό,τι παρέλαβε, όχι μόνο τη Γαλλία και την Ευρώπη, αλλά και την πολιτική.
