Πες μου τι είδους εισηγήσεις κάνεις στο κόμμα σου, να σου πω τι είδους πολιτικός αρχηγός είσαι.
Σύμφωνα με τον πρόεδρο – αυτή την περίοδο – του ΣΥΡΙΖΑ: «ΠΑΣΟΚ και Νέα Αριστερά αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων».
Σιγά το νέο. Έτσι όπως γίναμε, αν πετάξεις μια πέτρα, ή σκύλο, ή κόμμα «κατώτερο των περιστάσεων» θα πετύχεις.
Αλλά γιατί ο Σωκράτης Φάμελλος μνημόνευσε μόνο δυο συγκεκριμένα κόμματα του «χώρου», ενώ υπάρχουν άλλα τρία με κοινοβουλευτική παρουσία;
Προφανώς, τα θεωρεί πιο «αδελφά» από τα υπόλοιπα, για «κοινή προοδευτική απάντηση», στον Μητσοτάκη.
Όταν λέει «απάντηση» εννοεί να πάνε μαζί στις εκλογές – σαν ένα κόμμα, μια ψυχή. Ήτοι με κοινά ψηφοδέλτια. «Τουρλού – τουρλού», που θα έλεγε ο μακαρίτης Κώστας Βουτσάς.
Για να μην παρεξηγηθεί, διευκρίνισε ότι πήρε «πρωτοβουλία για συνεργασία χωρίς κομματικό εγωισμό». Μετάφραση: επειδή σ’ αυτές τις περιπτώσεις συνηθίζεται κάποιος να προβάλλεται ως υποψήφιος πρωθυπουργός, δεν τραβάει κανένα ζόρι να είναι ο ίδιος. Προέχει «το συμφέρον της κοινωνίας».
Καλοσύνη του. Όμως και πάλι χρειάζεται επικεφαλής. Έχει κανέναν τρόπο να διαλέξουν ανάμεσα στον Ανδρουλάκη και τον Χαρίτση; Και όποιον προτιμηθεί, να τον δεχθούν και οι υπόλοιποι – όχι μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στα δικά τους κόμματα;
Αλλά, αν είναι να υπάρξουν συνενώσεις, γιατί δεν αρχίζει από το κόμμα του με τη Νέα Αριστερά – ή και το κόμμα του Κασσελάκη;
Θα λέγαμε και με τη Ζωή, αλλά θα το θεωρήσει προσβολή, αν την ώρα που «συζητάει με τον εαυτό της» για την πρωθυπουργία, τη διακόψουν – σαν ψάχνουν τέταρτο για πρέφα.
Αν ξανασμίξουν πάντως έστω με το κόμμα του Χαρίτση – και δεν διασπαστεί, επειδή θα ξανασμίξουν – λύνεται η απορία της τρέχουσας πολιτικής συγκυρίας: αξιωματική αντιπολίτευση είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, που πήρε περισσότερες ψήφους στις τελευταίες εκλογές ή το ΠΑΣΟΚ, που έχει περισσότερες έδρες στη Βουλή;
Ο Φάμελλος λέει παντού ότι το δικό του κόμμα είναι «πραγματική» αξιωματική αντιπολίτευση. Αν το πιστεύει, γιατί δεν πάει κατευθείαν για κυβέρνηση και ψάχνει για εταίρους;
Ακόμη και αν τους έβρισκε, ζημιά θα είχε: ως σύμπραξη κομμάτων, χάνουν το μπόνους, στην κατανομή των εδρών. Και η «προοδευτική συνεργασία» που προτείνει, δεν δείχνει ικανή να πάρει και χωρίς αυτό, κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Εκτός αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ως plan Β αυτό που είπε παρακάτω: μπορεί και μόνος του την «προοδευτική διέξοδο», με προϋπόθεση την «ενίσχυσή του» από τους ψηφοφόρους. Μετά από κάτι «άξονες» που θα εγκρίνει το συνέδριο.
-«Δεν θα μας σταματήσει η άρνηση ΠΑΣΟΚ – Ανδρουλάκη και Νέας Αριστεράς» – για την οποία δεν ονομάτισε αρχηγό» – κατέληξε με αποφασιστικότητα.
Να το σοβαρέψουμε: η διακυβέρνηση από ένα κόμμα δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός. Οι πολίτες ψηφίζουν για τη χώρα και την κοινωνία και δίνουν την εκλογική νίκη στον πολιτικό φορέα που καλύπτει ανάγκες τους – όχι τις δικές του…
Σε οποίον δηλαδή έχει κατανοητό πρόγραμμα, πολιτικό λόγο με επάρκεια και πρωτίστως αρχηγό που μπορεί να κυβερνήσει.
Είναι καλή ιδέα να μαζευτούν όλοι μαζί «για να νικήσουν τον Μητσοτάκη». Αλλά, επειδή η πρωθυπουργία δεν είναι συλλογικός θεσμός, κάποιος από όλους πρέπει να αναλάβει επικεφαλής.
Ποιος θεωρείται «πρωθυπουργίσιμος»; Σύμφωνα με όλες τις αξιολογήσεις: Κανένας!
