Στα κόμματα εξουσίας οι εσωτερικοί αντιηγετικοί πόλοι ενοχλούν την ηγεσία, αλλά ωφελούν το κόμμα: κρατούν στις γραμμές του τη λαϊκή δυσφορία.
Αντίστοιχοι πόλοι υπήρχαν πάντα στους δυο πυλώνες της Μεταπολίτευσης- ακόμη και επί των ημερών του Κωνσταντίνου Καραμανλή στη ΝΔ και του Ανδρέα Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ.
Ωστόσο ως αρχηγός ο Κυριάκος Μητσοτάκης – εξαφάνισε – ακόμη και με αθέμιτες μεθόδους- την εσωκομματική αντιπολίτευση στη ΝΔ. Υπάρχουν ενδιαφερόμενοι, αλλά πάνε ως εκεί που τους … επιτρέπει!
Σχεδόν δέκα χρόνια στην ηγεσία και έξι Πρωθυπουργός, η μόνη «αντισυσπείρωση»- στο πρόσωπο του Νίκου Δένδια – παραμένει αδρανής και με τις χαρακτηριστικές ιδιότητες του υδρογόνου: άχρωμη, άοσμη και άγευστη.
Οδεύει, προς τη διεκδίκηση της τρίτης θητείας στην πρωθυπουργία, χωρίς εσωκομματικό αντίπαλο – και στην ουσία γι’ αυτό οδεύει. Αν είχε επιτρέψει να υπάρχει, τώρα θα συζητούσαν με ποιον θα τον αντικαταστήσουν, για να μην χάσουν τις εκλογές.
Σ’ αυτό το σκηνικό εμφανίσθηκε ο «καραμανλικός» βουλευτής Ευριπίδης Στυλιανίδης με την εξής δήλωση:
-«Αν συμφωνούν ή διαφωνούν με την ηγεσία ο Αντώνης Σαμαράς και ο Κώστας Καραμανλής , πρέπει να είμαστε όλοι μαζί ενωμένοι , αν θέλουμε να ξανακάνουμε τη ΝΔ μεγάλο κόμμα».
Ούτε τα βασικά δεν ξέρει; Αν συμφωνούν ή διαφωνούν οι πρώην Πρωθυπουργοί ; Και αν η ΝΔ παραμένει το ένα από τα δυο μεγάλα κόμματα της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας; Και πάντως το μεγαλύτερο.
Δεν είναι έργο Μητσοτάκη , όπως θα ήθελαν να ισχυριστούν οι αυλικοί του, αλλά διαπίστωση ισχυρής παραταξιακής συνείδησης στη βάση της. Αυτό που έχασε το ΠΑΣΟΚ.
Πόσο περισσότερο «μεγάλο κόμμα» να γίνει και με ποιο τρόπο; Να αρχίσουν ο Καραμανλής και ο Σαμαράς να χειροκροτούν τον Μητσοτάκη; Δεν βγαίνει αλλιώς το «όλοι μαζί ενωμένοι»
Ο υποτιθέμενος «αντιμητσοτακικός» βουλευτής, -που θεωρείται ο «αρχηγός των ατάκτων», μετά την εγκατάσταση του Νικήτα Κακλαμάνη στην προεδρία της Βουλής- επικυρώνει το αντίθετο από αυτό που θα περίμενε κανείς να επιδιώκει : τον περιορισμό του εσωκομματικού ιμπέριουμ Μητσοτάκη.
Το μόνο «αντιμητσοτακικό» που έχει η συγκεκριμένη τοποθέτηση είναι ότι έγινε σε συνέντευξη στο Documento και τον Άγγελο Προβολιτσιάνο.
Η «ενότητα» που θέτει ως προϋπόθεση για την εκ νέου «μεγάλη ΝΔ», χωρίς στήριξη του σημερινού Πρωθυπουργού για νέα θητεία, απλώς δεν θα ήταν ενότητα. Πώς όμως θα μπορούσε υπάρχει με τους προκατόχους- που έχουν συγκεκριμένη πολιτική ταυτότητα και διαδρομή;
Ο Καραμανλής έχει αποσυρθεί, εθελουσίως, από τη Βουλή και -όπως λένε όσοι τον γνωρίζουν- ούτε δεμένος δεν θα αναλάμβανε εκ νέου τη ΝΔ – και πάντως ουδείς του το έχει ζητήσει. Πόσο μάλλον για να φτιάξει «ενότητα» με τον Μητσοτάκη και το ασκέρι του.
Ο Σαμαράς έχει διαγραφεί ταπεινωτικά από τον Μητσοτάκη και τρώει σίδερα για να πάρει το αίμα του πίσω. Όση «ενότητα» ήταν να κάνει με την «οικογένεια», την έκανε.
Αν υποθέσουμε ότι ο Στυλιανίδης εννοεί «ενότητα» για μεγάλη ΝΔ μετά από ήττα της ΝΔ στις εκλογές, πάλι θα λείπει κάτι : ο Μητσοτάκης.
Αν όμως γίνει για τρίτη -κατά σειρά- φορά πρωθυπουργός, δεν θα πρόκειται για «μεγάλη ΝΔ» αλλά για «μεγάλο Μητσοτάκη».
Ίσως και μεγαλόψυχο: στον επόμενο ανασχηματισμό να βρει μια θέση στο υπουργικό Συμβούλιο, για τον «ενωτικό» Στυλιανίδη. Η καλή εσωκομματική αντιπολίτευση θέλει ανταμοιβή.
