Επιλέγουμε τέσσερις περιόδους της μεταπολιτευτικής ελληνικής Δημοκρατίας: 1999-2003, 2009- 2010, 2012-13, και 2019 μέχρι σήμερα. Τις χωρίζει ότι στη χώρα κυβερνούσαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Τις συνδέουν δυο πράγματα.
- Ένα τα τακτικά επεισόδια βίας, μικρότερης ή μεγαλύτερης ένταση, στα ελληνικά πανεπιστήμια. Με εμπλοκή φοιτητών, αλλά και εξωπανεπιστημιακών στοιχείων.
Οι στόχοι είναι καθηγητές, άλλοι φοιτητές, επισκέπτες, συνεδριάσεις, εκδηλώσεις, μαθήματα. Με βαρβαρότητα που προκαλεί τραυματισμούς, καταστροφές χώρων και υλικών, αλλά ευτυχώς όχι και κάτι χειρότερο.
Οι παροικούντες αναγνωρίζουν φυσιογνωμίες, που ανακυκλώνονται από τη μια περίοδο στην άλλη, σε «στέκια» των «Εξαρχείων» του λεκανοπεδίου, σε επεισόδια που «κλείνουν» διαδηλώσεις και σε φασαρίες στα γήπεδα. Διαχρονικά η δημοσιογραφική κοινοτυπία τις αναφέρει ως «γνωστούς αγνώστους».
Το «γνωστοί» περιλαμβάνει υπόνοιες για τις Αρχές ασφαλείας και τροφοδοτεί εκτιμήσεις για προβοκάτσιες από κρατικούς, δηλαδή κυβερνητικούς, μηχανισμούς -με σκοπιμότητα αποπροσανατολισμού της επικαιρότητας.
Σε κάθε περίπτωση, λίγοι εντοπίζονται και συλλαμβάνονται, λιγότεροι παραπέμπονται σε δίκη και ελάχιστοι καταδικάζονται.
- Το δεύτερο συνδετικό στοιχείο είναι ότι, στην ηγεσία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, -πρώην Δημοσίας Τάξης- και στις τέσσερις περιόδους ήταν το ίδιο πρόσωπο -που σταδιοδρόμησε στην πολιτική με δυο διαφορετικά κόμματα και τέσσερις Πρωθυπουργούς: ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης.
Όπως θα έλεγε ο Ρασούλης: «όλα τριγύρω αλλάζουμε και όλα τα ίδια μένουν».
Ο Χρυσοχοΐδης είναι το παρόν και… το παρελθόν
Η τελευταία επίθεση στη Νομική σχολή, άφησε τραυματία. Ο κυβερνητικός μηχανισμός -του ενημερωτικού κλάδου του πρωτοστατούντος- το κρατάει θορυβωδώς για 24ωρα στο κέντρο της επικαιρότητας. Δικαιολογώντας την κυβερνητική σπουδή για έκταση σύσκεψη, υπό τον Πρωθυπουργό.
Προηγουμένως, ο αρμόδιος υπουργός δήλωσε ότι στους δράστες «αξίζει η σύλληψη και η παραπομπής στη Δικαιοσύνη και αυτό θα γίνει -η Αστυνομία πρέπει να εξιχνιάσει την υπόθεση». Πρέπει; Και την εμποδίζει να το κάνει, αντί η κυβέρνηση να το εξαγγέλλει στις κάμερες, ως την επόμενη φορά που θα γίνουν τα ίδια;
Ποιος βαρύνεται για τη μη εφαρμογή του νόμου που ψήφισε προ τετραετίας, αλλά απέτυχε, όπως παραδέχεται δια του εκπροσώπου της;
Κατά τον Χρυσοχοΐδη «η κατάσταση στα πανεπιστήμια είναι αισθητά βελτιωμένη σε σχέση με τον παρελθόν». Τι σύγκριση! Ο ίδιος δεν είναι το παρελθόν;
Το κόμμα που είχε υποσχεθεί το 2019 ότι αρκούσε η υπερψήφισή του για να εξαφανιστεί η βία από τους πανεπιστημιακούς χώρους- κατηγορώντας κυβερνήσεις άλλων κομμάτων ότι την υποθάλπουν, αν δεν την προκαλούν -επί έξι χρόνια κυνηγάει ανεμόμυλους- «κουκουλοφόρους», «μπαχαλάκηδες», «καταληψίες» και παραβατικούς αργόσχολους και υπόσχεται: κάγκελα παντού.
Πουθενά στον πολιτισμένο κόσμο οι ακαδημαϊκοί χώροι δεν είναι στρατόπεδα. Καμία δημοκρατική κυβέρνηση δεν δημιουργεί σύνορα ανάμεσα στα πανεπιστήμια και την κοινωνία και μπάρες στη μετακίνηση των ανθρώπων της μιας πλευράς προς τη άλλη.
Το φαινόμενο της βίας αυτής της μορφής, δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό. Αλλά, όπως προκύπτει από τις αποφάσεις της σαββατιάτικης σύσκεψης, ελληνική είναι η αντιμετώπιση του: παραβλέπει τις αίτιες που του δίνουν συχνότητα, ένταση και εύρος. Η κυβέρνηση κρύβει ότι δεν έφταιγε το άσυλο που κατάργησε…
Με τα συντηρητικά αντανακλαστικά του δόγματος «νόμος και τάξη» βλέπει τα δένδρα και χάνει το δάσος. Δεν διακρίνει καν το σπιράλ που μετακινεί τη βία στα ΑΕΙ από τη μια περίοδο στην άλλη και από γενιά σε γενιά.
Προς αποτυχία της ιδέας της να κάνει σπιράλ και τον υπουργό που τη χειριζόταν και πριν από αυτή.
