Ο Καραμανλισμός πεθαίνει. Για την ακρίβεια, πέθανε όταν η τρίτη απόπειρα της οικογένειας Μητσοτάκη να αλώσει τη ΝΔ υπήρξε επιτυχής και χωρίς αναστροφή.
Αλώθηκαν ακόμη και τα ιερά και όσια, όταν ο Αχιλλέας Καραμανλής, έβαλε από την πίσω πόρτα τον Νεομητσοτακισμό: το, οικογενειακό, Ίδρυμα Καραμανλή έδωσε βήμα στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Κι αυτός τους είπε ότι δεν ήταν μόνο ο δικός τους πρόγονος τροπαιοφόρος της ένταξης στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Ήταν και ο δικός του, από τα μέσα της δεκαετίας του 1960. Όταν όλοι νομίζαμε ότι άλλα έκανε.
Όποιος έχει μάτια, βλέπει ότι η ΝΔ δεν είναι πλέον καραμανλικό κόμμα. Άλλωστε ο «σημαντικός» Καραμανλής δεν είναι βουλευτής της κι ένας ακόμη ανεψιός χάθηκε στη λήθη της μικροκατεργαριάς μιας πλαστής πινακίδας αυτοκίνητου.
Μένει μόνο ο Κώστας του Αχιλλέα, για χάρη του οποίου «αμάρτησε» ο αδελφός του ιδρυτή. Αλλά, ενώ στις Σέρρες τον ψηφίζουν για βουλευτή, προκοπή δεν είδε. Απλώς κατά καιρούς διακινείται ότι εγγράφει τον εαυτό του στη λίστα των… μελλοντικών πρωθυπουργών. Ως έχων την ίδια υπουργική αφετηρία με τον ένδοξο θείο του.
Ο Μητσοτάκης του έδωσε μεν ζωτικό -και γι’ αυτόν συμβολικό- χαρτοφυλάκιο, αλλά ταυτόχρονα τον έθεσε υπό επίβλεψη. Μια άτυπη επιτροπή στο Μαξίμου αποφάσιζε πριν από αυτόν γι’ αυτόν στα μεγάλα έργα. Όπως, καλή ώρα, τώρα με τον Δένδια -αλλά στο πιο διακριτικό.
Ο Καραμανλής περιήλθε στο έλεος του Μητσοτάκη
Ο Κώστας Αχ. Καραμανλής -που ζητούσε να «ντρέπονται» όσοι τον προειδοποιούσαν ότι τα τρένα είναι κινούμενα φέρετρα- δεν κατάλαβε ότι η τραγωδία της 28ης Φεβρουάριου ήταν η μεγάλη ευκαιρία του να χειραφετηθεί από το σύστημα Μητσοτάκη.
Να ανατινάξει τον μηχανισμό που χειραγωγούσε τις επενδύσεις στον σιδηρόδρομο και την έρευνα για τη «στραβή» που του έτυχε.
Έτσι περιήλθε στο έλεος του Μητσοτάκη. Δεν τον έδιωξε από την Κ.Ο. τον χτύπησε στη πλάτη για την προθυμία να παραιτηθεί, τον κράτησε στο ψηφοδέλτιο και έβαλε τον κοινοβουλευτικό λόχο της ΝΔ να τον χειροκροτεί –όταν έδινε από το βήμα της Βουλής τα χειρότερα δείγματα αναίδειας και αναισθησίας.
Ήταν το τέλειο θύμα –όχι μόνο για τον προσανατολισμό ευθυνών, αλλά και για την ολοκλήρωση του οικογενειακού σχεδιασμού συντριβής του Καραμανλισμού.
Για να τον πείσει ότι δεν θα τον ρίξει στα σκυλιά -οπότε καλό είναι να σιωπήσει- προηγήθηκε, παραδειγματικά, ο χειρισμός του, μετακλητού, Τριαντόπουλου:
Τον παρέπεμψαν -πρώτη φορά κυβερνών κόμμα κοινοβουλευτικό υπουργό του-… σε Προανακριτική με την υπόσχεση ότι δεν θα λειτουργήσει. Αναλαμβάνει η «ανεξάρτητη Δικαιοσύνη» να αξιολογήσει ένα πλημμέλημα. Αστείον ποσόν.
Και αν βρεθεί στο Δικαστικό Συμβούλιο πλειοψηφία που θα στείλει πίσω στα Βουλή τον φάκελο, με αναβαθμισμένο κατηγορητήριο; Αποκλείεται. Το Μητσοτακέικο φημίζεται: εργασία επιμελημένη , αποτέλεσμα εγγυημένο.
Ο Καραμανλής του Αχιλλέα το δέχθηκε και «έβαλε το κεφαλάκι του στον πάγκο του χασάπη» -σαν τον Δικαιόπολι του Αριστοφάνη- που τραγουδούσε ο Σαββόπουλος.
Αντί να πετάξει τη στολή του πολιτικού υπό προστασία και να οδηγήσει ο ίδιος τον εαυτό του στη Δικαιοσύνη, φόρεσε τη μπέρτα της έκπτωσης -πολιτικά και ως άνθρωπος.
Προφανώς δεν αντιλαμβάνεται ότι το χειρότερο που μπορεί να του συμβεί, είναι να απαλλαγεί.
Ο ίδιος θα περιπέσει σε περιφρόνηση και ο «πόλεμος των Ρόδων» θα λήξει με οριστικό θρίαμβο των Μητσοτάκηδων επί των Καραμανλήδων…
