Στην πολιτική, συχνά οι πρωταγωνιστές βγαίνουν από το κάδρο που τους περιέχει και αναζητούν θέση σε άλλο.
Π.χ. οι «Σημιτικοί» του ΠΑΣΟΚ. Όταν είδαν ότι ο γιος του Κώστα Μητσοτάκη – που μίσησαν ως οπαδοί του Ανδρέα Παπανδρέου – ανεβαίνει, γιούρια στον νταβά με τα κουλούρια.
Με τον Αλέξη Τσίπρα είναι αλλιώς. Οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ τον έβαλαν στο κάδρο της Δημοκρατικής Παράταξης, όταν απογοητεύτηκαν από τις ηγεσίες τους.
Τον έβγαλαν, επειδή απογοητεύτηκαν περισσότερο από τον ίδιο και πλέον αναζητά πλαίσιο δημόσιας παρουσίας.
Το 2015 επικράτησε ως «αντισυστημικός». Σήμερα, η επιστροφή του περνάει από τη διαπίστευση στις ελίτ του κατεστημένου.
Η διαδρομή από το «κάναμε λάθος με τη Novartis» μέχρι την ανακάλυψη της – αριστερής – Αμερικής υποδηλώνει αποσυριζοποίηση.
Ωστόσο, ως βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να ψηφίσει ότι αποφασίσει η νέα ηγεσία. Ακόμη και την παραπομπή του Μητσοτάκη για τα Τέμπη, που δεν τον ενθουσιάζει, όπως λέγεται.
Ως πολιτικό πρόσωπο, επειδή η πολιτική ασκείται με ρόλους, βρίσκεται αντιμέτωπος με ερωτήματα που δεν έχει συνηθίσει. Π.χ. θα βρίσκεται στην επόμενη Βουλή; Με ποιον ρόλο και ποιο κόμμα;
Η υποψηφιότητα με τον ΣΥΡΙΖΑ πάσχει. Δεν είναι βέβαιο ότι το κόμμα θα μπει στη Βουλή ή ότι ο Φάμελλος θα θέλει στα ψηφοδέλτια κάποιον που τον αντιμετωπίζει ως δεκανέα υπηρεσίας. Ήδη ο Παππάς και ο Πολάκης τον έχουν ξεγραμμένο.
Θα βρεθεί στα νέα κοινοβουλευτικά έδρανα με δική του ομάδα – όχι και τόσο μεγάλη όσο φαντάζονται πολλοί; Αυτό σημαίνει ότι θα διασπάσει το κόμμα που τον έκανε αρχηγό και πρωθυπουργό, όπως ο Γ. Παπανδρέου το ΠΑΣΟΚ το 2015. Πρακτικά θα καταδικάσει, πισώπλατα, τον ΣΥΡΙΖΑ σε ήττα.
Άλλο ερώτημα είναι τι θα κάνει με τους Συριζαίους που προτίθενται να τον ακολουθήσουν – ονειρεύμενοι ακόμη και επιστροφή του στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Μπροστά γκρεμός: Θα τον βουλιάξουν όπως το 2019 και το 2023. Πίσω ρέμα: Δεν υπάρχουν άλλοι ενδιαφερόμενοι και τα «κορόιδα» τελείωσαν.
Στο επικείμενο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας θα περάσει απλώς για μια καλησπέρα – και το χειροκρότημα. «Δεν με ξέρεις, δεν σε ξέρω, υποφέρεις και υποφέρω», που έλεγε ο Χατζηχρήστος στον Βέγγο, στον «Ηλία του 16ου».
Δύο μέρες νωρίτερα, θα το έχει αποδυναμώσει με το δικό του συνέδριο – ριμέικ περσινής Διάσκεψης του προσωπικού του Ινστιτούτου. Οι δικοί του λένε ότι θα εντυπωσιάσει με τις «παρεμβάσεις» και συμμετοχές: «Κορυφαίοι πολιτικοί, ακαδημαϊκοί, ερευνητές και ακτιβιστές από τις ΗΠΑ, την Ελλάδα και την Ευρώπη». Ακόμη και ο γέρο Μπέρνι Σάντερς.
Μπορεί. Αλλά οι πολιτικοί ηγέτες δεν είναι ατζέντηδες για να κρίνονται από τα «ονόματα» που φέρνουν. Και ο Κρίτας έφερνε τον Νουρέγιεφ, αλλά δεν έγινε ο ίδιος μεγάλος χορευτής .
Η Διάσκεψη απλώς κρύβει την αναβλητικότητα και την αναποφασιστικότητα που διακρίνει τον Τσίπρα διαχρονικά. Και την άδηλη προσδοκία να αλλάξει εκτός από κάδρο και κοινό.
Ο ίδιος και οι συνομιλητές του θα αναζητήσουν, λέει, την «προοδευτική απάντηση στην κρίση Δημοκρατίας». Περισσότερο με σεμινάριο, πάρα με πολιτική δράση δείχνει. Η απάντηση που αναζητείται στη χώρα είναι πώς θα αλλάξει κυβέρνηση .
Αν το αναλάβουν κάτι ακτιβιστές και ο – κεντροαριστεροδεξιός συνομιλητής του Μητσοτάκη και της Διαμαντοπούλου – Ενρίκο Λέτα, ο πρώην πρωθυπουργός απλώς διαχειρίζεται τα λάθη του, με νέα λάθη: Άλλο οι διαλέξεις , άλλο η πραγματική πολιτική – στο πεδίο.
Με αυτά μένει χωρίς πολιτικό κάδρο. Και αν τελικά μπει στην εκλογική κούρσα, θα φάει τη σκόνη της Κωνσταντοπούλου. Οπότε του χρόνου θα μπορεί να δώσει στη Διάσκεψή του τίτλο: «Πώς να σπαταλήσετε το πολιτικό σας κεφάλαιο, σε λανθασμένα ακροατήρια».
