Αρχές Μαΐου καμιά 25ριά στελέχη από τον ΣΥΡΙΖΑ και τις αμοιβαδοποιήσεις του συγκεντρώθηκαν στης Λούκας Κατσέλη, στην οποία αποδόθηκε και η πρωτοβουλία.
Δεν γιόρταζε κάτι. Απλώς τους φώναξε για να συζητήσουν τι στο διάολο θα κάνουν στις εκλογές. Εκεί έπεσε η ιδέα να κινηθούν για το σχηματισμό κοινού ψηφοδελτίου – των κομμάτων τους.
Κάθε πλευρά θα βάλει ό,τι διαθέτει κατά εκλογική περιφέρεια, ώστε να προσελκύσουν πάσης φύσεως ψήφους του χώρου στην ίδια κάλπη.
Καλή ιδέα. Αλλά ως επιτραπέζιο παιχνίδι. Ως πολιτική κίνηση της λείπουν πολλά.
Πολλοί υποψιάσθηκαν ότι δουλεύουν για τον Τσίπρα. Αλλά από το περιβάλλον του μεταδόθηκε ότι δεν είχε σχέση με την πρωτοβουλία. Και δεν θέλει ούτε να έχει. Πηγαίνετε στον παράδεισο χωρίς εμένα.
Η Λούκα δεν το άφησε να πέσει κάτω: το νέο εγχείρημα οφείλει να προχωρήσει ακόμη και χωρίς τον Αλέξη Τσίπρα σε πρωταγωνιστικό ρόλο – δεδομένης της αποστασιοποίησής του από τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις.
Μετάφραση: μπορούμε και χωρίς εσένα σύντροφε. Άλλωστε τώρα τελευταία οι παρέες σου δεν μας ενθουσιάζουν.
Η ιδέα για «κοινά ψηφοδέλτια» βασίζεται στο εξής παιδαριώδες: αντί να κατέβουμε με χωριστές λίστες υποψήφιων και να πάρει ο καθένας ό,τι πάρει, να τις σμίξουμε και να πάρουμε το άθροισμα σαν ένα κόμμα. Η ισχύς εν τη ενώσει….
Όποιος το σκέφθηκε μόνο σοβαρά δεν μπορεί να μιλάει. Στην πολιτική το άθροισμα δεν υπόκειται στους κανόνες της αριθμητικής. Μπορεί και να αφαιρεί, αντί να προσθέτει.
Επιπλέον, οι συνομιλητές αυτών των συναντήσεων – στις οποίες προστίθεται και ο Χάρης Καστανίδης από το ΠΑΣΟΚ με την πείρα του – ρώτησαν τις ηγεσίες των κομμάτων, αν έχουν διάθεση για συμπράξεις;
Αλλά και να συμφωνούσαν, τα «κοινά ψηφοδέλτια» από τα κόμματα στα όποια απευθύνεται πρωτοβουλία θα ήταν ό,τι πιο τραγελαφικό και παλαιομοδίτικο μπορεί να δείξει ο λεγόμενος «δημοκρατικός χώρος».
Δεν είναι ακριβές ότι η «κοινωνία απαιτεί να ενωθούμε» – που λέει ο Φάμελλος και οι λοιποί Καπαδόκες. Η κοινωνία περιμένει πρωτοβουλίες από σοβαρούς ανθρώπους, με πολιτικές επάρκειες.
Τουλάχιστον το προηγούμενο της «Συμμαχίας» του 1977 – που απέτυχε οικτρά – είχε. Κι εδώ υπάρχουν μερικοί. Αλλά όσοι πρωταγωνιστούν στα κομματικά επιτελεία και θα πάρουν τις καλές υποψηφιότητες, οδήγησαν στο σημερινό χάλι.
Αυτές οι πρωτοβουλίες χρειάζονται πολιτικό σχέδιο που θα παρουσιαστεί στους ψηφοφόρους ως κυβερνητικό πρόγραμμα. Κατά τη Λούκα, μπορούν να το «στήσουν» τα «ινστιτούτα» των κομμάτων.
Καλοδεχούμενο. Αλλά εκ πείρας προκύπτει ότι αν η διαμόρφωση πολιτικής ανατεθεί σε «προοδευτικά think tanks», την ημέρα τις εκλογής οι προοδευτικοί ψηφοφόροι δεν βρίσκουν στα εκλογικά τμήματα άνθρωπο να πουν μια κουβέντα. Καλυτέρα να το αναθέσουν στην Τεχνητή Νοημοσύνη.
Τα προγράμματα χρειάζονται κάποιον που θα εμπνέει, ώστε να τα κάνει λόγο, δημόσια παρουσία, πολιτικό όραμα.
Με άλλα λόγια: εν δυνάμει, αρχηγό – υποψήφιο για την πρωθυπουργία. Αλλιώς η συζήτηση είναι κάτι ανάμεσα σε άσκηση επί χάρτου και σε κουβέντα να βρισκόμαστε.
«Ταμείο, αρχείο και αρχηγός» – κατά τη φράση του Αντώνη Λιβάνη που τους ανάφερε ο Μαντζουράνης – δεν υπάρχουν. Ο Τσίπρας δεν προσφέρεται και – μεταξύ μας – ούτε τον θέλουν. Και από τη συνένωση, μόνο ελκυστική κυβερνώσα ομάδα δεν προκύπτει.
Συμπέρασμα; «Κι είμαστε μόνοι, ολομόναχοι, τριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές εικόνες μας» για να παραφράσουμε – στην τελευταία λέξη – τον Ελύτη.
