Καλή σκηνική παρουσία και καλοδουλεμένη ομιλία. Αυτό το ‘χει. Αλλά όλο λάδι και από τηγανίτα τίποτε. «Όραμα», χωρίς εναλλακτική πολιτική. «Σχέδια», χωρίς προτάσεις.
Ίσως γι’ αυτό ήταν περιορισμένη η μιντιακή υποδοχή μιας εκδήλωσης με αναφορές στο Predator – αυτή ήταν η λέξη, αντί για «υποκλοπές» – αλλά όχι στη Novartis. Χωρίς ιδιαίτερη στόχευση Μητσοτάκη, αλλά με διατυπώσεις οιονεί ταπείνωσης του, παριστάμενου, Φάμελλου.
Το συμπέρασμα; Για μέλλον χρειάζεται νέο «σχέδιο ανάταξης» – από τις προοδευτικές δυνάμεις. Καλή ιδέα. Αλλά αυτό που μας καίει τώρα είναι πως θα ηττηθεί ο Νεομητσοτακισμός στις εκλογές.
Με τη «νέα ανάγνωση της πραγματικότητας»; Με «νέο πατριωτισμό» – ξεπατικωμένος παλιός όρος του Βαγγέλη Βενιζέλου – που θα συναντηθεί με τον «νέο διεθνισμό»;. Ή με τη «σύγχρονη διαχωριστική γραμμή»: «από τη μια η πατρίδα μας, από την άλλη τα πλούτη τους»;
Ο πρώην Πρωθυπουργός, προσπαθώντας να γίνει ένας άλλος Τσίπρας, έμεινε χωρίς καθόλου Τσίπρα. Μόνο χαρακτηριστικό του, η σαγήνη του λόγου. Με αυτή συντήρησε για χρόνια τη σχέση έρωτα και πάθους με τη Δημοκρατική παράταξη.
Υποκατέστησε το ΠΑΣΟΚ, συμπαρασύροντας το ακροατήριό του σε προσδοκίες που διέψευσε, διορίζοντας στα υπουργικά του Συμβούλια ό,τι πιο οπισθοδρομικό και ιδεοληπτικό είχε ο αντιδεξιός χώρος.
Συμπεριλαμβάνοντας σ’ αυτόν τον χώρο και τον Παπαγγελόπουλο. Ή αποφεύγοντας να διακόψει, μετά την μνημονιακή εξοδο, την ανάρμοστη σχέση με τον Καμμένο – που συνήψε αναγκαστικά το 2015.
Ενδιαφέροντα, ως συναρπαστικά, όσα είπε στο μέγαρο. Αλλά εκεί έξω δεν περιμένουν για ιεροκήρυκα την επουράνιο βασιλεία, αλλά πολιτικό ηγέτη για τις εκλογές στην επίγειο.
Με απαντήσεις και ανάληψη ευθύνης για τα λάθη, τον Πολάκη, τον Κασσελάκη, την μετονομασία του 3% σε «πρώτη φορά κυβερνώσα Αριστερά», με ξένα κόλυβα.
Η αναγόρευση του Χάρβαντ σε Μέκκα της προοδευτικής σκέψης και τον γερο-Μπέρνι σε Μωάμεθ «νέων κινημάτων» ή Λένιν «νέας παγκόσμιας Αριστεράς», δεν εξηγούν τα υπόλοιπα.
-Την ατολμία του 2019 να βάλει φωτιά στο Γενικό Επιτελείο, την πρωτοβουλία που δεν πήρε για νέο πολιτικό φορέα – μετά τη χρεοκοπία το 2024, του αυτοπαραμερισμού του, «για να περάσει το νέο», τον κατευνασμό του εγχώριου κατεστημένου.
Ενέπνευσε στους δημοκρατικούς πολίτες τον πρώτο μεγάλο έρωτα μετά τον ακαταμάχητο Ανδρέα Παπανδρέου. Η ψήφος τους τον ακολούθησε τυφλά, απελπισμένη από τους κακοποιητές διάδοχους του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. «Μαζί σου κι όπου βγει», που τραγουδούσε ο Πάριος.
Βγήκε σ’ αυτό που έλεγαν στην Ιταλία για τον Αντρεότι: «Είναι τόσο ικανός, ώστε είναι ικανός για όλα».
Ως το 2023, οι ερωτευμένοι ψηφοφόροι κατάπιναν τα φαρμάκια που τους πότιζε – δεν είχαν άλλον με τα προσόντα του – ενώ οι «σκληροί που δεν χορεύουν» της Κουμουνδούρου, έλυναν και έδεναν – ακόμη και τον ίδιο.
Υστέρα τους πήρε και τους σήκωσε, όλους μαζί. Τα κορόιδα τελείωσαν.
Άφησε την ηγεσία, αλλά όχι και την ίντριγκα, αναζήτησε διέξοδο σε κάτι τελειωμένους στη Ευρώπη, εμπνεύσθηκε από την «προοδευτική Αμερική» και καταλήγει σαν ήρωας αρχαίας τραγωδίας: βρίσκεται μπλεγμένος στη μοίρα του, αλλά νομίζει ότι θα νικήσει.
Τραγική ειρωνεία…
Οι οκτώ ώρες του Συνεδρίου του – με τις παρεμβάσεις σπουδαίων διανοούμενων, αλλά για σεμινάριο και όχι για δράση επί του πεδίου, έδειξαν ότι με όρους πραγματικής πολιτικής, το νέο εγχείρημά του τον καταπίνει πριν εκδηλωθεί.
Η εντυπωσιακή δημόσια παρουσία του Αλέξη Τσίπρα, γέννησε έρωτα με το δημοκρατικό πλήθος. Αλλά – όπως θα έλεγε ο Γεώργιος Παπανδρέου – τα θύματα της γοητείας του: «τον ερωτεύθηκαν, αλλά δεν τον παντρεύτηκαν»…
