Πάει και το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ… Τι βγήκε; Εξαρτάται: ποιος ρωτάει, ποιον και για ποιον λόγο.
Κατά τον Φάμελλο, βγήκε «κυβερνητικό πρόγραμμα», για να αναλάβει την εξουσία – «μην απελπίζεσαι και δεν θ’ αργήσει…» που τραγουδούσε ο Τσιτσάνης.
Για άλλους βγήκε υποψηφιότητα του ΣΥΡΙΖΑ για ρεκόρ Γκίνες: είναι το μόνο κόμμα στην ιστορία της πολιτικής που απειλείται από δυο πρώην προέδρους του.
Από πλευράς ουσίας, το πιο ενδιαφέρον θέμα άνοιξε ο Χρήστος Σπίρτζης: «Να καθιερωθεί πλήρες ασυμβίβαστο μεταξύ επαγγελματικής σχέσης με το κόμμα και συμμετοχής στα κομματικά όργανα».
Ατάκα κι επί τόπου, ο Φάμελλος το έκλεισε: «Δεν υπάρχει κόμμα σοβαρό που πάει να κυβερνήσει, που να μην έχει επαγγελματικά στελέχη».
► Σπίρτζης: Δεν θα φύγω από τον ΣΥΡΙΖΑ – Συνέδριο διεκπεραίωσης και συρρίκνωσης των προσδοκιών
Να παραλείψουμε το «σοβαρό κόμμα» και το «πάει να κυβερνήσει» – ας δούμε τα «επαγγελματικά στελέχη». Όσων η ψυχή πήγε στην Κουλούρη, γύρισε πίσω.
Είναι πολλοί. Πόσοι; Ποτέ δεν ανακοινώθηκε ο αριθμός τους – πόσω μάλλον τα ονόματα. Ο Κασσελάκης είπε ότι βρήκε καμιά 50ριά μισθοδοτούμενα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής.
Στέλεχος της εποχής έλεγε ότι σε προηγουμένη σύνθεση ένας στους τρεις κεντροεπιτρόπους περνούσε κάθε μήνα από το ταμείο. Η χαρά του αρχηγού.
Ιδίως αν μπουν στο λογαριασμό και τα στελέχη που, χωρίς να είναι δημοσιογράφοι, επιβάρυναν τα δυο κομματικά ΜΜΕ. Με άλλα λόγια: μέλος ΚΕ ήταν καλοπληρωμένη δουλειά.
Ο Φάμελλος έχασε την ευκαιρία της θητείας του: να το κόψει, κοινοποιώντας τις μισθοδοτικές καταστάσεις του παρελθόντος. Αλλά δεν το’ χει.
Από την Κουμουνδούρου διακινήθηκε η μπαρούφα: «Τι μας λέει τώρα ο Σπίρτζης; Δεν υπάρχει κόμμα στο δυτικό κόσμο, χωρίς επαγγελματικά στελέχη». Σωστό κι αυτό…
Μόνο που δεν τους είπε να μην έχουν επαγγελματικά στελέχη. Αλλά να μην είναι και μέλη της Κεντρικής Επιτροπής που παίρνει τις αποφάσεις.
Όποιος εκλέγεται στα όργανα, να το κάνει για τις ιδέες του. Όποιος ψάχνει για μεροκάματο, να μην μετέχει στα καθοδηγητικά όργανα.
Αν τα κόμματα είναι ανώτερη μορφή οργάνωσης του λαού, οι ηγετικές ομάδες τους πρέπει να είναι ανώτατες. Διαμορφώνονται εθελουσίως. Ουδείς πειθαναγκάζεται να γίνει «στέλεχος» και αν γίνει δεν πρέπει να πληρώνεται – και αντιστρόφως.
Ο λόγος είναι ότι τα κόμματα χρεοκοπούν, όπως οι εταιρίες, αν το μάνατζμεντ κοστίζει ακριβότερα από το προϊόν.
Στην Ελλάδα ο συνδυασμός «επαγγελματίας» και «κεντρικό στέλεχος» ξεκίνησε από το ΚΚΕ – αλλά εκεί μιλάμε αμοιβές ανειδίκευτου εργάτη.
Επί Σημίτη πέρασε στο ΠΑΣΟΚ – με αμειβόμενη συμμετοχή ακόμη και στο ΕΓ – ενώ επί Γ. Παπανδρέου οι μισθοδοσίες συνεργατών του, απογειώθηκαν.
Στον ΣΥΡΙΖΑ ξεχείλωσε με την κυβερνητική προοπτική και στη ΝΔ του Μητσοτάκη, ουδείς κάνει κάτι δωρεάν.
Και για τα τρία κόμματα με καθεστώς σιωπής.
Επειδή πρόκειται για δηλωμένο δημόσιο χρήμα – τα «μαύρα ταμεία» είναι άλλο κεφάλαιο – είναι και δουλειά του εισαγγελέα. Αλλά ουδείς το διανοείται – όπως και για τα δάνεια.
Από τις ηγεσίες μόνο ο Βενιζέλος έκανε διαχειριστικό έλεγχο στο ΠΑΣΟΚ όταν ανέλαβε, αλλά έμεινε στα συρτάρια.
Η πρόταση Σπίρτζη θα μπορούσε να είναι αρχή εξυγίανσης των κομμάτων. Αλλά τελικά εμπιστεύονται περισσότερο το δόγμα του Άσλεϊ Μπριλιάντ: «Θέλω λιγότερη διαφθορά, ή περισσότερες ευκαιρίες να συμμετέχω».
ΥΓ. Μια απορία και με το συμπάθιο: στα κομματικά πρυτανεία σιτίζονται και οι πρόεδροι, ακόμη και αν είναι βουλευτές, ή… Πρωθυπουργοί;
