Στον πόλεμο όποιος επιτίθεται χρειάζεται μια πραγματική αιτία- συνήθως ανομολόγητη. Τις τελευταίες δεκαετίες οι στρατιωτικές δράσεις των ισχυρών επιβάλλονται την πολεμική βιομηχανία τους. Για να «καταναλωθούν» τα οπλικά τους συστήματα και να πλασάρουν τα καινούργια.
Χρειάζεται όμως και μια καλή δικαιολογία. Πχ η θεωρητική βάση του Ισραήλ, για την εκδίωξη των Παλαιστίνιων από τη γη τους, είναι θρησκολογική: επικαλείται την… Παλαιά Διαθήκη- που δεν είναι βεβαίως ιστορικό κείμενο. Με τους πυραύλους κατά των Ιρανών «προλαβαίνει», πυρηνικές επιθέσεις εναντίον του.
Ξεπατίκωμα από την Αμερική του Μπους. Σε συνεργασία με τον -Μακρόν της Βρετανίας- Τόνυ Μπλερ, επιτέθηκε στο Ιράκ, για να καταστρέψει τα χημικά όπλα του Σαντάμ, που δεν υπήρχαν. Για άλλες επεμβάσεις στην περιοχή -όπως στη Λιβύη, και τη Σερβία- το πρόσχημα ήταν η «εξαγωγή Δημοκρατίας».
Στις μέρες μας ένας Αμερικανός ανοϊκός 80άρης, άνοιξε στην Ευρώπη την πληγή του Ουκρανικού, με μαριονέτα τον Ζελένσκι , κόντρα στη Ρωσία. Ακολούθως ένας ημιπαράφρων 80άρης σε… συνεννόηση με τη Ρωσία, με εκτελεστικό Όργανο τον Νετανιάχου τείνει να δικαιώσει τον Αϊνστάιν: ο Δ’ Παγκόσμιος Πόλεμος θα γίνει με πέτρες και ξύλα.
Αν σημαίνουν κάτι αυτά για χώρες σαν την Ελλάδα, που απειλείται από κάποιον ισχυρότερο, είναι ότι στη διεθνή σκηνή πρέπει να κινείται με φρόνηση και οξυδέρκεια.
Κι όμως, ο Κυριάκος Μητσοτάκης σύρεται διαρκώς σε μονομερείς επιλογές -ανατρέποντας την παράδοση προκατόχων του, να ασκεί η Ελλάδα πολυδιάστατο ρόλο, μεσολαβητή υπέρ της ειρήνης…
Στο Ουκρανικό κήρυξε τον πόλεμο στη… Ρωσία, για να βρεθεί τάχα στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας» -που εξελίσσεται σε τραγικό λάθος για ολόκληρη την Ευρώπη.
Στη Μέση Ανατολή, προτάσσοντας το αξίωμα «είμαστε με το Ισραήλ», εναγκαλίζεται τον εγκληματία Νετανιάχου -και τους ακροδεξιούς που τον στηρίζουν- ,ως «στρατηγικό σύμμαχο» και «αμυνόμενο».
Είτε δολοφονεί αμάχους στη Γάζα, είτε οργανώνει πολεμικές επιχειρήσεις κατά των γειτόνων του – Παλαιστίνη, Λίβανος, Συρία- αλλά και στο Ιράν, τα σύνορά του οποίου απέχουν χιλιάδες χιλιόμετρα από το Ισραήλ.
Οι θέσεις του Μητσοτάκη -για την Ουκρανία και το Ισραήλ- που ενίοτε συγκρούονται με τον ΟΗΕ- δεν βασίζονται σε αποφάσεις του υπουργικού Συμβουλίου, ούτε σε εθνική συνεννόηση. Είναι σχεδόν προσωπικές και… εισαγόμενες.
Για την ακρίβεια τις επιβάλει, εκ των προτέρων η Εσθονή Κάγια Κάλλας – που εκδηλώνει απροκάλυπτα το μίσος της για τη Ρωσία και παπαγαλίζει τον Τράμπ, δηλώνοντας «αμέριστη συμπαράσταση της Ευρώπης στο Ισραήλ».
Στα χαρτιά είναι η «Ύπατη Εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Ασφάλειας».
Στην πράξη είναι εκτελεστικό όργανο της τυχοδιωκτικής τριάδας Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν-Μακρόν-Μέρτς.
Καλύπτουν τα λάθη τους, που αποδυνάμωσαν την Ευρώπη και στοίχισαν οικονομικά στις χώρες τους, αναθερμαίνοντας τη γαλλική και βιομηχανία παραγωγής όπλων με κοινοτικούς πόρους! Η δικαιολογία για τον υπερεξοπλισμό της Ευρώπης είναι ότι η Ρωσική αρκούδα ετοιμάζεται να καταπιεί ευρωπαϊκές χώρες.
Το ερώτημα είναι η ενσωμάτωση αυτών των επιλογών στις εθνικές προτεραιότητες. Η Ελλάδα -και οι λοιπές χώρες μέλη- ουδέποτε μετέφεραν αρμοδιότητες Άμυνας και Εξωτερικής Πολιτικής στην Κομισιόν…
Στις Βρυξέλλες διαμορφώνεται η οικονομική πολιτική. Η εθνική διπλωματία αποφασίζεται στην Αθήνα…
Από πότε η Κάλλας εκφράζει τα ελληνικά συμφέροντα και διατυπώνει την ελληνική εξωτερική πολιτική – ως υποβολέας;
