Είναι εύκολο να παίρνει κανείς το μέρος του ισχυρού, ό,τι κι αν διαπράττει. Όπως κάνουν στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, πολιτικοί και δημοσιογράφοι.
Πανηγυρίζουν που «κερδάμε» – τους Ιρανούς, τους Παλαιστίνιους και όλους του κακούς του πλανήτη.
Χλευάζουν όσους έχουν ευαισθησία να διαδηλώνουν για την προστασία των πληθυσμών. Και όσους συντάσσονται με τις τοποθετήσεις του ΟΗΕ και όχι με τη βαρβαρότητα των εμπολέμων και τις διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας που καλλιεργούν.
Είναι προτιμότερο να παίρνει κανείς το μέρος της αλήθειας και του διεθνούς Δικαίου. Ειδικά αν βρίσκεται σε μικρή – και απειλούμενη – χώρα, που δεν έχει άλλο τρόπο να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Εκτός αν θεωρηθεί προστασία η δουλοπρέπεια και η υποταγή…
Το ερώτημα είναι: διαθέτει πυρηνικά όπλα το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν ή έστω βρίσκεται κοντά στην απόκτησή τους; Σκοπεύει να πλήξει με τέτοιου είδους βόμβες το Ισραήλ, ή άλλη χώρα;
Όταν αυτοί οι ισχυρισμοί – που δεν συνοδεύονται με αποδείξεις – προέρχονται από την Αμερική του ημιπαράφρονος Τραμπ και το Ισραήλ του εγκληματία Νετανιάχου, πρέπει να κρατάμε και μικρό καλάθι.
Η ανθρωπότητα ακόμη δεν έχει συνέλθει από τη μεγάλη απάτη που διέπραξε η Αμερική του Μπους σε συνεργασία με τη Μεγάλη Βρετάνια του Μπλερ, στις αρχές του αιώνα, για να ανατρέψουν με τα όπλα το καθεστώς Σαντάμ στο Ιράκ.
Ισχυρίσθηκαν ότι προστατεύουν τον πλανήτη από τα επικίνδυνα χημικά όπλα που κατασκεύαζε ο Ιρακινός δικτάτορας. Μόνο που δεν υπήρχαν. Ούτε καν εργαστήρια που θα μπορούσαν να τα παράγουν.
Η επιχείρηση «σοκ και δέος» άλλαξε την κατάσταση στην περιοχή – αλλά όχι υπέρ της Δημοκρατίας και της Ειρήνης. Πρακτικά υπέρ του… Ιράν. Έχει πλέον σύμμαχο το Ιράκ – λόγω επικράτησης της σιιτικής πλειοψηφίας του – και επιρροή σε χώρες της περιοχής, ή έστω σε μεγάλες ομάδες πληθυσμού τους.
Αν προστεθούν οι αρνητικές συνέπειες που είχαν οι επεμβάσεις στη Λιβύη, τη Συρία, την Αίγυπτο, το Αφγανιστάν – αλλά και στα Βαλκάνια – το συμπέρασμα είναι ότι ο κόσμος δεν έγινε καλύτερος και ασφαλέστερος με την pax Americana.
Ούτε καν άλλαξε στην κατεύθυνση που διακήρυτταν οι «ειρηνόφιλοι» των βομβαρδισμών και των βίαιων αλλαγών σε χώρες μέλη του ΟΗΕ – με πραγματικό στόχο την εξυπηρέτηση άνομων δυτικών συμφερόντων.
Στη Μέση Ανατολή τα προβλήματα που απειλούν σήμερα τον πλανήτη, δημιουργήθηκαν από αντίστοιχες επεμβάσεις – τον Άγγλων και των Γάλλων – στον προηγούμενο αιώνα. Έκοψαν και έραψαν σύνορα κατά τη βούληση τους και δημιούργησαν κράτη στα οποία εγκατέστησαν μαριονέτες τους ως κυβερνήσεις.
Δεν είναι χειρότεροι οι Αγιατολάχ του Ιράν από τους δυνάστες των μεσαιωνικών καθεστώτων της Αραβικής Χερσονήσου που υπηρετούν τους δυτικούς επικυρίαρχους.
Ο κυνισμός με τον οποίο ο Τραμπ έσπευσε να υποστηρίξει – και στρατιωτικά – τη δολοφονική βαρβαρότητα της σημερινής ισραηλινής κυβέρνησης, δεν είναι καλό σημάδι για το μέλλον του πλανήτη.
Οι Αμερικανοί δεν είναι απόλυτοι επικυρίαρχοι. Ούτε είναι βέβαιο ότι η Αμερική θα γίνει «μεγάλη ξανά» – κατά το δόγμα Τραμπ, που απορυθμίζει τη διεθνή οικονομία, με συνδυασμούς πολεμικής ισχύος και πολιτικού παραλογισμού.
Στην – αποδυναμωμένη από τον ουκρανικό τυχοδιωκτισμό των ηγεσιών της – Ευρώπη, ο κυνισμός είναι κακός σύμβουλος. Ιδίως όταν όσοι υπερασπίζονται τα «δικαιώματα άμυνας» του επιτιθέμενου Ισραήλ, συντάσσονται με τη θεωρία των… προληπτικών βομβαρδισμών!
