Ο Αλέξης Τσίπρας παρέλαβε ένα κόμμα που έμπαινε – δεν έμπαινε στη Βουλή, έπεισε την εκλογική βάση της Δημοκρατικής παράταξης να το εμπιστευτεί με 36% και τελικά το παρέδωσε με 18%.
Έκτοτε η φθορά συνεχίζεται και με τη δική του παρασκηνιακή συνδρομή – αν όχι… επιδίωξη! Και πλέον οι δημοσκόποι το επαναφέρουν σε κατάσταση μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Ο πρώην Πρωθυπουργός, ωστόσο, δείχνει να αντιμετωπίζει τις αίτιες του δημοσκοπικού αφανισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε στυλ: «όχι εγώ, η Γιαντικιάρογλου».
Προφανώς θεωρεί ότι υπάρχει τρόπος να μείνει ο ίδιος στη Βουλή, χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ. Οπότε ας πάει και το παλιάμπελο.
Εδώ θα έκλεινε αυτή η συζήτηση αν ο Σωκράτης Φάμελλος, είτε «υπό προθεσμία» πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, είτε «λίγος», όπως διακινεί η φιλο-τσιπρική φράξια, δεν έκανε αυτό, που ουδείς πολιτικός αρχηγός έκανε μέχρι σήμερα.
Έβαλε το δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων και αμφισβήτησε τα ευρήματα εταιρίας που δίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ 2,9%, αν είχαμε τώρα εκλογές: «Τέτοιου είδους πρακτικές, λειτουργούν ως εργαλεία χειραγώγησης της κοινής γνώμης…».
Έτσι μπαίνει στο τραπέζι ένα θέμα-ταμπού για το πολιτικό σύστημα: Οι «πίτες» και οι «κολώνες» που κοινοποιούνται από τους δημοσκόπους είναι ευρήματα συμβολής στην πρόγνωση εκλογικού αποτελέσματος, ή μέθοδος επηρεασμού του;
Ουδέποτε φορέας της Πολιτείας έχει ελέγξει το δημοσκοπικό προϊόν – όπως προβλέπει ο νόμος Ρουσσόπουλου. Οι εταιρίες που το παράγουν… αυτοελέγχονται.
Κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει κανέναν, να παραγγείλει δημοσκόπηση και να την εκλάβει όπως θέλει. Η επιστημονική ακρίβεια των μεθόδων μιας εταιρίας αφορά όσους την πληρώνουν. Αλλά η κοινοποίηση πρέπει να υπόκειται σε κανόνες.
Χωρίς έλεγχο από ανεξάρτητη Αρχή, οι πολίτες μένουν απροστάτευτοι από ενδεχόμενες επιχειρήσεις αλλοίωσης των προθέσεών τους, ή επηρεασμού του φρονήματός τους. Για λόγους που παραπέμπουν σε αυτοεκπληρούμενες προφητείες.
Ιδίως όταν οι δημοσκόποι εκτός από ερευνητές είναι και… σύμβουλοι αυτών για τους οποίους ερευνούν – οπότε μόνο… ανεξαρτησία δεν μπορούν να επικαλεστούν. Και όταν το δημοσκοπικό υλικό διευκολύνει ορισμένα ΜΜΕ να εξαπατούν την κοινή γνώμη.
Ό,τι προβάλλεται ως δημοσκόπηση, πρέπει να είναι δημοσκόπηση – όπως ορίζεται επιστημονικά.
Ό,τι δηλώνεται ως «πρόθεση ψήφου», πρέπει να είναι πιστή απεικόνιση των ευρημάτων και τίποτε περισσότερο. Η «εκτίμηση ψήφου» δεν είναι γκάλοπ. Είναι η… γνώμη του δημοσκόπου. Δικαίωμά του, αλλά ως γνώμη.
Ο Σωκράτης Φάμελλος έκανε ένα βήμα που μπορεί να οδηγήσει σε διαφάνεια και εξυγίανση, έναν τομέα του δημοσίου βίου, στον οποίο εύκολα μπορεί να εισχωρεί το –μαύρο – πολιτικό χρήμα. Έχει την τόλμη να κάνει και το επόμενο;
Σύμπασα η Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ – με την υπογραφή και του Τσίπρα – να φέρει το θέμα στη Βουλή και να ζητήσει το απλό: πώς αντιμετωπίζει η Πολιτεία το ιδιότυπο «τραστ» που παράγει προϊόντα με συνέπειες στην πολιτική ζωή; Θέτοντας συγκεκριμένες ερωτήσεις.
Πόσο κοστίζει η διενέργεια μιας έρευνας και ποιος την πληρώνει; Ποια – οικονομική – σχέση έχει με την κυβέρνηση, το κράτος ή τα κόμματα, η εταιρία που ερευνά τη στάση της κοινωνίας απέναντί τους;
Πού βρίσκονται τα ερωτηματολόγια που – υποτίθεται ότι – συμπληρώθηκαν και ποιος ελέγχει την εγκυρότητα της συμπλήρωσής τους; Ποιος βεβαιώνει ότι τα ποσοστά που προβάλλονται είναι αυτά που προκύπτουν από τα ερωτηματολόγια;
Εδώ σε θέλω κάβουρα… Αλλιώς το μεγάλο κομμάτι από το πεπόνι, θα πάει σε όποιον έχει το μαχαίρι…
