Η αλήθεια είναι ότι η μουσική του δεν λέει. Ο στίχος του δεν διεκδικεί εύσημα ποιότητας. Από φωνή, τίποτε ιδιαίτερο.
Ωστόσο η καλλιτεχνική παραγωγή του Αλέξη Λαναρά, – ή Λεξ, όπως σταδιοδρομεί – έχει ένα καταλυτικό στοιχείο: την αλήθεια.
Άμεση, ζωντανή, καθημερινή – περιθωριακή, χωρίς τις λούμπεν φραστικές εκτροπές των ομοτέχνων του – ατίθαση και επίκαιρη.
Οι απλές νότες και τα λόγια με τις αδέξιες ομοιοκαταληξίες, είναι βουτηγμένα στην πραγματικότητα που δεν βλέπουν πολλοί.
Σε όσα ανέκαθεν προσπαθεί να κρύψει το κατεστημένο και στις μέρες μας να ωραιοποιήσει το σύστημα Μητσοτάκη.
Αυτή η αλήθεια είναι διαπεραστική γιατί είναι εύληπτη και… αυθεντική. Ακόμη και όταν πάσχει αισθητικά.
► Λαζόπουλος για Αλεξίου – ΛΕΞ: «Ένωσε την αλήθεια της με την αλήθεια της εποχής μας»
Ο Λεξ λέει – μάλλον σπανίως λέει, απλώς τραγουδάει ως περφόρμερ και όχι ως τραγουδιστής – τα πράγματα όπως τα νιώθει μεγάλη μερίδα της γενιάς που χάνει την ευκαιρία της να εγγράψει στον πίνακα της Ιστορίας τη δική της επανάσταση.
Την αναζητούσε στο Ολυμπιακό Στάδιο με τον Λεξ – όπως και τον περασμένο Φεβρουάριο στα συλλαλητήρια.
Ίσως δεν είναι ακριβές ότι «ψάχνει οξυγόνο» – αναπαράγοντας την κραυγή στα συντρίμμια δύο τρένων που το καθεστώς δεν θέλει να ξέρουμε γιατί συγκρούσθηκαν, ποιοι ευθύνονται και τι μετέφεραν.
Περισσότερο αυτή η γενιά προσφέρει οξυγόνο, με τη φυσική παρουσία της «στο πεδίο» – στον δρόμο ή στη συναυλία.
Είναι ότι έχει ανάγκη μια – ταλαντευόμενη μεταξύ Ανατολής και Δύσης – χώρας, που έχασε πολλές φορές την Άνοιξη: το 1945 με το ΕΑΜ, το 1964 με το 1-1-4, το 1981 με την Αλλαγή.
Διά της «ανάπτυξης» βούλιαξε στην αυτοκατανάλωση των μύθων της και του χρήματος που έφεραν τα ευρωπαϊκά «πακέτα», προτού διοχετευτούν αποκλειστικά στους λίγους και ημέτερους.
Χώρα που χρειάσθηκε ενάμιση αιώνα για να αποκτήσει πραγματική Δημοκρατία – μόλις το 1974. Χωρίς όμως να θεμελιώσει ταυτόχρονα και σύγχρονο κράτος.
Της το στέρησαν οι δυναστείες που την κυβερνούν: οι Καραμανληδες, οι Παπανδρέου και οι Μητσοτάκηδες – αλλά και οι Σαμαρο-Σιμήτηδες που βγήκαν από την ίδια μήτρα.
Σόι πάει το βασίλειο: η Βουλή την γόνων και των κληρονόμων διευρύνεται σε κάθε εκλογή. Σε μισό αιώνα ομαλού πολιτικού βίου έβγαλε μόνο μια φορά Πρωθυπουργό που δεν κρατούσε από τζάκι.
Η προηγούμενη γενιά εξαπατήθηκε από τον τρίτο της οικογένειας Παπανδρέου και η σημερινή πολτοποιείται από τον δεύτερο της οικογένειας Μητσοτάκη.
Η προσωπική καθαρότητα του δεύτερου της οικογένειας Καραμανλή καταπλακώθηκε από τις κυβερνητικές αποτυχίες στην τιμωρία της διαφθοράς, στην επανίδρυση του κράτους και τελικά από τη δημοσιονομική εκτροπή.
Αν σε κάθε χώρα η κυβέρνηση – και η πολιτική τάξη γενικά – είναι και πολιτισμικό πρότυπο, η σημερινή γενιά έχει το χειρότερο.
Το υγιές προηγούμενο των ξαναμμένων παιδιών στα αμφιθέατρα που διαμόρφωσε η Μεταπολίτευση – ή των εθελοντών των Ολυμπιακών Αγώνων που διαμόρφωσε η Αγγελοπούλου – εξαερώθηκε από όσους δεν άντεξαν την αλλαγή μοντέλου που εκπροσωπούσε.
Οι νέοι δεν αναζητούν πλέον ήρωες στην πολιτική και στον εθνικό βίο – δεν υπάρχουν άλλωστε.
► Ο ΛΕΞ έγραψε και πάλι ιστορία: Πάνω από 60.000 άνθρωποι στο ΟΑΚΑ για την συναυλία
Ο 40άρης ράπερ εκπροσωπεί τη μετατόπισή τους σε νέας μορφής πολιτικά εδάφη – χωρίς καν πολιτική ενίοτε. Απλώς αφήνουν πίσω ψευδόμενους «εκπροσώπους» και πρακτικές μάρκετινγκ και εθελοδουλίας στη μιντιοκρατία.
Ο Λεξ έστησε το προσωπικό έπος του στο Ολυμπιακό στάδιο χωρίς εργαλεία προβολής και ενσωμάτωσης, ήτοι: διαφήμιση και συμβατική μιντιακή στήριξη.
Όπως τα συλλαλητήρια για τα Τέμπη που γιγαντωθήκαν χωρίς τα κόμματα.
Δεν είναι η λύση. Είναι όμως δείκτης αναζήτησης λύσης. Σωσίβιο που κρατάει στον αφρό όσους από τη σημερινή γενιά τον αποθεώνουν – μέχρι να βρεθεί η λύση.
