Είναι ο πιο έμπειρος βουλευτής της αντιπολίτευσης: πρώην πρωθυπουργός, κέρδισε εκλογές ως εκλεκτός της Δημοκρατικής παράταξης, διαθέτει προσωπικό επιτελείο, είναι νέος, χαρισματικός, κοσμογυρισμένος και με προοδευτική κουλτούρα…
Με αυτό το προφίλ, έπρεπε να είναι η αιχμή αποδόμησης της Μητσοτακικής κυβερνώσας ομάδας. Όπως ήταν -ακόμη και ασθενής- ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1990-93. Να τον βλέπουν οι πολίτες και να εμψυχώνονται…
Ωστόσο, μεριμνά μόνο για τη μέλλουσα προσωπική καριέρα του, με ανούσιες δραστηριότητες δημοσίων σχέσεων. Ή με παρασκηνιακούς σχεδιασμούς που εξευτελίζουν και τον δεύτερο διάδοχό του, διαλύοντας τον ΣΥΡΙΖΑ -που βρέθηκε στο σημερινό χάλι, αποκλειστικά με δική του ευθύνη. Το 5% δεν συνιστά αποτίμηση Φάμελλου.
Ειδικά αυτήν την περίοδο, ο Αλέξης Τσίπρας όφειλε να κρεμάει, από το πρωί ως το βράδυ, στο τσιγκέλι την κυβέρνηση και τον Μητσοτάκη προσωπικά, για το νέο σκάνδαλο.
Αλλά τις τελευταίες μέρες είδαμε μόνο ένα υμνολόγιο για τη μακαρίτισσα Μυρσίνη Ζορμπά -πρώην υπουργό του, αλλά περισσότερο παλιά ευρωβουλευτίνα του Σημίτη, την οποία προφανώς δεν ήξερε.
Και ένα αίτημα, που δεν επρόκειτο να ικανοποιηθεί, στον Τασούλα -να δημοσιοποιηθούν τα πρακτικά της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών, την επομένη του Δημοψηφίσματος του 2015- με επιστολή εμφανών αντιφάσεων.
- Ποια «ενιαία εθνική γραμμή» μπορούσε να διαμορφωθεί στη σύσκεψη, όταν ο ίδιος είχε πάρει τις αποφάσεις του;
- Πού κολλάνε με τις τρέχουσες ανάγκες της χώρας και της κοινωνίας, τα πρακτικά μιας σύσκεψης -έξι πολιτικών από τους μόνο… ένας παραμένει αρχηγός-, οτιδήποτε και αν περιέχουν. Ακόμη και αν τον… δικαιώνουν, αυτό είναι το θέμα σήμερα;
Αν προέκυψε «συμφωνία που εν τέλει άνοιξε την προοπτική εξόδου» από το Μνημόνιο, γιατί δεν απαντάει στο σχόλιο του παριστάμενου Σταύρου Θεοδωράκη:
- «Ο κ. Τσίπρας εκείνη τη μέρα βρέθηκε σε πάρα πολύ δύσκολη θέση και αποδέχθηκε τις απόψεις της αντιπολίτευσης, αποδέχθηκε την ουσία, ότι ήταν ένα αχρείαστο δημοψήφισμα, που θα μας έβγαζε από την Ευρώπη». Ισχύει;
Από πουθενά, πάντως, δεν προκύπτει ότι «εκείνα γεγονότα… απασχολούν ακόμα και σήμερα το δημόσιο διάλογο», ώστε να υπάρχει «επιτακτική ανάγκη να ριχτεί άπλετο φως σε όλες τις πτυχές τους».
Αλλά το χούι της ροπής στα λάθη -και ο εγωκεντρισμός- δεν κόβονται.
Ίσως επιδίωξε να μετριάσει την επίθεση από τη Δεξιά στο πρόσωπό του, για την επέτειο της 5η Ιουλίου 2015. Αλλά, τι έγινε πριν από δέκα χρόνια, κρίθηκε πολιτικά και θα κριθεί και από την Ιστορία. Το ζητούμενο τώρα είναι τι τεύξεται η επιούσα.
Για να μην τον αδικούμε: η σημαντικότερη -μαζί με τις Πρέσπες- πράξη της πρωθυπουργικής θητείας του Τσίπρα ήταν απόρριψη της -συμβουλευτικής ούτως ή άλλως- «εκφρασμένης βούλησης του ελληνικού λαού». Αλίμονο αν την έπαιρνε τοις μετρητοίς.
Ήταν νόμιμη, πολιτικά ορθή και εθνικά ωφέλιμη, επιλογή διαχείρισης του αποτελέσματος, ενός, επίσης νόμιμου και με θεμιτή σκοπιμότητα, Δημοψηφίσματος -που κέρδισε.
Αλλά η επιμονή στο παρελθόν δείχνει ότι δεν έχει να πει κάτι για το μέλλον. Εκτός από τη στράτευση στον «δημοκρατικό καπιταλισμ» -ως ανώτατο στάδιο του σοσιαλισμού, που χάσαμε, άραγε;
Τι ήταν αυτό που οδήγησε τον πρώην πρωθυπουργό σ’ αυτήν την, κενή νοήματος, πρωτοβουλία; Η ανάγκη να βρεθεί στο προσκήνιο -εν όψει ίδρυσης κόμματος αγνώστους ταυτότητας; Ή μήπως η ανασφάλεια μπροστά στην άφιξη της Άνγκελα Μέρκελ στην Αθήνα, που δεν επρόκειτο να πει τίποτε περισσότερο από όσα έχει γράψει στο βιβλίο της;
Άβυσσος η ψυχή του πολιτικού -ιδίως αν έχει τα χαρακτηριστικά του «Αλέξη». Με τους παρακμιακούς συμβούλους, που τον οδηγούν να κυνηγάει ανεμόμυλους, βάζοντας στο ράφι τα πραγματικά προσόντα του:
- Υπήρξε ευπρεπής πολιτικός, μαχόμενος εκπρόσωπος της γενιάς του, είχε καλές προσθέσεις, δεν έκλεβε και πίστευε σε όσα έλεγε.
Κακά τα ψέματα: το 2015 ο Τσίπρας ήταν αναγκαιότητα, αλλά πλέον δεν είναι «εθνικό κεφάλαιο»- ίσως ούτε καν παραταξιακό, αφού έχει απωλέσει μεγάλο μέρος από το προσωπικό του πολιτικό κεφάλαιο. Όχι αδίκως.
Αγνόησε βασικά στοιχεία της σύγχρονης πολιτικής, υιοθέτησε ανοησίες που παπαγάλιζαν οι εσωκομματικές φράξιες -όπως τα περί «πρώτης φοράς Αριστεράς», που δε υπήρξε ποτέ- και δεν είχε την αποφασιστικότητα να πάρει κρίσιμες αποφάσεις και να συγκρουστεί, όταν έπρεπε και με αυτούς που έπρεπε… Από πού να αρχίσουμε;
- Αν, τον Ιανουάριο του 2015, συμφωνούσε με τη πρόταση να εκλεγεί πρόεδρος της Δημοκρατίας και να γίνουν οι εκλογές το φθινόπωρο, για να προετοιμαστεί καλυτέρα…
- Αν, με την εκλογή του, δεχόταν την προτροπή του ευπατρίδη Γιώργου Προβόπουλου, να αξιοποιήσει τη δυναμική του νεοεκλεγέντος και να πάρει όσα περισσότερα μπορούσε από την τρόικα, κλείνοντας το Μνημόνιο που παρέλαβε, αντί να παραδώσει τη διαπραγμάτευσή του στον… Βαρουφάκη και κάνει σύμβολα της νίκης του τον Λαφαζάνη και τη Ζωή…
- Αν τον Αύγουστο του 2018, που επιτεύχθηκε ο στόχος της εξόδου από το Μνημόνιο, ασκούσε το προνόμιο του ανασχηματισμού, αφήνοντας εκτός υπουργικού Συμβουλίου τον Καμμένο, που φορτώθηκε αναγκαστικά το 2015…
- Αν, το 2019, στην Περιφέρεια Αττικής δεν κατέβαζε τη Δούρου, που ευλόγως ήταν προάγγελος ήττας μετά το Μάτι και δεν άλλαζε το σχεδιασμό του, προκηρύσσοντας πρόωρες εκλογές με ύφος «τα ρέστα μου», σχηματίζοντας αξιοθρήνητα ψηφοδέλτια -Επικρατείας, Ευρωβουλή και ΟΤΑ- και παραμένοντας στην περιθωριακή «Ευρωπαϊκή Αριστερά».
- Αν μετά το 2019 άλλαζε πραγματικά τον ΣΥΡΙΖΑ -κατά την εντολή του 32%- και δεν πήγαινε στις εκλογές του 2023 με τα «βαρίδια» -από τον Παππά μέχρι τον Πολακη- ως υποψήφια νέα κυβέρνηση…
- Αν, μετά τη συντριβή του, αναλάμβανε την ευθύνη της κομματικής και παραταξιακής ανασυγκρότησης σε αυτοκριτική βάση, ή αν αποχωρούσε πραγματικά, αντί να ανοίγει το δρόμο στον Κασσελάκη και μετά να οργανώνει την νεοσταλινική αποκαθήλωσή του…
- Αν, αμέσως μετά τις Ευρωεκλογές, αντί να μένει περίκλειστος σαν τα «Τείχη» του Καβάφη, έπαιρνε ανοιχτή πρωτοβουλία για νέο πολιτικό φορέα -αντί να παίζει, οχυρωμένος στο προσωπικό Ινστιτούτο του, κρυφτό με το κόμμα του και την Δημοκρατική παράταξη, να οργανώνει σεμινάρια αυτοπεποίθησης και να αναζητά ιδεολογική πυξίδα στην Αμερική…
- Αν, αντί για -δίκην αποτυχόντος πολιτευτή- οργάνωση επικοινωνιακού rebranding κατέβαινε αποφασιστικά και με τον ατομικό οπλισμό του, στα μαρμαρένια αλώνια της πραγματικής πολιτικής, κάνοντας αντιπολίτευση στη Βουλή και στο μαζικό χώρο, αν κοπίαζε δίπλα στους αγωνιζόμενους πολίτες -Συριζαιους ή όχι- για την αναχαίτιση της νεομητσοτακικής λαίλαπας -ως έμπρακτη συνειδητοποίηση της ευθύνης του στη γιγάντωση ενός κληρονόμου…
- Αν -τελευταίο, αλλά όχι έσχατο- υπολόγιζε κατά τους σχεδιασμούς του ότι ο θεμελιώδης κώδικας στην πολιτική είναι η λέξη «εμπιστοσύνη»…
Δεν θα έχανε διαρκώς πολιτική λάμψη, προσωπικό κύρος και φίλους -οπότε πολλά πράγματα θα ήταν αλλιώς σήμερα, πρωτίστως για τον ίδιο…
Αλλά, τι να λέμε τώρα…
