Εγκαίρως – στις 24/6 – η στήλη ανέφερε ότι «ο Βορίδης θα οδηγηθεί στην έξοδο γιατί εκπροσωπεί ό,τι το σύστημα Μητσοτάκη ήθελε να αποφύγει: να απολογηθεί για σκάνδαλο, σε Δικαιοσύνη που δεν ελέγχει».
Αυτό παραμένει πρόβλημα για την κυβέρνηση: δεν μπορεί να στείλει ο Πρωθυπουργός επιστολή, σαν αυτή που έστειλε στον Ντογιάκο για τα Τέμπη και ο υπουργός Δικαιοσύνης να κανονίσει σε ποιο ανακριτή θα πάρει η δικογραφία.
Μένει η Βόζεμπεργκ να καταγγέλλει ως «ανθελληνικές δραστηριότητες» τις συζητήσεις στο Ευρωκοινοβούλιο για το κράτος – μη – Δικαίου στην Ελλάδα.
Το χειρότερο είναι ότι η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία δεν θα σταματήσει, όταν εκκαθαρίσει τη σαπίλα του ΟΠΕΚΕΠΕ. Έχει βρει τραχανά απλωμένο, σε αρκετά υπουργεία με πολλούς εμπλεκόμενους – σε άλλες κατηγορίες ευρωπαϊκών κονδυλίων που διασπαθίσθηκαν.
Στο τέλος, ακόμη και αν η «εμπλοκή Μητσοτάκη» – που προτάσσουν ο Ανδρουλάκης και ο Φάμελλος, ζητώντας εκλογές, στις οποίες δεν φαίνονται ικανοί να πάρουν τίποτε παραπάνω από αυτό που ξέρουμε – δεν τεκμηριωθεί, ως ανοχή του στον ΟΠΕΚΕΠΕ, θα προκύπτει εξ οφίτσιο:
-Όταν η Ευρωπαϊκή Δικαιοσύνη βγάζει στη σέντρα, τον έναν μετά τον άλλον τους υπουργούς, δεν μπορεί να μένει εκτός κάδρου ο Πρωθυπουργός.
Μόνο ο Σημίτης το διεκδίκησε για τον εαυτό του. Όταν υπουργοί του μπαινοβγαίναν σε ανακριτικά γραφεία απορούσε: Γίνονταν τέτοια πράγματα επί εκσυγχρονισμού; Τι κρίμα…
Με την ευκαιρία: επί των ημερών του, ως αμετακίνητου υπουργού Γεωργίας μεταξύ 1981 –‘85, άρχισαν οι συνεταιρισμοί αντί να φροντίζουν για τη συλλογή και εμπορία των προϊόντων, να λειτουργούν ως διανομείς… επιδοτήσεων.
Συνέχισαν μέχρι σήμερα και ας κάνουν οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν ότι δεν έχουν ιδέα.
Στο σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ ξαναμπήκε μπροστά η γνωστή μηχανή: ο Πρωθυπουργός δεν είναι μέρος του προβλήματος – ούτε φραπέδες πίνει, ούτε σε χασάπη έχει πάει ποτέ στη ζωή του – είναι η λύση.
Ενίοτε μάλιστα στο «όνομα των προκάτοχων» του – για εξαλειφθούν οι «παθογένειες».
Οι κεκράκτες παραβλέπουν ότι επί Μητσοτάκη οι παθογένειες παρέμειναν – απλώς άλλαξαν οι ωφελημένοι: από το στράτευμα των μετακλητών που αυξάνεται, μέχρι τις αναθέσεις κρατικού και κοινοτικού χρήματος – σε ημέτερους, για δουλίτσες και προγραμματάκια.
Από την ανάληψή της, η κυβερνηση έκλεισε το μάτι της ατιμωρησίας – με το σκάνδαλο Νοβάρτις.
Γαλάζιοι τοπικοί παράγοντες πήραν το μήνυμα και δεν είχαν σταματημό, ενώ το «επιτελικό κράτος» τους διευκόλυνε – ανάλογα με τις εκλογικές ανάγκες της ΝΔ κατά περιφέρεια.
Όλοι παρέβλεψαν ότι η χώρα ανήκει στο κοινοτικό σύστημα διοίκησης και νομοθέτησης, οπότε οι λογαριασμοί δεν γίνονται χωρίς τον ξενοδόχο: τις ευρωπαϊκές αρχές, όπως η Κομισιόν και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο – με ελεγκτικούς μηχανισμούς, όπως η OLAF και η Ευρωπαϊκή εισαγγελία .
Ίσως νόμιζαν ότι έχουν «κάλυψη», αφού στην Κομισιόν κάνει κουμάντο η «αγαπητή Ούρσουλα» και το σύστημα διαφθοράς που εγκατέστησε στο Μπερλεμόν.
Ακόμη και υπουργοί μπέρδευαν τη Λάουρα Κοβέσι με την Γεωργία Αδειλίνη. Και οσάκις – η Ρουμάνα Τουλουπάκη – άρχιζε έρευνες, έβρισκε εμπόδια και από τη… Δικαιοσύνη – της Κλάπα!
Μετά αναλάμβανε ο Άδωνις. Ντυμένος Κολοκοτρώνης ζητούσε «να τιμωρηθεί η Κοβέσι», γιατί «μίλησε με ιταμό ύφος σε ανεξάρτητη κυρίαρχη Δημοκρατία», που «δεν δέχεται κομισάριους ή δερβέναγες…».
Προφανώς ο Πρωθυπουργός υποτιμά πόση ζημιά του έκαναν αυτές οι μαγκιές. Αλλιώς δεν θα άρχιζε το ξήλωμα από τον Βορίδη…
