Η καλή ομιλία από την προσωπική διάθεση του ομιλητή φαίνεται.
Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης πήρε τον λόγο στο Κοινοβούλιο σαν τεθλιμμένος συγγενής, που πρέπει να πει δυο λόγια για τον αποδημήσαντα.
Εν προκειμένω: την αίσθηση κυριαρχίας επί του παιχνιδιού είχε για έξι χρόνια.
Η ιδέα να εμφανιστεί σε ένα νομοσχέδιο που θα μπορούσε να υποστηρίξει μια χαρά ο Πιερρακάκης, δεν ήταν καλή.
Η κυβέρνησή του και ο ίδιος αντιμετωπίζουν την κατάσταση με τη μέθοδο που περιλαμβάνεται στο εγχειρίδιο Γκρίνμπεργκ: όταν βρίσκεσαι σε δύσκολη θέση, όρμα στον αντίπαλο.
Αλλά οι καιροί έχουν αλλάξει: τον περιγράφει ως επικεφαλής «συμμορίας», ακόμη και η… Διαμαντοπούλου!
Η δυσκολία της θέσης του δεν είναι διαχειρίσιμη με τα συνήθη εσωτερικά εργαλεία, που χρησιμοποιούσε οσάκις έπρεπε να απολογηθεί για σκάνδαλα.
Έχει να κάνει με τη «Ρουμάνα», που δεν ελέγχεται.
Ότι στο κοινοτικό κέντρο βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, ελεγχόμενη για διαφθορά και η «αγαπητή Ούρσουλα» διαμορφώνει έναν συμβολισμό, με ψυχολογικές επιπτώσεις στη δημόσια παρουσία του.
Ακόμη και οι κινήσεις των χεριών και των δάκτυλων – κατά τη σχετική εκπαίδευση από ειδικούς – πρόδιδαν αμηχανία.
Ωστόσο θα ήταν μια τυπική κοινοβουλευτική παρουσία για να συμπληρώσει τα δυο τελευταία κυριακάτικα κηρύγματα. Συν δυο λόγια για το νομοσχέδιο που συζητούσε η Βουλή και επικύρωση των διαγγελμάτων Πλεύρη κατά των μεταναστών.
Αλλά κάποιοι είχαν την ιδέα να παρεμβάλει 15 ολόκληρες παραγράφους – 586 λέξεις! – κατά των «κέντρων και ΜΜΕ που θέλουν πρωθυπουργό όμηρο των δικών τους πιέσεων» και γι’ αυτό «βγάζουν από τη ναφθαλίνη τον παλιό αρχηγό για νέα αποστολή».
Οι παροικούντες κατάλαβαν: τα σημεία ισορροπίας και ισχύος έχουν χαθεί. Όχι μόνο για την κυβέρνηση που κρεμιέται στα τσιγκέλια αυτές τις μέρες, ανήμπορη να αντιδράσει, αλλά και για τον ίδιο προσωπικά.
Το καουμποϊλίκι «λυπάμαι, δεν θα τους κάνω τη χάρη», ακούστηκε σαν τονωτική προσπάθεια αυτοπεποίθησης.
Η επίδειξη αποφασιστικότητας «έχουν δοκιμάσει με διαφορετικούς τρόπους τις αντοχές αυτής της κυβέρνησης, χωρίς αποτέλεσμα και αυτό θα επαναληφθεί τώρα», θύμιζε περισσότερο Κουταλιανό, παρά επικεφαλής Κοινοβουλευτικής Ομάδας με πλειοψηφία στη Βουλή.
Η επίθεση στον Αλέξη Τσίπρα – ως απόπειρα να μεταφέρει τη συζήτηση στο παρελθόν και να λύσουν διαφορές της περασμένης δεκαετίας, όπως επιδίωξε και ο πρώην Πρωθυπουργός εσχάτως – είχε μάλλον δυσάρεστη εξέλιξη:
Απέσπασε τον Τσίπρα από το συννεφάκι του «δημοκρατικού καπιταλισμού» και τον προσγείωσε στην πραγματική πολιτική.
Η δουλειά του είναι να συγκρούεται με τον Μητσοτάκη – που τα δικά του λάθη «γιγάντωσαν» – και όχι να ανταλλάσσει φιλοφρονήσεις με τον γερο-Σάντερς.
Έτσι, έκανε – επιτέλους – αυτό που αποφεύγει εδώ και δυο χρόνια. Σήκωσε το γάντι και έβαλε τον πήχη εκεί που πλεονεκτεί: ποιος ξεπλένει ποιον.
Μπίνγκο! Αλλά επειδή έχουμε καεί στο χυλό, ας φυσάμε και το γιαούρτι: αρκεί να μην το έκανε ως διεκδίκηση της εύνοιας που απολάμβανε ως τώρα ο Μητσοτάκης από μιντιακούς και οικονομικούς παράγοντες.
Σε κάθε περίπτωση αντί να κάνει απολογισμούς των σεμιναρίων του Ινστιτούτου του, είναι καλυτέρα να βρίσκεται στη Βουλή και να κάνει αντιπολίτευση, φέρνοντας την κυβερνώσα Δεξιά – και όχι τον ΣΥΡΙΖΑ – σε δύσκολη θέση…
Η νευρική πολυλογία του Μητσοτάκη εναντίον του, έδειχνε σαν ξόρκι – γι’ αυτό το ενδεχόμενο.
