Ο χαρακτηρισμός «μετανάστες» για όσους επιχειρούν να εισέλθουν στην Ευρώπη – και αλλού, ίσως οφείλεται σε βολική παρανόηση. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μετακινήσεις πληθυσμών όπως συμβαίνει συχνά στην Ιστορία.
Ο μετανάστης έχει την προσδοκία της επιστροφής –και ισχύει πάντα για τους πολιτικούς και πολεμικούς πρόσφυγες. Όχι, όμως, για όσους από την Αφρική και Ασία επιχειρούν να παραβιάσουν τα ευρωπαϊκά σύνορα, με όλο και περιορισμένες πιθανότητες να φτάσουν ζωντανοί απέναντι, αφού έχουν καταληστευτεί από τους διακινητές. Δεν σκέφτονται την επιστροφή, γιατί δεν έχουν πού να επιστρέψουν.
Ιστορικά, υπεύθυνη είναι η Ευρώπη. Λεηλάτησε τις πατρίδες τους, καταδίκασε τους πληθυσμούς στην εξαθλίωση και συνεχίζει να «απαλλοτριώνει» τον πλούτο τους. Αν υπάρχει αξιόπιστη λύση αναστροφής, είναι η οικονομική ενίσχυση στις χώρες προέλευσης, δίκην επιστροφής μέρους της αποικιοκρατικής «λείας». Πέρα από τις υποκριτικές αποστολές «ανθρωπιστικής βοήθειας», που απομυζούν τα καθεστώτα που στηρίζουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις – και οι Κινέζοι εσχάτως.
Αυτά δεν απασχολούν τον νέο υπουργό Μετανάστευσης και – μη – Ασύλου. Το παλιό δόγμα του Γεωργιάδη «να τους κάνουμε τη ζωή δύσκολη για να μην έρχονται», η απειλή «φυλακή ή επαναπροώθηση» του Βορίδη και η δική του θεωρία «η αποτροπή γίνεται με αίμα», νομοθετούνται εν ψυχρώ.
Το βάναυσο νομοθέτημα Πλεύρη συγκρούεται με βασικές ουμανιστικές αρχές, την ευρωπαϊκη νομοθεσία, το διεθνές Δίκαιο, τα ανθρώπινα δικαιώματα, το ελληνικό Σύνταγμα.
Το επισημαίνουν έγκυροι νομομαθείς, όπως ο Βαγγέλης Βενιζέλος και ο συνήγορος του Πολίτη, Ανδρέας Ποτάκης, που είναι καρφί στο μάτι των κυβερνώντων, από την Πύλο.
Οι εισροές δεν θα σταματήσουν όσο υπάρχουν λόγοι που τις προκαλούν. Η αποτυχία του Μητσοτάκη να υποστηρίξει τη διασπορά τους στην Ευρώπη, τον οδηγεί σε ακροδεξιές επιλογές. Οι διαδοχικοί εκλεκτοί του στη διαχείριση του Μεταναστευτικού μετατρέπουν τη μισαλλοδοξία σε – αναποτελεσματικό – νομικό υλικό..
Για λόγους πολιτικής επιβίωσης, απευθύνεται στα κατώτατα αισθήματα της κοινωνίας, ένα μέρος της οποίας κραυγάζει ανατριχιαστικά στο Διαδίκτυο: Πνίξτε τους, δεν τους θέλουμε! Με επιβράβευση – ατυχώς για την ποιότητα της Δημοκρατίας – από αρθρογράφους και άλλους πιονέρους της κυβερνητικής προπαγάνδας.
Το επιχείρημα «το κάνουν και άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις» συνιστά παραπληροφόρηση. Οι διευθετήσεις τύπου Ορμπάν και Μελόνι είναι εθνικές, με πολιτική και ιδεολογική βάση και δεν αποτελούν ευρωπαϊκή νομοθεσία.. Μόνο ο Αβραμόπουλος την επικαλείται στο κυβερνητικό στρατόπεδο.
Ο Πλεύρης νομοθετεί το μίσος και τον ρατσισμό έναντι «κατώτερων» όντων. Συντάσσεται με όσους προασπίζονται την «καθαρότητα του αίματος», την «απελευθέρωση των πόλεων» και την «ελληνικότητα του πληθυσμού», υιοθετώντας θεωρίες εισβολής. Με… ψαρόβαρκες!
Συνιστά κινδυνολογική ανοησία ότι στην Ευρώπη των 450 εκατομμυρίων, «θα μιλάμε για αντικατάσταση πληθυσμού» αν «τα 3 εκατ. μεταναστών που βρίσκονται στη Λιβύη, έρθουν μαζικά στις χώρες της». Η προάσπιση των συνόρων συνιστά χρέος της κυβέρνησης. Αλλά το ίδιο χρέος έχει απέναντι και στην ανθρώπινη ζωή, χωρίς διακρίσεις.
Δεν νοείται να χρησιμοποιεί όρους που ο Άρειος Πάγος έχει απορρίψει γιατί «προσβάλλουν την προσωπικότητα του ατόμου». Ούτε να αρνείται δικαιώματα, όπως η αίτηση ασύλου και η ανθρώπινη μεταχείριση: Διάσωση, στέγαση, πλήρης τροφή και περίθαλψη.
Ψιλά γράμματα για κάποιον που εκκολάφθηκε πολιτικά στο φυτώριο του ΛΑΟΣ και δίνει ρεσιτάλ διασυρμού της Ελλάδας, με οιονεί βασανιστήρια για… τιμωρία! Ως αντικίνητρο – «να μην έλθουν και άλλοι» – προσφέρει κάλυψη σε βιαιοπραγίες και θεσπίζει εγκλεισμό και υποσιτισμό.
Μα τι άνθρωποι είναι αυτοί που κυβερνούν τη σημερινή Ελλάδα;
