Η εικόνα του ΠΑΣΟΚ συνοπτικά: «ένας πρώην Πρωθυπουργός, μια πρώην Επίτροπος και έναν νυν δήμαρχος, θεωρούν ότι έχουν το προνόμιο της αυτονομίας, όσο και ο πρόεδρος του κόμματος, με το θεσμικό ιμπέριουμ».
Ο Γ. Παπανδρέου συνεχίζει να οργανώνει το ΙΧ «Συμπόσιο της Σύμης» – αυτή τη φορά στη Σκιάθο – έστω χωρίς την παλιά γκλαμουριά. Άγνωστο πώς χρηματοδοτείται.
Όπως και το, υπό την προεδρία του, αδρανές «Ίδρυμα Ανδρέας Παπανδρέου», το οποίο βράβευσε πρόσφατα ο… δήμαρχος Αθηναίων. Τον οποίο στις τελευταίες αρχαιρεσίες του ΠΑΣΟΚ ο πρώην Πρωθυπουργός στήριξε για την ηγεσία – την οποία δεν κατάφερε να πάρει ο ίδιος στις προηγούμενες.
Ο ΓΑΠ διορίζεται πλέον βουλευτής. Αλλά ούτε η προηγούμενη πρόεδρος, ούτε ο σημερινός, του ζήτησαν να διαλύσει το διασπαστικό μόρφωμα, με το οποίο «τιμώρησε» τον νόμιμο διάδοχό του Βαγγέλη Βενιζέλο, το 2015.
Η Άννα Διαμαντοπούλου τέταρτη στην κάλπη, αλλά οιονεί Νο2 στο ΠΑΣΟΚ ως επί του πολιτικού σχεδιασμού, κάνει εμφανίσεις και με άλλο κουστούμι: το προσωπικό «Δίκτυο, για τη μεταρρύθμιση».
Έτσι εμφανίζεται σε πολιτικές εκδηλώσεις ως «πρόεδρος», – με ένα «think tank» κατ’ ουσίαν ανταγωνιστικό του επίσημου κομματικού «In social», που διευθύνει ο Νίκος Ανδρουλάκης – το πιο σημαντικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ κατά τα βιογραφικά.
Το ΠΑΣΟΚ, σε ευνοϊκή συγκυρία – η κυβέρνηση είναι δεμένη πισθάγκωνα στον πάσσαλο της «Ρουμάνας»> και όποιος περνάει ρίχνει βελάκια – βγήκε στη σέντρα από τον Χάρη Δούκα – για το Μεταναστευτικό. Με Καστανίδη, τον Μεϊμάρογλου κι άλλους, που απλώς δεν βγήκαν στα κεραμίδια.
Γκάφα; Πάντως μίλησε αντιπολιτευτικά και ψήφισε αντίθετα. Άφησε στη Βουλή ένα ηχηρό «παρών», στον ρατσιστικό και μισαλλόδοξο νομοσχέδιο του Πλεύρη – που εξυπηρετεί μόνο το φλερτ Μητσοτάκη με την ακροδεξιά.
Αιφνιδιασμός του προέδρου και ουδείς μπορεί να απαντήσει πώς και γιατί κατέληξε σ’ αυτή την απόφαση.
Ένα σοσιαλιστικό κόμμα, αν μη τι άλλο, έχει ιδεολογικό χρέος να προασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εν προκειμένω, είχε και πολιτικό συμφέρον.
Να κάνουμε ταμείο: με όλα αυτά συσπειρωμένο κόμμα με συμπαγή πολιτική, δεν το λες.
Ιδίως αν προστεθεί και η – όχι ομόφωνης αποδοχής – ρητορική του «διμέτωπου» – που είχε κορυφωθεί στις εκλογές του 2023, με την απλή αναλογική.
Κάποιες επιθέσεις της Χαρ. Τρικούπη στην κυβέρνηση συνδυάζονται με ταυτόχρονη επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα – παρ’ ότι είναι πλέον σαν να κλέβεις εκκλησία…
Αυτές οι συμπεριφορές θολώνουν την εικόνα. Προβαλλόμενες στο πεδίο των πολιτικών εξελίξεων, δεν ωφελούν το ΠΑΣΟΚ – που βρίσκεται αντιμέτωπο με το δραματικό ερώτημα των δημοσκοπικών επιδόσεών του, τον προσεχή Σεπτέμβριο.
Ότι βγαίνει από τη μέση το ανέκδοτο «δεύτερο κόμμα η Ζωή», δεν λέει τίποτε όσο το ΠΑΣΟΚ το μόνο που βλέπει μπροστά του είναι η σκόνη της ΝΔ – όχι απλώς τη δεύτερη θέση.
Ο παλαιός κανόνας της πολιτικής «η αξιωματική αντιπολίτευση – την οποία σ’ αυτή τη Βουλή το ΠΑΣΟΚ κέρδισε στα χαρτιά και όχι στη κάλπη – είναι κυβέρνηση εν αναμονή – και ο επικεφαλής της υποψήφιος Πρωθυπουργός – εξουδετερώνεται.
Και ο Τσίπρας ήταν δεύτερος το 2019 και είδαμε τα χαΐρια του.
Επειδή κατά τον Ελύτη, «με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώνεται το καλοκαίρι», ο Νίκος Ανδρουλάκης πρέπει να απαντήσει πριν έλθει το φθινόπωρο, στο θεμελιώδες ερώτημα κάθε ηγεσίας: είναι στραβός ο γιαλός, ή στραβά αρμενίζουμε;
