Στην πολιτική οι καθαρές θέσεις κάνουν τις καλές σχέσεις. Αλλά επειδή το πρώτο χρειάζεται ειλικρίνεια προθέσεων, το δεύτερο είναι είδος σε ανεπάρκεια.
Συμβαίνει – στο εσωτερικό τους και στις μεταξύ τους επαφές, όταν υπάρχουν – και στον αστερισμό των κομμάτων που συναποτελούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ, πριν από μερικά χρόνια.
Θα περίμενε κανείς ότι ο αξιοπρεπής Σωκράτης Φάμελλος, που ηγείται σήμερα σε ό,τι απέμεινε από εκείνο το κόμμα, θα ήταν περισσότερο ειλικρινής σε ό,τι αφορά τις σχέσεις του με τον Αλέξη Τσίπρα. Ώστε ως αρχηγός, να επιβάλει και την ειλικρίνεια μεταξύ εαυτών και αλλήλων.
Είναι όμως; Ας πάρουμε μια δήλωσή του – όπως καταγράφηκε την Πέμπτη, στο iΕidiseis.gr:
-«Με τον Αλέξη Τσίπρα από την πρώτη μέρα που ανέλαβα κάναμε κοινή δήλωση προς την ίδια κατεύθυνση. Ήταν στο Συνέδριο, έχουμε ίδια γραμμή για την πολιτική της χώρας και του ΣΥΡΙΖΑ. Κεντρικός μας στόχος είναι η ισχυροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ».
Ποιος κοροϊδεύει ποιόν; Τίποτε από όλα αυτά δεν είναι ακριβές.
– Πώς είναι «κεντρικός τους στόχος η ισχυροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ» όταν ο Τσίπρας σχεδιάζει την ίδρυση κόμματος που αποδυναμώσει τον ΣΥΡΙΖΑ και ταυτόχρονα παραμένει βουλευτής του;
-Σε ποια «ίδια κατεύθυνση» αναφέρεται όταν ο ίδιος πασχίζει να πάει όσο καλύτερα το κόμμα του και ο πρώην επικεφαλής του, να πάει όσο καλύτερα το… δικό του!
-Ποια «ίδια γραμμή για την πολιτική της χώρας» έχουν, όταν ο Φάμελλος κινείται με βάση το ιδεολογικό πλαίσιο, το πρόγραμμα, το Καταστατικό και τις συνεδριακές αποφάσεις, αλλά ο Τσίπρας επιδιώξει να τα ξεπεράσει – διακηρύσσοντας ότι «δεν αποτελούν εναλλακτική λύση»;
Πώς ο πρώην πρόεδρος «ήταν» στο συνέδριο; Ένα πέρασμα έκανε, δεν μετείχε. «Παρίσταμαι και χαιρετίζω»… Σε ποιο κομματικό όργανο μετέχει και ποια κομματική απόφαση τον δεσμεύει;
Όταν ένας αρχηγός κόμματος υποχρεώνεται να τονίσει το αυτονόητο – όπως είναι η συναντίληψη του ιδίου με έναν προκάτοχό του – αυτομάτως αποκαλύπτει ότι αυτή αντίληψη δεν υφίσταται . Απλώς επιχειρεί να κρατήσει τα προσχήματα, εν αναμονή του… μοιραίου!
Η αλήθεια είναι ότι στα ελληνικά πολιτική ήθη, η συμπεριφορά των πρώην πρωθυπουργών στο κόμμα τους διαμορφώνεται με αυτονομία.
Αρχικά αφορούσε τους ιδρυτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ για ευνόητους λόγους. Αλλά σταδιακά μαζί με τους βασιλικούς άρχιζαν να ποτίζονται και οι γλάστρες και ενίοτε εξελίσσονται σε εσωκομματικό πρόβλημα.
Έτσι καταστράφηκε ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ο Βαγγέλης Βενιζέλος, στη θέση του οποίου -μεταξύ 2012 και 2015 – βρίσκεται σήμερα ο Φάμελλος.
Παρέλαβε ένα διαλυμένο, αναξιόπιστο και καταχρεωμένο κόμμα, το πλήρωσε στις κάλπες, κράτησε στο συρτάρι τα πορίσματα των εταιριών που ερεύνησαν τα οικονομικά της περιόδου Παπανδρέου και τον ανέχθηκε επί μήνες να σχεδιάζει φόρα παρτίδα δικό του κόμμα. Με την προκλητική θεωρία ότι δεν ήταν «διάσπαση», αλλά «λύτρωση».
Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε και για τους δυο.
Οι σημερινές αναλογίες Παπανδρέου – Τσίπρα, Βενιζέλου – Φάμελλου και ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ είναι προφανείς.
Τα κόμματα δεν είναι σαν τις τράπεζες ή άλλες επιχειρήσεις για να διαχωριστούν σε «καλό» τμήμα και σε «μαύρο», που φορτώνεται τα βάρη, για να διασωθεί το πρώτο.
Όσο ο Φάμελλος δεν λέει τα πράγματα με το όνομα τους, βάζει τον εαυτό του σε θέση αρχηγού υπό προθεσμία…
