Όταν οι νόμοι της ανθρώπινης ηλιθιότητας μεταφέρονται στο πεδίο της πολιτικής με παραπληροφόρηση, οδηγούν σε καταστροφή. Επειδή στο τέλος τα ωραία ψέματα, ωραία καίγονται. Για παράδειγμα, το σύμπλεγμα των πολιτικών της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ που, από το 2019, κάνουν καριέρα χρεώνοντας στον τότε πρωθυπουργό Τσίπρα ότι στο Δημοψήφισμα του 2015 μετέτρεψε το «όχι» σε «ναι» και συνεπώς είναι αναξιόπιστος. Για να το κάνουν πιο εύληπτο, οι επικοινωνιολόγοι τους χρησιμοποίησαν τον όρο «κολοτούμπα» – και κατά τις εξυπνάδες της Ντόρας: «Διεθνώς η λέξη είναι colotouba και δεν μεταφράζεται».
Ο πανάκριβος Γκρίνμπεργκ, που έβαλε τον πελάτη του ν εκλογών, στον κόσμο της «αρνητικής διαφήμισης», δηλαδή της μαύρης προπαγάνδας, έδειχνε ότι αξίζει τα λεφτά του για τον στόχο: «Να φορτίσουμε αρνητικά το όνομα του Τσίπρα». Δεδομένου ότι ο Μητσοτάκης δεν είχε προφιλ που θα μπορούσε να αναδειχθεί θετικά. Έκτοτε, σε αλλεπάλληλες αναμετρήσεις – στις εκλογές, στη Βουλή, στον δημόσιο διάλογο – το επικοινωνιακό σύστημα της Ν.Δ. προέτασσε την «κολοτούμπα του Τσίπρα».
Όταν δεν είχαν απαντήσεις για τα ανομήματά τους – ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί του, αλλά και οι προβεβλημένοι κεκράκτες του στα ΜΜΕ – κατέφευγαν στο παλαιό: «Και εσείς βασανίζετε τους μαύρους!».
Αυτή η ψευδής βάση της κεντρικής πολιτικής αντιπαράθεσης, τώρα ανατινάζεται με κρότο και τα συντρίμμια της ενταφιάζουν ολόκληρο το σύστημα Μητσοτάκη: Η επιχειρηματολογία του ήταν χάρτινη κατασκευή.
Η στήλη δικαιούται να υπενθυμίσει ότι συχνά σημείωνε το αυτονόητα, με πρώτο: Όσοι χρέωναν στον Τσίπρα πως «αγνόησε τη βούληση του λαού», ήταν σαν να ήθελαν να την αποδεχθεί ως… εντολή εξόδου από την Ευρωζώνη.
Δεύτερο: Αν αποδοθεί αυτό το νόημα στην ψήφο της 5ης Ιουλίου, εκείνο που καταλόγιζαν στον Τσίπρα, ήταν η σημαντικότερη στιγμή της πρωθυπουργίας του. Αλίμονο αν διάβαζε έτσι το αποτέλεσμα και επιχειρούσε να το εφαρμόσει. Ουδέποτε είχε ως «διέξοδο» την αντικατάσταση του ευρώ. Αλλά δεν ξεχνάμε τον τυχοδιωκτισμό ορισμένων Συριζαίων που εκτόξευσαν εναντίον του αντίστοιχες κατηγορίες για «προδοσία του λαού».
Ήταν αποτέλεσμα του συνδυασμού απρονοησίας και κομματικής ανάγκης εκ μέρους του, μετά την επικράτηση του 2015: Επιχείρησε να κυβερνήσει με ιδεοληπτικούς σαν τον Λαφαζάνη και απροσάρμοστους σαν τη Ζωή – που του επέβαλε το κόμμα, αλλά και σαλταρισμένους σαν τον Βαρουφάκη, που υπήρξε προσωπική επιλογή του.
Τελικά, το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, που έλεγε ο Χαρίλαος. Η αποκάλυψη του πλήρους σώματος των πρακτικών της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών αποτελεί ήττα για τον κλυδωνιζόμενο πρωθυπουργό: Το αφήγημά του καταρρέει, ταπεινωτικά.
Προφανώς θα καταφύγει στο «φιλοτσιπρικό τρίγωνο Καραμανλής – Παυλόπουλος – Μεϊμαράκης», που μόνο στο μυαλό των προπαγανδιστών του υπήρξε, στον μικρομεγαλισμό του Θεοδωράκη, στη φυσική απουσία της Φώφης και βεβαίως στην ασυναρτησία του Καμμένου.
Εξίσου προφανώς, όμως, στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα ο Τσίπρας, πολιτικά δεν ωφελείται ιδιαίτερα, με την αποκατάσταση μιας αδικίας σε βάρος του, αφού κάθε συζήτηση για το παρελθόν έχει μέλλουσα αξία μόνο για τους ιστορικούς. Όπως δεν ωφελήθηκε ο Καραμανλής, όταν αποδείχθηκε ότι ο νόμος του για τον «βασικό μέτοχο» ήταν έγκυρος, κατά το ευρωπαϊκό Δίκαιο.
Αλλά στο πεδίο της ηθικής δικαίωσης, ο Τσίπρας παίρνει μια μεγάλη ρεβάνς από τον Μητσοτάκη και τη μιντιακή κομπανία του…
