Δεν γνωρίζαμε την ύπαρξή του, μέχρι που η φωτογραφία του εμφανίσθηκε στα μίντια, στο πλαίσιο της πολιτικής αντιπαράθεσης για τον ΟΠΕΚΕΠΕ.
Η περίπτωση του εργαλειοποιείται: τόσο από την κυβέρνηση για να δείξει «και εσείς τα ίδια κάνετε», όσο και από το κόμμα του, για να αποδείξει ότι «δεν δέχεται σκιές».
Ο κ. Λάμπρος Αντωνόπουλος από το Ηράκλειο, γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ – και φίλος του προέδρου του, καθώς λέγεται – είναι πλέον διάσημος.
Προβάλλεται από την κυβερνητική προπαγάνδα ως αντιστάθμισμα στους υπουργούς, βουλευτές, μέλη και λοιπούς παράγοντες της ΝΔ, που ελέγχονται για τις κομπίνες τους, με τις αγροτικές επιδοτήσεις.
Θα ήταν η απόγνωση του πνιγμένου που πιάνεται από τα μαλλιά του, αν η αντίδραση του ιδίου και η διαχείριση της περίπτωσής του από το κόμμα του, δεν ήταν κάπως παράδοξη.
Ισχυρίζεται ότι αυτοβούλως έθεσε τον εαυτό του εκτός ΠΑΣΟΚ και επέστρεψε τη «νόμιμη» επιδότηση που έλαβε το 2020.
Εδώ κάτι δεν κολλάει. Αν ήταν νόμιμη, προς τι οι δυσάρεστες συνέπειες για τον ίδιο και το ΠΑΣΟΚ;
Ουδείς ζητάει από τους αγρότες που έλαβαν κοινοτικό χρήμα για τις καλλιέργειες τους, όπως είχαν δικαίωμα.
Ουδείς τους κρεμάει στο τσιγκέλι, δίπλα σε όσους παρανόμησαν με τη μεσολάβηση κυβερνητικών και κομματικών παραγόντων της ΝΔ…
Αν ο νομίμως επιδοτηθείς γραμματέας επιστρέφει την επιδότηση από κομματική φιλοπατρία, ποια δημόσια αρχή έκανε δεκτή την επιστροφή;
Η νομοθεσία και οι συναφείς κανονισμοί ισχύουν κατά το γράμμα και το πνεύμα τους. Όχι κατά τη βούληση επιδοτούμενων και υπαλλήλων.
Ένα προκειμένω, το ΠΑΣΟΚ «κρέμασε» τον Αντωνόπουλο, προφανώς για να αποφύγει την επιμόλυνση με την παρανομία απομύζηση κοινοτικού χρήματος.
Εκεί άλλωστε αποβλέπει η ρελάνς της Εξεταστικής Επιτροπής από «σύστημα Μητσοτάκη»: να συμψηφίσει την έφεση των «γαλάζιων» στη κομπίνα και να καθυστερήσει τη δίωξη υπουργών του.
Στη Χαρ. Τρικούπη πάτησαν την πεπονόφλουδα και στήνουν χάρτινο τείχος. Αντέχει για την εποχή Ανδρουλάκη και τις περιόδους της αντιπολίτευσης, αλλά όχι για τα μακρά διαστήματα που κυβερνούσε.
Τουλάχιστον οι ΣΥΡΙΖΑίοι έχουν επίγνωση ότι επί των ημερών τους θεσπίσθηκε ο τραγέλαφος «αλλού τα κοπάδια κι αλλού οι κτηνοτρόφοι, αλλού τα χωράφια κι αλλού η σοδειά» και ελπίζουν να μην σκάσουν τίποτε δικοί τους με ονόματα και διευθύνσεις.
Αλλά το ΠΑΣΟΚ – πέραν της τρέχουσας ποινικής διαδικασίας – δεν μπορεί να παριστάνει διαχρονικά την αθώα περιστερά. Ο Ανδρουλάκης μπορεί απλώς να βάλει το όριο αυτοπροστασίας του στο 2021 που ανέλαβε ο ίδιος.
Οι τρεις προκάτοχοι του που κυβέρνησαν, υπήρξαν σπορείς της ανομίας στη διαχείριση πόρων της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής.
Με τις οικείες κυβερνήσεις Σημίτη και των δύο Παπανδρέου, οι συνεταιρισμοί αντί να υποστηρίζουν καλλιέργειες και να συγκεντρώνουν προϊόντα για καλύτερη προώθηση, έγιναν διανομείς επιδοτήσεων – με τον κανόνα: «έχεις, ότι δηλώσεις».
Το ΠΑΣΟΚ με τους «Οργανισμούς» που θέσπισε κατά προϊόν, μετακίνησε το ανθρώπινο αναπτυξιακό δυναμικό της υπαίθρου – γεωπόνους, κτηνιάτρους κλπ – στο παρασιτικό πεδίο των συναλλαγών για τις επιδοτήσεις.
Το πολιτικό πλεονέκτημα του Ανδρουλάκη είναι ότι δεν βρίσκεται ο ίδιος, αλλά ο Μητσοτάκης ενώπιον της ευρωπαϊκής Δικαιοσύνης. Οι ευρωπαίοι εισαγγελείς, τους σημερινούς έπιασαν κλέπτοντας οπώρας.
Θα το χάσει, αν προσφέρει στους δικούς του κάλυψη «οσιομάρτυρα, που έκανε ένα λάθος» – και το κόμμα τους αναγνωρίσει τη μετάνοια.
