Η παράδοση παραχώρησης συνεντεύξεων σε φίλους και συγγενείς συνεχίσθηκε. Αλλά αυτή τη φορά η νευρικότητα των ημερών – καθώς αποβραδίς δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει – τον οδήγησε στο κρίσιμο λάθος: τα έβαλε με τον Καραμανλή…
Και με την Ντόρα συνακόλουθα, που υπήρξε υπουργός Εξωτερικών του – επαναφέροντας τη μέθοδο διευθέτησης ενδοοικογενειακών διαφορών δια των αξιωμάτων του: την έβγαλε στο περιθώριο της πολιτικής, υφάρπαξε τους ακολούθους της – όχι και πολύ σοφό σε κάποιες περιπτώσεις – και αποδυνάμωσε τον γιο της στον επικείμενο «πόλεμο των ρόδων» – μεταξύ των οικογενειών τους.
Με τον Καραμανλή είναι αλλιώς – για δυο κυρίως λόγους. Ο ένας είναι ότι παραβίασε τη μεταξύ τους οιονεί «συμφωνία κυρίων».
Ο πρώην Πρωθυπουργός μπορούσε να τον ανατινάξει από την ώρα που ενδιαφέρθηκε για την ηγεσία του κόμματος. Αλλά, εντίμως, τον άφησε να ασκήσει το κληρονομικό του δικαίωμα. Ο ίδιος προτιμούσε διακριτικά τον Μεϊμαράκη, προς τον οποίο η υποστήριξη της Ντόρας ήταν ορατή.
Ο Κυριάκος τους κατανίκησε δια της υπεροπλίας: υπερχρηματοδότηση καμπάνιας, συμμαχία με τον Σαμαρά, εργαλειοποίηση του Άδωνη, ντιλς με ισχυρούς του χρήματος και των ΜΜΕ, ανεξήγητη συμπεριφορά Τζιτζικώστα, που τώρα εξηγείται.
Ο Καραμανλής σεβάστηκε την ετυμηγορία: αυτόν βγάλατε, με αυτόν θα προχωρήσετε. Ουδόλως τον υπονόμευσε – σε βαθμό αφέλειας.
Αξιοποιώντας την καραμανλική ανοχή, ο Μητσοτάκη εξανδραπόδισε άλλα μέλη της οικογένειας Καραμανλή και έδωσε ρόλους στους εισοδιστές της ακροδεξιάς και του Σημιτισμού.
Όταν κέρδισε τις εκλογές – κλέβοντας από το εικόνισμα των ΣΥΡΙΖΑίων – και με τις μεθόδους του έγινε το απόλυτο αφεντικό στο κόμμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, τοποθέτησε στην πινακοθήκη των επιφανών του και… τον πατέρα του και «έφαγε» τον Παυλόπουλο!
Ο Καραμανλής απογοητεύτηκε όταν η σοβαρή καταγγελία του για τις υποκλοπές δεν βρήκε απήχηση στα στελέχη της ΝΔ. Ωστόσο κράτησε αξιοπρεπή στάση, προεκτείνοντας τα όρια της ευπρέπειας ως την αποδοχή πρόσκλησης σε δείπνο με τα συζύγων, – σε μια από τις οικίες Μητσοτάκη.
Το 2023 αποδεσμεύθηκε αξιοπρεπώς και από την ΚΟ της ΝΔ – γυρίζοντας την πλάτη σε «άκρα» και τους «εκσυγχρονιστές», που βρέθηκαν στα ίδια έδρανα.
Ωστόσο, ως πρώην πρωθυπουργός κράτησε για τον εαυτό του το προνόμιο να παραμένει επί των επάλξεων στα εθνικά θέματα – κυρίως στα ελληνοτουρκικά.
Με σαφήνεια επιχειρημάτων, πατριωτική διαύγεια και στιβαρή δημόσια παρουσία, προειδοποίησε ότι αντιτίθεται στον Νεομητσοτακικό σχεδιασμό υποχωρήσεων «εκεί που χτυπάει η καρδιά του ελληνισμού: Αιγαίο, Κύπρος, Θράκη».
Υπήρξε λάθος του η διπλή εμφάνιση στο ακραίο ακροατήριο του Σαμάρα. Αλλά ανέδειξε με τον προσωπικό εξοπλισμό του, τα όρια της εθνικής συμπεριφοράς, απέναντι στην τουρκική βουλιμία και τις παροτρύνσεις «συμμάχων και εταίρων» προς την Ελλάδα να «τα βρούμε» – όπως εξ αρχής έδειξε διατεθειμένος να κάνει ο Μητσοτάκης.
Ως Πρωθυπουργός ο Καραμανλής, με ένα κόμμα διαβρωμένο από τους «νταβατζήδες» που κατήγγειλε, απέτυχε να υλοποιήσει τις εξαγγελίες του για «επανίδρυση του κράτους» και τιμωρία της «σημιτικής διαφθοράς» που παρέλαβε.
Δέσμιος της ισχνής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας του μετά το 2007, υπέκυψε στη διεθνή κρίση που ακολούθησε παρέδωσε δημοσιονομική εκτροπή – αφού ηττήθηκε στις εκλογές που προκάλεσε για την ανάσχεσή της.
Αλλά στα εθνικά θέματα, υπήρξε καθ’ όλα άξιος της λαϊκής εμπιστοσύνης.
Στην ανιστόρητη επίκριση – με προσβλητικό ύφος – του Καραμανλή από τον Μητσοτάκη για αδράνεια στα ελληνοτουρκικά και «εύκολη διπλωματία του Twitter» συμπεριλαμβάνει – δολίως – και τη στάση του στο Βουκουρέστι, τους διαύλους του με τη Ρωσία και την Κίνα και την όρθια συμπεριφορά του προς τους Αμερικανούς.
Λαγός τη φτέρη έσειε…
