Ισραηλινοί τουρίστες ήλθαν με κρουαζιερόπλοιο να απολαύσουν την ελληνική φιλοξενία στην πρωτεύουσα των Κυκλάδων. Στο λιμάνι της παλιάς εργατούπολης, εκατοντάδες Έλληνες πολίτες τούς περίμεναν με παλαιστινιακές σημαίες και συνθήματα. Εναντίον τους; Όχι ακριβώς – δεν τους ήξεραν και προσωπικά άλλωστε. Εναντίον της κυβέρνησης και του στρατού της χώρας τους. Όσων δολοφονούν αθώους στη Γάζα, για να αφανίσουν από προσώπου της γης τον παλαιστινιακό λαό. Με τα όπλα και το μαρτύριο της πείνας.
Δεν είναι ιδέα των διαμαρτυρηθέντων. Ο ΟΗΕ καταγγέλλει τα ανοσιουργήματα σε βάρος αμάχων. Δεκάδες κυβερνήσεις και η διεθνής κοινή γνώμη αξιώνουν να σταματήσει το έγκλημα. «Είναι ντροπή για την ανθρωπότητα ότι αθώοι άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα και σκοτώνονται από βόμβες, εγκλωβισμένοι στους θύλακές τους», δήλωσε ο βασιλιάς του Βελγίου. Όπου οι Αρχές συνέλαβαν δύο Ισραηλινούς ως εμπλεκόμενους στη γενοκτονία.
Μπορεί κανείς να σιωπήσει, να συνταχθεί με τον ΟΗΕ, ή με τον Άδωνι Γεωργιαδη που εξυμνεί με φανατισμό το Ισραήλ και τους μακελάρηδες του σημερινού ακροδεξιού καθεστώτος. Στην Ερμούπολη τάχθηκαν με τον Γκουτέρες. Στοιχειώδης ουμανιστική υποχρέωση ενός λαού που πέρασε συχνά δια πυρός και σιδηρού. Το αντίθετο θα ήταν όνειδος για τη χώρα.
Το πλοίο της χαράς, τα μάζεψε κι έφυγε. Με αξίωση του Τελ Αβίβ, ή από την παραζάλη των ημερών, ο εξωκοινοβουλευτικός υπουργός, Άκης Σκέρτσος, επιχείρησε να στιγματίσει μια δραστηριότητα ανθρωπιστικής ευαισθησίας; Στο πλευρό του και ο Χρυσοχοΐδης, επισείοντας: «Θα συλλαμβάνεται όποιος επιχειρεί να εμποδίσει πολίτες τρίτων χωρών να εισέλθουν νόμιμα στη χώρα». Αν αυτό καταλαβαίνει ότι συνέβη στη Σύρο, τζάμπα τα ένσημα στον σοσιαλισμό. Τουλάχιστον υπήρξε προσεκτικός στις διατυπώσεις του.
Αντίθετα, ο Σκέρτσος ξεσάλωσε – μεγαλώνοντας τις απορίες για το είδος των προσώπων που έκαναν καριέρα στο ΠΑΣΟΚ προτού ανακαλύψουν τις χάρες του Μητσοτάκη. Τίποτε από όσα ισχυρίστηκε, δεν είναι ακριβές: Δεν πρόκειται για «παρεμπόδιση ή εκφοβισμό τουριστών τρίτης χώρας να επισκεφθούν την πατρίδα μας». Ήταν ανθρωπιστική κραυγή εναντίον συγκεκριμένης χώρας και συμπαράστασης στα θύματά της, σε μια άλλη πατρίδα. Ότι «εμπίπτει στις διατάξεις της αντιρατσιστικής νομοθεσίας και διώκεται ποινικά», είναι μπαρούφα.
Δεν ήταν «αντισημιτισμός, δηλαδή ρατσισμός», όπως έσπευσε να τον συνδράμει η Διαμαντοπούλου, εντελώς μακριά από τις προσεγγίσεις του ΠΑΣΟΚ και μαζί με τους μετανοημένους αντισημίτες της κυβέρνησης. Δεν είχε σχέση με την «εθνικότητα Ισραηλινών πολιτών». Ήταν συμβολική καταγγελία της συνενοχής των συγκεκριμένων επιβατών, για συγκεκριμένο λόγο.
Αν η κυβέρνηση – με τους παρακοιμώμενους του Παπαδόπουλου και ευρωπαϊκών νεοφασιστικών στοιχείων στις γραμμές της – χαρακτηρίζει «φασιστικές πολιτοφυλακές» όσους έσωσαν την τιμή των Ελλήνων, οι λέξεις χάνουν το νόημά τους.
Πράγματι, η Ελλάδα «είναι φιλόξενη και ειρηνική χώρα που στέκεται με ευαισθησία και έμπρακτη υποστήριξη σε κάθε λαό που υποφέρει», όπως λεει ο υπουργός του Μητσοτάκη. Αυτό ακρινώς αναδείχθηκε στη Σύρο: «Στην Ελλάδα της ειρήνης και λίκνο της δημοκρατίας, οι σιωνιστές δεν είναι καλοδεχούμενοι». Απλώς, η κυβέρνηση δεν έχει σχέση με αυτόν που υποφέρει, αλλά με τον σφαγέα του.
Η «τουριστική μας οικονομία» και η «μακρά παράδοση φιλοξενίας των Ελλήνων» δεν πλήττεται από τους διαδηλωτές, αλλά από την κυβερνητική ανοχή στο έγκλημα. Οι υπουργικοί τσαμπουκάδες εναντίον διαδηλωτών, στο όνομα της «συμμαχίας» με το Ισραήλ, συνιστούν πρόκληση.
