Δεν ξέρουμε πότε ακριβώς επήλθε το «τέλος της Μεταπολίτευσης» – οι αναλυτές το τοποθετούν σε διαφορετικές περιόδους.
Ξέρουμε όμως πλέον το τέλος της «γιορτής» για την επέτειο της Μεταπολίτευσης: 24 Ιουλίου 2025. Ο επιθανάτιος ρόγχος της έχει την υπογραφή του Κώστα Τασούλα.
Η πρώτη αποτυχία μιας θητείας μόλις τεσσάρων μηνών, που έχει ήδη τα χαρακτηριστικά του υδρογόνου: άχρωμη, άοσμη και άγευστη.
Τη φετινή δεξίωση της προεδρίας για τα 51 χρόνια, συμβατή με τα συμφραζόμενα της Μεταπολίτευσης, δεν τη λες .
Η παραδοσιακή σύναξη των αρχηγών στο κιόσκι ήταν λειψή και κράτησε μόλις ένα τέταρτο.
Η νευρικότητα Μητσοτάκη απέναντι σε πολιτικούς αντιπάλους του χάλασε το τυπικό της «ενότητας».
Η παρουσία προσώπων που έχουν αντιστρατευθεί τα ιδανικά της αντιδικτατορικής αντίστασης και τα χαρακτηριστικά Μεταπολίτευσης, μάλλον πρόσβαλαν την επέτειο και η υποεκπροσώπηση της «γενιάς του Πολυτεχνείου», νέρωσε το χαρακτήρα της.
Η επίδειξη κοκεταρίας – και σε κάποιες περιπτώσεις του κιτς – συνδυάσθηκε με την απουσία του αληθούς πολιτικού πνεύματος της ημέρας.
Ήταν εκεί ο κομματικός στρατός της ΝΔ – με κατ’ ανάθεση αξιώματα και εφήμερους τίτλους – εκπρόσωποι φορέων χωρίς απήχηση και δημοσιογράφοι ως… προσκεκλημένοι! Αλλά όχι η Μαρία Καρυστιανού.
Η εκδήλωση στον κήπο του προεδρικού μεγάρου δεν είχε ψυχή και περιεχόμενο που εμπνέει. Ποια Δημοκρατία να τιμηθεί με κυβέρνηση σε ακροδεξιά διολίσθηση που παραβιάζει τους κανόνες της;
Στο εσωτερικό καταλύει τις αξίες της και στο εξωτερικό συναλλάσσεται με εγκληματίες και διεφθαρμένους «ηγέτες» και μεσαιωνικά καθεστώτα.
Ποια οράματα της επετείου να αναδειχθούν όταν υπουργοί απειλούν με φυλακή τους πολίτες που εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους σε μια γενοκτονία;
Στα 50 χρόνια της, η επέτειος κατέπεσε. Το δείχνει περιφρόνηση που εκπέμπει η κοινωνία, με ποικίλες εκδηλώσεις της, σε κάποιους εκπροσώπους της πολιτικής.
Μπορούν να γιορτάζουν τη Δημοκρατία όσοι βεβηλώνουν τις αρχές της, καταλύουν τους θεσμούς της και νοθεύουν τους κοινοβουλευτικούς κανόνες της;
Αυτά δεν ενοχλούν τον σημερινό ένοικο στο προεδρικό Μέγαρο. Παραμένει ο πολιτικός που ούτε στη φαντασία οποιουδήποτε πολίτη δεν είχε πιθανότητα να πάρει το αξίωμα, κατά τον προγενέστερο βίο και την πολιτεία του.
Αναδείχθηκε αρχηγός του ελληνικού κράτους με τις σκοπιμότητες της μονοκομματικής εκλογής του. Παρά την παλαιά εμπλοκή του – λόγω προσφυγής στη βουλευτική ασυλία – σε καταδίκη της χώρας στο ευρωπαϊκό Δικαστήριο, για στέρηση δικαιώματος δίκαιης δίκης, σε πολίτη που τον καταμήνυσε.
Κομματικός ως πρόεδρος της Βουλής, επιδόθηκε σε εμφυλιοπολεμικά κηρύγματα και συμμορφώθηκε με κυβερνητική εντολή, για εμφάνιση των ναζί του τάγματος Αζόφ, που συνόδευαν τον Ζελένσκι.
Στην επέτειο η προεδρία απέκλεισε την είσοδο στον Παλαιστίνιο που συνόδευε αρχηγό κοινοβουλευτικού κόμματος. Ανοήτως ασφαλώς, γιατί θα μπορούσε να έχει καρφιτσωθεί ως παράσημο στο πέτο του προέδρου.
Αλλά αν υπήρχε το πολιτικό θάρρος που απαιτεί ο συμβολισμός της αντίθεσης του ελληνικού λαού στο συνεχιζόμενο ανοσιούργημα του Νετανιάχου, θα υπήρχε και αναφορά στη Γάζα, από τον ίδιο.
Το επιχείρημα ότι «ο Παυλόπουλος έκοψε τους συνοδούς», δεν αντέχει. Κόπηκαν οι συνοδείες συζύγων, τέκνων και λοιπών συγγενών. Όχι οι παρουσίες με πολιτικό περιεχόμενο και ηθικό βάρος.
Εξ αρχής πρόεδρος χαμηλών προσδοκιών, ο Τασούλας έβαλε τη σφραγίδα του στη νόθευση της μνήμης που οφείλει η Πολιτεία στη Μεταπολίτευση.
