Πώς είναι η ζωή χωρίς κοινοβουλευτικό έδρανο; Το 2019 η Φώφη και το 2023 ο Ανδρουλάκης, έκριναν ότι το ΠΑΣΟΚ δεν χρειάζεται τον – πρώην πρόεδρό του και αντιπρόεδρο τριών κυβερνήσεων, Βαγγέλη Βενιζέλο, στην Κοινοβουλευτική του ομάδα.
Προτίμησαν, αντιστοίχως, τον Γιώργο Καμίνη – τι να γίνεται αυτή η ψυχή που ήθελε και την ηγεσία του κόμματος; – και τον Παναγιώτη Δουδωνή. Με όλο το σεβασμό στις προσωπικότητές των δυο ανδρών, σε ό,τι αφορά το ΠΑΣΟΚ, τη Βουλή και την πολιτική γενικότερα, ήταν: ανθ’ ημών ο Γουλιμής.
Ο «Μπένι» αποχώρησε από το κόμμα – για να επιτρέψει το 2024 ως απλό μέλος -ψηφοφόρος, στις έκτακτες αρχαιρεσίες, χωρίς να είναι σαφές ποιον προτιμούσε.
Πλέον έχει μετακινηθεί στο βάθρο του παντεπόπτη των πολιτικών διεργασιών, με ή χωρίς προσδοκία να τον καλέσουν σε ενεργό ρόλο – κάτι που πάντως δεν συνέβη.
Ωστόσο είναι καλυτέρα από άλλους. Ο συνομήλικός του Κώστας Καραμανλής ταλαιπωρείται και ταλαιπωρεί τον Μητσοτάκη, οι μεγαλύτεροί του, Γιώργος Παπανδρέου και Αντώνης Σαμαράς, είναι σκιές του παρελθόντος τους, ο μικρότερός του, Αλέξης Τσίπρας, περιμένει να τον ενθρονίσουν – άγνωστο που και ποιοι.
Ο Βενιζέλος είναι πολιτικά παρών δια του ακαδημαϊκού εκτοπίσματος και της επιστημονικής κρίσης του. Οσάκις καταθέτει την ερμηνεία του για τη Συνταγματική τάξη, καθίσταται πρόσωπο αναφοράς.
Η εξέλιξη που πήρε το σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ στη Βουλή τον κατέστησε περισσότερο σημαντικό και από αρχηγό κόμματος. Άλλωστε οι επικεφαλής των αντιπολιτευτικών σχημάτων δεν μπορούν να συναγωνιστούν την πολιτική συγκρότηση και το βεληνεκές της δημόσιας παρουσίας του.
Οι κυβερνητικοί δεν τον έχουν απέναντι τους στην Ολομέλεια, – αλλά τον βρήκαν μπροστά τους, ως αποσυναρμολογητή της κυβερνητικής υπόστασης – στο ανατριχιαστικό σκηνικό που έστησε το μέγαρο Μαξίμου.
Η ΝΔ υπέκυψε απελπισμένα στον αυτοκαταστροφικό χειρισμό που επέβαλε, ως μαριονετιστας ο Βορίδης και διέλυσε τον κοινοβουλευτισμό – όπως τον ορίζουν το Σύνταγμα και ο Κανονισμός της Βουλής – που μετατράπηκε σε φάντασμα του εαυτού της.
Ο πρόεδρός της, ως μόνος αρμόδιος για τη διεύθυνση του Σώματος και του θεσμού, παρέδωσε την εξουσία του σε έναν δευτεροκλασάτο αντιπρόεδρο, που πάτησε τα κορδόνια του, κατακρεουργώντας τη διαδικασία.
Μόλις οκτώ κυβερνητικοί βουλευτές βρέθηκαν στη Βουλή. Κάπου 80… εξαφανίσθηκαν και άλλοι 65 «ασθένησαν». Ένας αόρατος ταχυδρόμος παρέδωσε ομαδικά – αντί της προσωπικής κατάθεσης στον πρόεδρο – σάκο με σχεδόν εφτά δεκάδες επιστολικές ψήφους – αγνώστων συνθήκων σύνταξής τους – που απέρριπταν την Προανακριτική επιτροπή που ζήτησε η αντιπολίτευση.
Όχι και τόσο έγκυρα, ή νόμιμα – αλλά στον χαλασμό αυτά είναι λεπτομέρειες.
Ο Πρωθυπουργός δεν ψήφισε καν, ούτε ο πρόεδρος της Βουλής και πολλοί υπουργοί. Δεν ήταν ούτε παρόντες, ούτε απόντες. Για μερικές ώρες δεν υπήρχε συντεταγμένο Κοινοβούλιο και σίγουρα είχε απωλεσθεί η πλειοψηφική εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση. Μόνο κάποιοι παραζαλισμένοι αρθρογράφοι της φιλοκυβερνητικής κομπανίας τα βρήκαν όλα καλά.
Σ’ αυτό το σημείο μπαίνει στη σκηνή ο Βενιζέλος. Με το βάρος και την εγκυρότητα του διακεκριμένου νομομαθούς, ανατινάζει το κυβερνητικό σχέδιο.
Οι συνήθεις επισπεύδοντες συνταγματολόγοι του κυβερνητικού τόξου εξαφανίσθηκαν και η απόπειρα των «ανωνύμων» – λέγε με Γεραπετρίτη – του μεγάρου Μαξίμου να τον αντικρούσουν, ήταν τραγελαφική…
Ο Βενιζέλος τεκμηρίωσε ότι πρόκειται για «ευτελισμό των θεσμών». Η τελευταία φράση του βρήκε στο «δόξα Πατρί» τον Πρωθυπουργό: «Είναι κρίση εσωτερικής εμπιστοσύνης και αυτοπεποίθησης… που καθίσταται κρίση νομιμοποίησης».
Εφεξής αυτές οι δέκα λέξεις θα συνοδεύουν ακυρωτικά την κυβέρνηση. Τελικά, έξω από τη Βουλή βρίσκει κανείς καλύτερα τον στόχο…
