Σ’ αυτές τις περιπτώσεις χρειάζεται προσοχή, καθώς η κατεύθυνση που μπορούν να πάρουν τα πράγματα στο δημόσιο βίο κρέμεται από μια κλώστη…
Για την ακρίβεια από την απόφαση ενός, τυπικού, δικαστηρίου – που καλείται να γράψει την τελευταία σελίδα σε μια υπόθεση που συγκλόνισε τη Ελλάδα.
Το σκάνδαλο Novartis αποδιοργάνωσε για μεγάλη περίοδο τους θεσμούς, προκάλεσε κρίση στο πολιτικό σύστημα και – δικαστικά – κατέληξε με τρόπο απολύτως ελληνικό: πολύ κακό για το τίποτε. Στα χαρτιά τουλάχιστον…
Μετά την αναταραχή ετών, έκλεισε με αποφάσεις της Δικαιοσύνης, που για τους ερευνηθέντες πολιτικούς θεωρήθηκε «δικαίωση».
Αυτές οι αποφάσεις επικρίθηκαν. Αλλά, όπως συνηθίζει να λ;eει η σημερινή κυβέρνηση: τον τελευταίο λόγο έχει πάντα η Δικαιοσύνη.
Περιέργως για πολλούς, προς επιβεβαίωση της κρίσης της, έσπευσε και ο Αλέξης Τσίπρας, που απολογήθηκε για τους χειρισμούς της κυβέρνησής του: «κάναμε λάθος».
Μόνη ζημιωμένη – σε ό,τι αφορά τη σταδιοδρομία της – βγήκε η τότε εισαγγελέας Διαφθοράς Ελένη Τουλουπάκη. Παρ’ ότι το Ειδικό Δικαστήριο, στο οποίο την παρέπεμψε εκδικητικά η πλειοψηφία της Βουλής, αποφάνθηκε ότι απλώς έκανε τη δουλειά της.
Στο μετά Novartis σκηνικό, εκδηλώθηκαν δυο πρωτοβουλίες, που σε άλλη χώρα θα ήταν ακατανόητες:
Πρώτα, η κυβέρνηση αποκάλυψε τα ονόματα των προστατευόμενων μαρτύρων – καταργώντας ουσιαστικά τον θεσμό.
Στη συνέχεια ορισμένοι από τους πολιτικούς – που εμφανίσθηκαν από τις μαρτυρίες τους ως εμπλεκόμενοι – τους έστειλαν στο δικαστήριο.
Στη δίκη δεν φάνηκε να αλλάζει κάτι, με την κατάθεση του πρώτου μάρτυρα: ανέφερε πως όσα ανέφερε, ήταν περισσότερο πληροφορίες από δεύτερο χέρι.
Αλλά η δεύτερη και περισσότερο ουσιώδης μάρτυρας, επέμενε στην κατάθεση της.
Η έμπιστη γραμματέας του γνωστού Φρουζή, επικεφαλής του ελληνικού τμήματος της φαρμακοβιομηχανίας , Μαρία Μαραγγέλη – επανέλαβε ενώπιον του δικαστηρίου: όσα είπε – ως «Αικατερίνη Κελέση»- για τους πολιτικούς ήταν η αλήθεια .
(Το ημέτερο ρεπορτάζ το κατέγραψε ΕΔΩ.
Βεβαίως, ο κατηγορούμενος δικαιούται να υπερασπίζεται τον εαυτό του όπως νομίζει και να προβάλει τους ισχυρισμούς που διευκολύνουν τη θέση του.
Αν πρόκειται για ισχυρισμούς, ή για έγκυρες προσωπικές μαρτυρίες, από κάποια που ήταν σε θέση να γνωρίζει, θα κριθεί από το Δικαστήριο, ανάλογα με τα τεκμήρια που θα έχει στη διάθεσή του.
Εκ των πραγμάτων όμως μετατρέπεται αιφνιδίως στο πιο «κομβικό» δικαστικό σώμα των τελευταίων ετών. Η απόφαση για την τύχη των κατηγορουμένων, θα επηρεάσει ανάλογα και το πολιτικό σκηνικό.
Εφόσον το Δικαστήριο πεισθεί ότι οι πρώην «προστατευόμενοι μάρτυρες» ήταν αναξιόπιστοι και βαλτοί – όπως κατέθεσαν οι μυνητές τους, ζητώντας να αποκαλύψουν «ποιοι τούς υποκίνησαν» – το σκάνδαλο θα κλείσει οριστικά ως «σκευωρία των ΣΥΡΙΖΑίων».
Σε περίπτωση απαλλακτικής απόφασης, θα πάρουν φωτιά τα τόπια και οι εξελίξεις θα είναι καταλυτικές – για ευνόητους λόγους.
Ως οιονεί προβοκάτορας ο Πολάκης, έσπευσε να μετατρέψει την κατάθεση της γραμματέως, σε απόδειξη ότι, «το σκάνδαλο μένει ανοιχτό».
Κατά το προηγούμενο της προβοκάτσιας Παπαγγελόπουλου και λοιπών υπουργών του Τσίπρα, που είχαν αποφανθεί ότι πρόκειται για το «σκάνδαλο του αιώνα».
Δεν είναι θεμιτό να προεξοφλείται η απόφαση του Δικαστηρίου που, ούτως ή άλλως, είναι η αυλαία. Αλλά μετά την κατάθεση Μαραγγέλη, οι παροικούντες αναμένουν με κομμένη την ανάσα.
Από τον καιρό του Δημοσθένη ξέρουμε ότι: «Προς γαρ το τελευταίον εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται».
