Ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση πλασάρει το «εργασιακό νομοσχέδιό» της, παραπέμπει σ’ αυτό που έλεγε ο Ανατόλ Φρανς στα τέλη του 19ου αιώνα:
-«Η ισότητα απέναντι στον νόμο, απαγορεύει στους πλούσιους όπως και στους φτωχούς, να κοιμούνται κάτω από γέφυρες, να ζητιανεύουν και να κλέβουν ψωμί».
Κατά τα λοιπά, το υπουργείο Εργασίας απέδειξε πόσο μοιάζει με το υπουργείο Παιδείας: κάθε νέος υπουργός αισθάνεται ότι συμπαντικές δυνάμεις τον οδηγούν να κάνει τη δική του «μεταρρύθμιση».
Έτσι τα πράγματα αλλάζουν άναρχα, πρόχειρα και παλαιοκομματικά – όχι μόνο μεταξύ κομμάτων, αλλά και μεταξύ υπουργών του ιδίου κόμματος.
Η Νίκη Κεραμέως με τη δική της «μεταρρύθμιση» στον «εργασιακό μεσαίωνα» – που ήδη διαμόρφωσαν πριν από αυτήν ο Χατζηδάκης και ο Γεωργιάδης – ισχυρίζεται ότι η νομοθέτηση που «επιτρέπει» απασχόληση σε έναν εργοδότη έως 13 ώρες ημερησίως, ήταν αίτημα των… εργαζόμενων!
Η ίδια απλώς φέρνει νωρίτερα τα Χριστούγεννα, αφού το ζητούν οι γαλοπούλες.
Οι παραδοξότητες στιγματίζουν την κυβερνητική διαδρομή της: ως υπουργός Παιδείας είχε συμπράξει νομοθετικά για την αναμόρφωση των Πανεπιστήμιων με… το υπουργείο Δημόσιας Τάξης!
Στην πραγματικότητα επιβάλει μια ακόμη ρύθμιση υπέρ της εργοδοσίας, με τα «εργασιακά» που βρίσκονται σε «διαβούλευση». Ποια «διαβούλευση», με ποιόν, όταν η ΓΣΕΕ έχει παραδοθεί επί εικοσαετία, σε έναν συνταξιούχο τραπεζικό υπάλληλο του ΠΑΣΟΚ; Το 2019 αγωνιούσε να έλθει ο Μητσοτάκης και έκτοτε αναδεικνύεται σε συνδιαμορφωτή της απο-συνδικαλιστικοποίησης.
Ποια «εργασιακά» όταν απλώς αφαιρείται πάλι διαπραγματευτική ισχύς από τους εργαζομένους – στη χώρα που η έννοια «συλλογική διαπραγμάτευση» είναι είδος σε ανεπάρκεια;
Η υπουργός ρίχνει μελάνι σουπιάς, υποδεικνύοντας ως πραγματικό υποβολέα του νόμου της την… Ευρωπαϊκή Ένωση!
Παπαγαλίζει, ως κοινοτική πρόνοια, ότι «ο εργαζόμενος δεν θα απολύεται αν αρνηθεί την υπερωριακή απασχόληση και άλλα συναφή – που περιλαμβάνονται σε ευρωπαϊκές οδηγίες, αλλά στην Ελλάδα δεν ισχύουν!
Ήδη από το 2019 έχει καταργηθεί η υποχρέωση των εργοδοτών να αιτιολογούν τις απολύσεις.
Σε επίδειξη τσαρλατανισμού το υπουργείο διατυμπανίζει ως πρόοδο ότι πλέον η 13ωρη εργασία θα παρέχεται σε… έναν εργοδότη και όχι σε δυο!
Αποτελεί γκάφα του ο ισχυρισμός ότι η Ελλάδα περιλαμβάνεται στη… μειοψηφία των χωρών – μελών που έχουν προβεί σε τέτοια ρύθμιση.
Πρόκειται για πρωτοπορία ίσης αξίας με την κατάργηση του 8ωρου από το μακρινό 2021 – που έκανε την εργασία γίνεται ακορντεόν προς το συμφέρον της επιχείρησης, όπως το ορίζει η ίδια.
Κατά την Κεραμέως, ας μην ανησυχεί ο απασχολούμενος: για τη σύναψη της «ατομικής» συμβάσης της εργασίας ήλιο με ήλιο, απαιτείται «κοινή συναίνεση». Η γνώμη του στη «συζήτηση» για να εργάζεται και «αναπαύεται» ανάλογα με τις «ανάγκες» της επιχείρησης, είναι ισότιμη με την γνώμη του εργοδότη… Ο Ανατόλ Φρανς που λέγαμε.
Ο ημέτερος, Χρήστος Μέγας, αποκάλυψε ότι η φάκα έχει περισσότερο τυρί από όσο φαίνεται: περισσότερη δουλειά, δεν σημαίνει και μεγαλύτερο εισόδημα.
Κατά την παράλληλη νομοθεσία με τις φορολογικές κλίμακές, το ένα τρίτο των αποδοχών από τη 13ωρη απασχόληση επιστρέφει στο κράτος!
Όλα ωραία. Ο μέσος ονομαστικός μισθός παραμένει χαμηλότερος από το 2009, η αγοραστική αξία του συμπιέζεται διαρκώς από την ακρίβεια, ο φτωχός γίνεται φτωχότερος, ο πλούσιος πλουσιότερος…
Όσο για το κράτος, μαζεύει μεγαλύτερα πλεονάσματα για να χρηματοδοτεί η κυβέρνηση ημέτερους και να ρίχνει και κανένα κόκαλο στους άλλους.
Μεταρρυθμισάρα μιλάμε…
