Άρχισε την ομιλία του: «Φίλες και φίλοι» – και το επαναλάμβανε. Ωχ, πάμε να φύγουμε, σε λάθος συγκέντρωση ήλθαμε.
Οι πρόεδροι του ΠΑΣΟΚ, άρχιζαν πάντα: «Σύντροφοι και συντρόφισσες…». Αλλά οι τρεις δεν ζουν και ο τέταρτος στην Κίνα βρίσκεται…
Ο πέμπτος – ταλαντούχος πολιτικός και μαγικός ομιλητής – δεν αξιώθηκε από τον σημερινό πρόεδρο του κόμματος, μια θέση στη Βουλή δια του ψηφοδελτίου Επικρατείας και ας ήταν ο «δημιουργός» του. Του προέδρου…
Στην 51η ιδρυτική επέτειο του ΠΑΣΟΚ ο Νίκος Ανδρουλάκης είχε την ευκαιρία να αλλάξει τις προσλαμβάνουσες της δημόσιας παρουσίας του. Με εμπροσθοβαρείς ιδέες, ανανέωση προσώπων και λόγου.
Αλλά η ομιλία του στο Ζάππειο δεν είχε μεγάλη σχέση ούτε με το ΠΑΣΟΚ, ούτε με την ίδρυσή του – αν μιλάμε για σοσιαλιστικό κόμμα, με διακριτή ιδεολογία και ριζοσπαστική πολιτική.
Αδίκησε την ημέρα η σπονδή στην κοινοτυπία, χωρίς ίχνος οράματος, με ξύλινες διατυπώσεις και μπόλικη αυτοεπιβεβαίωση: «Δεσμεύομαι ότι η δική μας κυβέρνηση…».
Κόψε κάτι ρε μεγάλε… Με τις επιδόσεις στην κάλπη και στα γκάλοπ, δεν είναι λίγο πρόωρο για προγραμματικές δηλώσεις…;
Κατά τα λοιπά, αν στύψουμε την ομιλία, ως πολιτική ουσία μένει μόνο το – άσφαιρο – αίτημα για πρόωρες εκλογές.
Λογικό – πώς αλλιώς «με την ψήφο του ο πολίτης θα ανοίξει τον δρόμο της πολιτικής αλλαγής»; Αλλά τον πρόδωσε η εικόνα. Από την πρώτη σειρά άκουγαν:
–Κακλαμάνης, Λαλιώτης, Γιαννίτσης, Διαμαντοπούλου, Βενιζέλος, Μανιάτης, Μπένος, Αποστολάκη κι άλλοι εκπρόσωποι της αλλαγής… προς τα πίσω! Την ανανέωση εκπροσωπούσε η… Θρασκιά!
Μήπως τον αδικεί αυτή η κριτική; Θα μπορούσε, αν δεν επαναλάμβανε ένα πολιτικό λάθος: ταύτισε τα όρια του ΠΑΣΟΚ με την έννοια «Δημοκρατική Παράταξη».
Αυτογκόλ. Αντί να το εμφανίζει ως μεγαλύτερο από τα κόμματα της Παράταξης, που επιδιώκει το συνασπισμό τους – για να διαμορφωθεί κυβερνώσα πλειοψηφία – τη φέρνει στα μέτρα του και στο 12%!
Που είσαι Ανδρέα να τον δεις. Δημοκρατική παράταξη, χωρίς την Αριστερά και χωρίς αναφορές στην Κεντροαριστερά και τη Σοσιαλδημοκρατία – αλλά με αναμορφωτή της Ευρώπης τον… Ντράγκι!
Η χαρά του Μητσοτάκη. Ιδίως όταν τον εξισώνει με τον Τσίπρα, στον οποίο καταλόγισε – ο Ανδρουλάκης – τα εξής: «τυχοδιωκτική συμπεριφορά, χωρίς ηθικούς φραγμούς», «εργαλειοποίηση με χυδαίο τρόπο για την εξουσία», «ούτε ίχνος πατριωτικής συνείδησης», «ζημιά στη χώρα…».
Από λογογράφους δεν πάει καλά. Φάνηκε άλλωστε και στο νεωτερικό σόφισμα: «Ηθική στην Πολιτική» – που, για τον ίδιο «προσωπικά», είναι διαρκής αγώνας!
Και για τον Αυλωνίτη, πρόεδρο του συλλόγου «Πνεύμα και Ηθική» – που ως κινηματογραφικός ήρωας του Τσιφόρου – πάλευε να κληρονομήσει έναν πλούσιο συγγενή του…
Τι σημαίνει «ο τόπος δεν θέλει νέο διαχειριστή εξουσίας» – όταν αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο της συγκυρίας;
Σε ποιο σημείο του πολιτικού φάσματος τοποθετείται η θεωρία «Πολιτική» χωρίς Ηθική» δεν μπορεί να υπάρξει προς όφελος της ανθρωπότητας»;
Με ποια έννοια «η Πολιτική πρέπει να ξανασυστηθεί με την Ηθική»; Κάτι σαν: «Καλημέρα σας, ονομάζομαι Πολιτική – του λόγου σας;» – «Ηθική, χαίρω πολύ μαντάμ, να τα λέμε συχνότερα».
Δεν πάμε καλά. Ποιος άσχετος συνέλαβε αυτή τη μπαρούφα, κακοποιώντας τον «αείμνηστο πρόεδρό μας, Κώστα Σημίτη», για τεκμηρίωση:
-«Κάθε πολιτικοποιημένο άτομο οφείλει να προωθεί το επίπεδο ηθικής συνείδησης της κοινωνίας». Από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα…»
Η πρώτη επέτειος του ΠΑΣΟΚ, στη δεύτερη 50ετία του βίου του, ήταν ευκαιρία ανάταξης, που χάθηκε.
