Ο Μητσοτάκης θα συναντήσει τον Ερντογάν και ο Ερντογάν τον Τραμπ.
Αυτή η σειρά συναντήσεων διαμορφώνει κάτι σαν ιεραρχία μεταξύ τους και λειτουργία ως υποβάθμιση του Έλληνα Πρωθυπουργού σ’ αυτό το τρίγωνο.
Ο Τούρκος πρόεδρος – έχοντας συζητήσει με τον δικό μας – θα είναι σαν οιονεί εκπρόσωπος, του – ας το πούμε – «ελληνοτουρκικού συμπλέγματος», ενώπιον πλανητάρχη. Με ό,τι σημαίνει αυτό για την Ελλάδα.
Θα είναι άραγε πολύ τραβηγμένο να φανταστεί κανείς ότι θα ζητηθεί η… μεσιτεία του; Σε στυλ: «πες καμιά καλή κουβέντα και για μένα».
Ο Τραμπ γνωρίζει τον Πρωθυπουργό από τις πρώτες θητείες τους. Με την επιστροφή του στο Λευκό Οίκο, απλώς σχολίασε μια δήλωσή του για τους δασμούς με την Ευρώπη: «Τον ξέρω, είναι καλός άνθρωπος, εκτιμώ τα σχόλιά του». Αλλά έκανε το αντίθετο.
Αυτόν τον καλό άνθρωπο κρατάει στο ψυγείο – και ας έχουν την ίδια γνώμη για τον Νετανιάχου και δεν βλέπουν καμιά γενοκτονία στη Γάζα. Αυτή την κρίσιμη ώρα επιλέγει να συναντήσει τον «ανταγωνιστή» του.
Μεταξύ μας: Ο Τούρκος πρόεδρος το χειρίσθηκε καλυτέρα. Ούτε εμφανίσθηκε ξινισμένος από την αλλαγή φρουράς στις ΗΠΑ, ούτε η χώρα του χρηματοδότησε τους Δημοκρατικούς.
Στο Ουκρανικό δεν έστειλε ούτε βελόνι στον Ζελένσκι και έκανε τον μεσολαβητή – χωρίς να κηρύξει τον πόλεμο στη Ρωσία για χάρη του… Μπάιντεν!
Ο Τραμπ τα προσέχει αυτά. Μόλις τον περασμένο Απρίλιο έλεγε: «Έχω εξαιρετικές σχέσεις με τον Ερντογάν, τον συμπαθώ και με συμπαθεί».
Αυτό που εξελίσσεται στη Νέα Υόρκη σε επίπεδο κορυφής μεταξύ ΗΠΑ, Ελλάδας και Τουρκίας, δεν είναι καθόλου θετικό για τη χώρα και είναι άβολο, αν όχι αρνητικό, για τον Πρωθυπουργό της.
Όταν, ως οικοδεσπότης, ο Αμερικάνος Πρόεδρος προγραμματίσει ζουμερή συνάντηση με έναν από τους δυο εμπλεκομένους στα ελληνοτουρκικά και ο άλλος απλώς θα πασχίσει για καμία φωτογραφία με χειραψία στην καθιερωμένη δεξίωση, τινάζονται στον αέρα δύο πράγματα
Το ένα είναι η διαβόητη θεωρία Μητσοτάκη ότι με τους περίτεχνους χειρισμούς του στην περιοχή είχε φέρει σε «διπλωματική απομόνωση» τον Πρόεδρο της Τουρκίας.
Τώρα προκύπτει ότι άλλος είναι σε απομόνωση. Ο Ερντογάν όχι μόνο έχει πλέον το πάνω χέρι – και διαμορφώνει σχέσεις αποκλεισμού της Αθήνας προσεταιριζομενος την Αίγυπτο και τη Λιβύη – αλλά είναι προνομιακός συνομιλητής των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ.
Η μετάβαση της αμερικάνικης ισχύος από έναν ανοϊκό, σε έναν διαταραγμένο, αποβαίνει δραματικά σε βάρος της Ελλάδας. Κυρίως λόγω περιορισμένης οξυδέρκειας της ΙΧ εξωτερικής πολιτικής του Πρωθυπουργού.
Συγκρινόμενος με τον Ερντογάν, προκαλεί μελαγχολία η πρόβλεψη για όσα – δεν – θα φέρει στις βαλίτσες της επιστροφής του – μετά την ανισομέρεια των επαφών με το αμερικανικό πολιτικό κέντρο.
Υπάρχουν πάντως δυο στοιχεία που θα επηρεάσουν δραστικά την εβδόμη κατά σειρά παρουσία του Μητσοτάκη στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Την υπόσταση του οποίου πρόσβαλε – προβεβλημένος υπουργός του και αντιπρόεδρος του κόμματος του, αλλά παραμένει στη θέση του.
Το ένα είναι πώς θα χειριστεί τη βαρβαρότητα του Ισραήλ, όταν Ευρωπαϊκές χώρες καταγγέλλουν τη γενοκτονία και αναγνωρίζουν το Παλαιστινιακό κράτος.
Το δεύτερο, αν υπάρχει πρόνοια αντιδράσεων, αν ζητήσει ο Ερντογάν – για δεύτερη χρόνια – από το βήμα του Οργανισμού αναγνώριση του ψευδοκράτους.
Αν αιφνιδιαστεί ξανά, θα είναι ο επίλογος που κανείς Πρωθυπουργός, σε αποδρομή, δεν θέλει.
