Υπάρχει ο νόμος, υπάρχει και η ερμηνεία του. Γι’ αυτό η Δικαιοσύνη διαθέτει ένα βαθμό στον οποίο κάθε υπόθεση μπορεί να επανακριθεί «ακυρωτικά» – όχι επί της ουσίας, αλλά ως προς την εφαρμογή του νόμου: τον Άρειο Πάγο.
Αυτή η θεμελιώδης αξία του τρίτου βαθμού δικαστικής κρίσης, υποβαθμίζεται προκλητικά επί των ημερών Μητσοτάκη – ώστε να καταλύεται η διάκριση των Εξουσιών.
Τοποθετούνται στην ηγεσία του ανωτάτου Δικαστηρίου πρόσωπα που αντί να ελέγχουν την Εκτελεστική εξουσία, τη στηρίζουν! Αποφαίνονται επί της ουσίας των δικαστικών υποθέσεων και υπέρ των κυβερνητικών επιλογών.
Ο Ντογιάκος έσπευδε να καλύψει την κυβέρνηση στις υποκλοπές και αποδεχόταν ακόμη και επιστολές του Πρωθυπουργού, με υποδείξεις για την έρευνα στα Τέμπη.
Η Αδειλίνη συμβούλευε την Καρυστιανού να δει κανέναν ψυχολόγο ή κανέναν παπά και επαινούσε το πόρισμα απαλλαγής της ΕΥΠ, από τις παρακολουθήσεις.
Η Κλάπα αντιδικούσε με την ευρωπαϊκή Δικαιοσύνη και το Ευρωκοινοβούλιο για τις παραβιάσεις του κράτους Δικαίου στην Ελλάδα.
Το ντουέτο που εγκαταστάθηκε, με εισήγηση Φλωρίδη, στο μαρμάρινο μέγαρο της λεωφόρου Αλεξάνδρας, τους ξεπερνάει.
Ο Κώστας Τζαβέλας, ως νέος αρχιεισαγγελέας της χώρας, διέψευσε νωρίς τις προσδοκίες πως θα αποκαταστήσει το κύρος του θεσμού.
Στην πρώτη κρίσιμη υπόθεσή του, τη μια μέρα είπε στον Πάνο Ρούτσι ότι δεν υπάρχει… αίτημα του για εκταφή της σορού του γιου του, αλλά αν το καταθέσει, «θα το εξετάσει».
Την επόμενη άλλαξε γραμμή και απέκλεισε το ενδεχόμενο της αποδοχής, συντασσόμενος με την πρόεδρο του Δικαστηρίου.
Η κυρία Αναστασία Παπαδοπούλου – δικαστική λειτουργός, με μέτριο επιστημονικό βιογραφικό – με δυο διαδοχικές τοποθετήσεις της εξόργισε και τους πιο ψύχραιμους:
Επανέλαβε τις «αποφάσεις» του Πρωθυπουργού και του υπουργού Δικαιοσύνης για τα Τέμπη, ακόμη και για την έναρξη της δίκης. Αλλιώς θα τους έλεγε ότι δεν τους πέφτει λόγος.
Ό,τι είπε ο Μητσοτάκης στην τελευταία συνέντευξη του, ακούστηκε από τη ίδια – κατά λέξη σε ορισμένα σημεία – στο συνέδριο «Δικαιοσύνη: Θεμέλιο Ανάπτυξης & Ευημερίας».
Όσα πετάει με εμπρηστικό τρόπο ο Φλωρίδης για την κριτική στον εφέτη – ανακριτή της υπόθεσης, διάνθισαν την ομιλία της – δίκην πολιτικού αντίπαλου της… αντιπολίτευσης.
Τι ήταν αυτό; Η ανώτατη εκπρόσωπος της τυφλότητας που χαρακτηρίζει υποτίθεται τη Δικαιοσύνη, επιτίθεται σε όσους διαδηλώνουν για την αλήθεια.
Αδιαφορεί για τα επιχειρήματα των συγγενών που δεν πείθονται για τη διαφάνεια, την αρτιότητα της ανάκρισης και τις προθέσεις των ανακριτών.
Σαν βουλευτής επαρχίας της κυβερνώσας παράταξης, έφτασε να συγκρίνει τα Τέμπη, με το Μάτι και τη Μάνδρα – παρακάμπτοντας το στοιχειώδες που τα διαχωρίζει:
Στη μια περίπτωση είχαμε εκδήλωση φυσικών φαινομένων και στην άλλη διοικητικές και πολιτικές παραλείψεις. Στην πρώτη δεν υπήρχε αμφισβήτηση της αίτιας θανάτου για κανέναν, ούτε γιγαντιαία επιχείρηση για συγκάλυψης υπουργικών ευθυνών.
Τι δουλειά έχει η επικεφαλής της, διακριτής, Δικαστικής εξουσίας να κρίνει τα εκατομμύρια των πολιτών που κινητοποιούνται;
Τι άλλο από αήθεια, είναι να «καταγγέλλει», όσους «εκμεταλλεύονται στο έπακρο τον πόνο των συγγενών», όταν οι επικεφαλής των αντιδράσεων είναι οι συγγενείς;
Δεν καταγγέλλουν όσους τους συμπαραστέκονται, αλλά όσους προσπαθούν να ποδηγετήσουν τη Δικαιοσύνη. Αλλά αυτό μάλλον δεν έχει πέσει στην αντίληψη της προέδρου.
Κρίμα. Θα πρόσφερε υπηρεσίες στο θεσμό που υπηρετεί αν απαντούσε στα ερωτήματα που η ίδια έθεσε: «Είμαστε σε Δημοκρατία, είμαστε σε κράτος δικαίου;»
