Προσδεθείτε και κρατήστε την ψυχραιμία σας. Ο Γιάννης Μαντζουράνης, ως δικηγόρος συγγενών, αποκάλυψε μια – ακόμη – ανατριχιαστική πλευρά της τραγωδίας των Τεμπών:
Εκατοντάδες κόκκαλα νεκρών δεν έχουν ταφεί μαζί τους και βρίσκονται παρατημένα σε συρτάρια. Στα φέρετρα των 57 αδικοχαμένων λείπουν οστά και επιπλέον έβαλαν τμήματα από διαφορετικές σωρούς.
Θα ήταν μόνο μακάβριο, αν δεν αποκαλυπτικό για την ύποπτη η άρνηση των Αρχών για τοξικολογική εξέταση όσων περιέχονται στα φέρετρα, τα οποία δεν επιτράπηκε στους συγγενείς να ανοίξουν. Σκάσε και θάψε!
Το θέμα υποβαθμίσθηκε στη δικαστική έρευνα όσο το μπάζωμα και η αιτία της φωτιάς, που ευθύνεται για θανάτους, μετά τη σύγκρουση.
Η υπόνοια για άγνωστο υλικό που μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία, υποστηρίχθηκε από έγκριτους επιστήμονες και ειδικευμένα εργαστήρια. Αλλά η ανάκριση τα αγνόησε και υιοθέτησε τις λιγότερο αξιόπιστες εκδοχές.
Ωστόσο το «μανιτάρι» της πυρόσφαιρας στοιχειώνει ακόμη την κυβέρνηση, όπως ανέδειξαν οι εξελίξεις:
Πρώτα η δραματική αποφασιστικότητά του Πάνου Ρούτσι να ανταλλάξει τη ζωή του, με την αξίωση για εκταφή του γιου του και στη συνέχεια οι παλινωδίες κυβέρνησης και Δικαιοσύνης.
Τη μια μέρα η πρόεδρος του Αρείου Πάγου κήρυξε αναρμοδιότητα, αλλά ο εισαγγελέας του ίδιου Δικαστηρίου προσφέρθηκε να εξετάσει το αίτημα του πατρός Ρούτσι.
Την επομένη συντάχθηκε με την πρόεδρο και απέκλεισε την εκταφή. Αλλά την Τρίτη, την προανήγγειλε ο Φλωρίδης, που δεν αντιλαμβάνεται ότι ο υπουργός Δικαιοσύνης δεν είναι δικαστική αρχή.
Από τη Λάρισα ο αρμόδιος δικαστικός παράγων – που απέκλειε τα συναφή αιτήματα – ενέκρινε το… μισό, που δεν θίγει την κυβέρνηση.
Μεγαλύτερη ομολογία ενοχής δεν υπάρχει. Αφού θα υπάρξει εκταφή, γιατί να μην γίνει και τοξικολογική εξέταση;
Προφανώς για τους λόγους που έγινε το μπάζωμα. Και δεν έγινε στις σωρούς πριν σφραγιστούν βεβιασμένα τα φέρετρα, με σορούς – Θεέ μου σχώρα με! – κολλάζ. Χωρίς να αφήσουν του οικείους των 57 να τους νεκροφιλήσουν.
Όπως δεν γίνεται στα οστά, που… περίσσεψαν και δεν χρειάζεται καμιά εκταφή.
Ο συνδυασμός της πυρόσφαιρας, του αιτήματος εκταφής από τον Ρούτσι και η νευρικότητα κυβέρνησης και Αρείου Πάγου, τοποθετούν τις εξελίξεις στη βάση που τις έβαλε ο Βαγγέλης Βενιζέλος.
Η – μονολεκτική, αλλά φωτογραφική – αναφορά στον Κρέοντα με το βαθύ συμβολισμό της, μετακινεί το τραγικό στοιχείο των Τεμπών στο κέντρο της πολιτικής διαχείρισης.
Ο Κρέοντας δεν υπάρχει χωρίς την Αντιγόνη, που αψήφησε τις απαγορεύσεις της εξουσίας, για χάρη των αιωνίων υπέρτατων νόμων, του Δικαίου, του Καθήκοντος και Ηθικής.
Στο φόντο που δημιουργείται παραστατικά με τη δήλωση Βενιζέλου, Αντιγόνη στο πραγματικό πεδίο είναι η Μαρία Καρυστιανού.
Ο επιπόλαιος δημόσιος λόγος τη φωτίζει πλέον – και μάλλον εκ του πονηρού – ως πιθανή αντίπαλο του Μητσοτάκη στις κάλπες.
Επειδή τίποτε δεν γίνεται τυχαία στο μιντιακό βιλαέτι του, ενδεχομένως τον βολεύει να εξελιχθεί σε πολιτική του αντίπαλο – και να καταστεί διαχειρίσιμη από το σύστημά του.
Η έστω ξεφύγει ο ίδιος από την υποκρισία της «υπόκλισης» στο πρόσωπο της – ίσης ειλικρίνειας με τη «θετική» αποτίμηση της υπερατλαντικής παρουσίας του, στο κυριακάτικο κήρυγμά του.
Η Αντιγόνη εξουδετερώθηκε. Αλλά έμεινε στην πανανθρώπινη Ιστορία ως σύμβολο αντίστασης και ακατάβλητης συνείδησης του χρέους.
Ο Κρέοντας εκπροσωπεί πάντα τον καταραμένο φορέα του αυταρχισμού και το ζόφο της κατάχρησης εξουσίας.
Από αυτή την άποψη, οι 29 λέξεις της αναδρομής του Βενιζέλου στην αναπόφευκτη κάθαρση της τραγωδίας, πρέπει να διαβαστούν ως προφητεία.
